της Δήμητρας Γκουντούνα
Τρομερή η συνέπεια που δείχνει αυτή η Κυβέρνηση όταν πρόκειται για περικοπές. Γι΄ αυτό μην αισθανθείτε αυτή την περίεργη γεύση πίκρας όσοι πρόκειται να πάτε να εισπράξετε τα επικουρικά σας. Μειωμένα, σ΄ όλα τα ταμεία. Έτσι ακριβώς όπως μας προειδοποίησαν. Δεν μας κορόιδεψαν πουθενά. Δε πα να πλήρωνες εσύ όλη σου τη ζωή για να ζήσεις αξιοπρεπώς τα γεράματά σου; Δε πα να ‘ναι αντισυνταγματικό και παράνομο αυτό που κάνουν; Αφού μύτη δεν μάτωσε στις περικοπές των δώρων των αδειών, των μισθών, …των συνειδήσεων, ας κόψουμε και λίγο από τα επικουρικά, σκέφθηκαν. Θα σφυγμομετρήσουμε αντιδράσεις και θα πάμε παρακάτω.Οι συνάδελφοι δημοσιογράφοι θα καταγράψουν κάποιες γέρικες φωνές στις λαϊκές που θα λένε «δεν τα βγάζουμε πέρα» και ο γενίτσαρος υπουργός – συνδικαλιστής, θα αναρωτιέται καθισμένος στην πολυθρόνα του «Καλά πόσους γέρους έχει αυτή η χώρα; δεν πεθαίνει και κανείς τους;»
Αμ δεν πεθαίνει υπουργέ μου. Έτσι για να σου χαλάσω τη διάθεση, δηλαδή. Γερό σκαρί ο Έλληνας δε λέει να το βάλει κάτω και πολύ περισσότερο να πάει στον ..παράδεισο. Αρνείται πεισματικά ν΄ ακολουθήσει την πολιτική σου που κατά σύμπτωση συνάδει με την παγκόσμια τεχνητή κρίση των μεγάλων αφεντικών Ιμπεριαλιστών που θα έλεγε το ΚΚΕ. Και όχι τίποτα άλλο θα με περάσεις και για αριστερή, όχι ότι δεν είμαι προσκείμενη, και άδικα πολέμια , αυτής της Κυβέρνησης .Εσείς, λοιπόν, οι κυβερνητικοί με κοιτάτε και το ξέρω, σαν τον Δον Κιχώτη να κυνηγάω ανεμόμυλους και να βλέπω τον Σάντσο τον πιστό μου ακόλουθο να ‘ναι στη δική σας πλευρά. Γιατί αλλοίμονο από χρόνια σας έχω φίλους και δεν κάνει να σας προδώσω.
Ούτε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός -για μια μεγάλη και αδιαπραγμάτευτη Ελλάδα- που ονειρευότανε κάποτε θα με συγχωρήσει, ούτε κανείς ,απ΄ αυτούς που κατέχουν υπουργικούς θώκους ή βουλευτικά έδρανα θα μου δώσουν συγχωροχάρτι. Τη φιλία δεν πρέπει να την προδίδεις ποτέ, θα πείτε. Τα όνειρα όμως ενός Λαού μπορείς εύκολα, και ιδιαίτερα όταν οι αντιστάσεις του είναι μηδενικές, θα σας απαντήσω. Και πώς να μην είναι, όταν του τα έχεις πάρει όλα; Πάμε λοιπόν να φύγουμε από εδώ, λέω στους δικούς μου, κάθε τόσο, πάμε να βλέπουμε και εμείς την Ελλάδα από μακριά. Γιατί έτσι μπορεί και να την ξανά αγαπήσουμε και να την ξαναχτίσουμε από την αρχή. Εμείς που τώρα την κοιτάμε μ΄ άδεια χέρια και ένα πικρό χαμόγελο σαν εκείνο του αποχαιρετισμού μιας άπιστης και άγονης σχέσης.
Πάμε λοιπόν να φύγουμε από εδώ…. Αλλά και να φεύγαμε το καλύτερο κομμάτι της καρδιάς μας θα το αφήναμε εδώ.
