Της Δήμητρας Γκουντούνα
Τούτες τις ημέρες που ο άνεμος μας κυνηγάει, γυρίζω πίσω τις σελίδες του χρόνου και μου φαίνεται ότι ο αγέρας όσο πιο πίσω, τόσο πιο καθαρός.
Πως να αντιληφτώ την αυτοκτονία συναδέλφου στην ΕΡΤ, να την συνειδητοποιήσω και να την αφήσω σαν μια είδηση που δεν έχει πλέον χρονική αξία. Πως ν΄ αντιληφθώ ένα κλίμα που προηγούμενο δεν έχει. Πως να φαντασθώ ότι η φεουδαρχία σ΄ όλο της το μεγαλείο έχει εγκατασταθεί στο «Ίδρυμα» που έλεγε και ο Χατζιδάκις της οδού Μεσογείων.
Άπνοια, απελπισία. Το χειρότερο είναι ότι μαθαίνουν τη νέα γενιά να μην κουνιέται να μην αντιδρά, γιατί δεν υπάρχει πέρασμα για την απέναντι όχθη. Δεν υπάρχει ο δρόμος του δε δέχομαι να με τσαλαπατάς, να μου μειώνεις το μισθό, να πετάς τους συναδέλφους μου από το παράθυρο, και να ησυχάζεις με μια ανακοίνωση του συνδικαλιστικού σου φορέα .Να μην σηκώνεις παντιέρα όταν η εταιρία σου έχει κέρδη και δεν βρίσκεται στις καταχρεωμένες ΔΕΚΟ, αλλά εσύ πρέπει να πας κάτω από το έδαφος. Και μισθολογικά και ως οντότητα.
Βέβαια καθοδήγηση δεν θα κάνω σε κανένα, απλά θα υπενθυμίσω ότι όταν θιγόταν η επαγγελματική αξιοπρέπεια ενός συναδέλφου κατεβάζαμε τα μολύβια κάτω. Όταν οι συνάδελφοί μας συμβασιούχοι δεν πληρωνόντουσαν Χριστούγεννα- κλειδώναμε την ηγεσία των ειδήσεων μέσα στο στούντιο μέχρι να πάρουνε την Τράπεζα να ξεκλειδώσει τους λογαριασμούς. Και μετά ρεφενέ σ΄ ένα καφενείο για τον καφέ και το σάντουιτς.
Αδέλφια μας οι διευθυντές, είχαμε χρόνων φιλία στα πέτρινα χρόνια, αλλά όταν δεν έβαζαν υπογραφή για έναν συνάδελφο είμαστε όλοι απέναντι. Υπήρξε και ένα διάστημα που είχανε αδικήσει έναν οδηγό στα οικονομικά του και είχε παραιτηθεί ο διευθυντής ειδήσεων. Τι έγινε λοιπόν και συνυπάρχουν εξαίσια δούλοι και αφεντάδες; Πως έγινε η αντίδραση πενιχρή σαν την δεκάρα στην τσέπης. Ο φόβος λοιπόν Πάντα ο φόβος που όπως λέει και η Ερωφύλη «..κι ο φόβος βάνει φανερά της γλώσσας χαλινάρι.»
