Της Λαμπριάνας Κυριακού
Μένα ιπτάμενο χαλί ίσως να νοιώσω ασφαλισμένη
απ΄ ένα ταξίδι αναψυχής
έχασα ανθρώπους που’ χα γνωρίσει
κάπου σ’ ένα νησί χαμένη
Στο νησί της Αφροδίτης δεν υπάρχει ο μήνας Αύγουστος. Έχει συντριβεί μέσα στην χαράδρα του Γραμματικού, εκείνο το καλοκαίρι του 2005. Εκείνη τη χρονιά όπου εξάτμισε ο ήλιος 121 ψυχές και έκανε ένα ολόκληρο νησί να ορφανέψει – έκανε ολόκληρα σπίτια να κλείσουν για πάντα τα παντζούρια και να στρέψουν το κεφάλι τους προς τον παράδεισο. Δεν το χωράει το μυαλό μου ακόμη. Η φρίκη και αναβρασμός εκείνων των ημερών δεν έχει καταλαγιάσει από μέσα μου. Τα λόγια είναι περιττά για να έρθουν να αναπληρώσουν την απώλεια και να επουλώσουν τα εσωτερικά τραύματα αυτών που έμειναν πίσω.
Γιατί Παναγία μου. 14 Αυγουστιάτικες μέρες είχε ο μήνας ο φαρμακερός. Μέρες, οι οποίες σφράγισαν τις καρδιές αυτών που για μια στιγμή ήθελαν να δώσουν, μια δροσιά ξεκούρασης και ψυχαγωγίας στη ζωή τους. Δεν πρόλαβαν. Τους σταμάτησε ο θάνατος εκεί στο 3ο σύννεφο – στο σταυροδρόμι που σε πάει στον παράδεισο.
