Της Λαμπριάνας Κυριακού.
Είναι ο ίσκιος του νησιού. Η παρόρμηση του έρωτα για την ελευθερία. Είναι η νοσταλγία του αγώνα που δεν έζησα… Είναι ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, που συγκέντρωσε τόση αγάπη και μίσος όσο καμιά προσωπικότητα. Και όσο βαθαίνει η σκέψη μου και ψάχνει στα κιτάπια της ιστορίας και στις αναφορές στο όνομα εκείνου τόσο η καρδιά μου θλίβεται που δεν έζησα στις μέρες τις δικές του.
Με θυμώνει η σκέψη ακόμη και τώρα όταν διαβάζω τις εντολές του αμερικανού αναπληρωτή Εξωτερικών Τζώρτζ Μπώλ το 1969 που ζητούσε επιτακτικά ”αυτός ο γιός της σκύλας πρέπει να πεθάνει πριν να μπορέσουμε να κάνουμε αυτά που πρέπει στην Κύπρο…”[Νέα Ιστορία της Κύπρου Στ. Παντελής.]
Με θυμώνει η σκέψη της υπογραφής της ”Συνθήκης εγγυήσεων” που υπέγραψαν χέρια Ελληνικά. Με το άρθρο 4,όπως σημειώνει ο Κώστας Σταματίου, επιτρέπεται σε κάθε μια από τις τρεις εγγυήτριες δυνάμεις να επέμβει στην Κύπρο αν η συνταγματική τάξη διαταραχθεί. Αυτοί οι δικοί μας είχαν ανάψει το πράσινο φώς για τον Αττίλα.
Αττίλας. Κρατάει η σκούφια του από το ίδιο μας το Σύνταγμα του 1963. Ετσι με τις πρώτες συγκρούσεις οι Αγγλοαμερικανοί έχουν τα δικά τους σχέδια για να κρατήσουν το νησί στους κόλπους των συμμαχιών τους. Η μόνη διέξοδος για τον Μακάριο η προσφυγή στον ΟΗΕ.
Πόσοι θέλανε νεκρό τον Μακάριο; Όλοι. Και περισσότερο απ΄ όλους – περισσότερο από τους ξένους εχθρούς η Χούντα των Αθηνών, που οδήγησε τις ερπύστριες στο Προεδρικό Μέγαρο. Τον Μακάριο δεν κατάφεραν να τον σκοτώσουν εκείνη τη νύχτα. Λίγες ημέρες όμως μετά δολοφόνησαν την καρδιά της Κύπρου κι όταν η φωνή του ακούσθηκε στα πέρατα του νησιού, ”Είμαι ο Μακάριος και είμαι ζωντανός” ζωντάνεψαν οι θρύλοι και όλοι οι σκοτωμένοι που τον ακολουθούσαν σαν όπλο παρά πόδας ζωντάνεψαν κι αυτοί μαζί του. Την Κύπρο την παρέδωσαν οι φίλοι μας σε ξένους πειρατές που είχαν έρθει από τα βάθη της Ανατολής και δεν ήξεραν καν την ύπαρξή της. Οι δικαιολογίες υπήρχαν. Το νησί κόπηκε στη μέση. Αλλά το κεφάλι του Μούσκου που το θέλανε όλοι, δεν καταφέρανε να του το κόψουνε. Έζησε λίγα χρόνια ακόμη μέχρι που τον πρόδωσε η ίδια του η καρδιά. Έφυγε 3 Αυγούστου του 1977.
Σταμάτησε ο χρόνος ,σίγησε ο Λαός του προς στιγμήν για να τον σηκώσει λίγο αργότερα στους ώμους ζητώντας από εκείνον που τους βλέπει μέχρι και σήμερα από το όρος του Κύκκου: Δικαίωση.
