Της Λαμπριάνας Κυριακού
Περνάμε μια ζωή βυθισμένοι μέσα στον εγωισμό, στεριωμένοι μέσα στην άρνηση της αποδοχής και της ευαισθησίας. Παλεύοντας με τα αισθήματα κάνοντας τον εαυτό μας ανίκανο να εκφραστεί και να μαρτυρήσει, αυτά που νιώθει.
Θεέ μου πόσο ψεύτικοι που είμαστε οι άνθρωποι.
Αν και αργά σήμερα θα μιλήσω για σένα και για μένα. Για σένα που έφυγες απροειδοποίητα και για μένα που κάνω την έξυπνη λέγοντας πάντα πως δε θα προδώσω κανένα. Και ήμουνα περήφανη πως τα κατάφερα.
Να που Έκανα λάθος όμως. Να που ήρθε η πρώτη φορά.
Πριν 10 χρόνια σου είχα πει, τώρα που θα πάρω αμάξι θα έρχομαι να σε βλέπω πολύ συχνά. Το πολύ συχνά γινότανε χρόνος. Μέσα στο πείσμα και το γιατί να μην μου τηλεφωνήσεις εσύ, να μην μου πεις πως μ αγαπάς , απλά να δεις τι κάνω.
Τα προδομένα γαλάζια μάτια σου δεν τα λογάριασα ποτέ. Ποτέ δεν δέχτηκα γιατί είναι τόσο όμορφα και συνάμα τόσο πικρά. Ποτέ δε σκέφτηκα ότι άμα ανοίξεις τις πόρτες της ψυχής σου, υπάρχει η δυνατότητα να χωρέσει και ο πιο ψυχρός άνθρωπος – μάλλον ο άνθρωπος που για τους δικούς του λόγους φοβάται να εκφράσει αυτά που θέλει.
Με τρεμάμενη φωνή μου είπαν πως τα γαλανά μάτια, έκλεισαν για πάντα. Ούτε πώς ρώτησα, ούτε γιατί. Ένιωσα την ηλιθιότητα να με δέρνει και τον εγωισμό να μου γελάει σκληρά, χαστουκίζοντας με, με την ηχώ της σιωπής.
Ζήτησες να με δεις και σου είπα την επόμενη φορά που θα έρθω στο νησί. Ήξερες γιατί το έκανες, εγώ ποτέ δεν λογάριασα ότι το κάθε αύριο για σένα ήταν η αμαξοστοιχία προς την αιωνιότητα.
Ποτέ δε θυμάμαι να σου είπα σ αγαπώ! Σε σκεφτόμουνα συχνά, αλλά πάλι δεν σήκωνα το τηλέφωνο να στο πω και αν δεν μου έβγαινε να στο τραγουδήσω.
Σε αποχαιρετώ από μακριά!! Δεν μπορώ να σε πενθήσω, για μένα δεν είναι κατορθωτό. Ούτε να πω, πως θα μείνεις στη μνήμη μου για πάντα γιατί και η μνήμη έχει αντίκτυπο τη λήθη. Τώρα έμαθα και ξέρω.
Καλή Αντάμωση!!!
Αφιερωμένο στη γιαγιά μου Ειρήνη, που έφυγε χθες Σάββατο, 6 Αυγούστου 2011, για την αιωνιότητα.
