Του Χρήστου Βλαχογιάννη
Σ’ αυτή τη χώρα τα νούμερα έχουν μεγάλη πέραση. Γιατί όσο δε σου βγαίνουν τα νούμερα τόσα περισσότερα προσθέτεις και τελικά γίνεσαι εσύ το Νο1…
Όχι δε θα μπω σε γρίφους, ούτε σε δυσνόητες πράξεις, αφού τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά, απ’ ότι πιστεύουμε τις περισσότερες φορές. Και δυστυχώς αυτά τα νούμερα που μας κυβερνούν δεν βάζουν τέλος στα νούμερά τους.
Αφού ανέβασαν την ανεργία στο 20%, αφού σκότωσαν κάθε εργαζόμενο σ’ αυτή τη χώρα, αποφάσισαν ν’ αποτελειώσουν και το τελευταίο πράγμα που μας είχε απομείνει, καθώς από την 1η Σεπτεμβρίου θα ισχύσει τελικά το 23% ΦΠΑ στην εστίαση.
Κρασί, ουζάκι και παρεούλα εξαφανίζονται ανεπιστρεπτή και μαζί τους τα νοικοκυριά, οι μικρές επιχειρήσεις, αλλά και τα ελληνικά πρακτορεία τουρισμού, καθώς στο γενικό ξεπούλημα αποφάσισαν να ενισχύσουν τον τουρισμό εισαγωγής από ξένους tour operators, στους οποίους θα διατηρήσουν το ΦΠΑ στο 13%. Κι επειδή οι άνθρωποι τελικά δεν έχουν ζήσει ποτέ πραγματική ζωή θα σας πω αυτό που βιώνουμε όλοι οι έλληνες στα πάτρια εδάφη.
Το 2008 στο Ηράκλειο ήμουν σ’ ένα ξενοδοχείο ο μόνος εγχώριος τουρίστας με 500 γάλλους. Θυμάμαι να φοράνε όλοι κάτι βραχιολάκια διαφόρων χρωμάτων και όπως έμαθα αργότερα, ανάλογα με την απόχρωση ξεχώριζαν για τις παροχές που απολάμβαναν.
Βγαίνοντας στα μαγαζιά της πόλης για να κάνω τα καθιερωμένα ψώνια ως γνήσιος ελληνάρας, ένα παππούς με κεραμικά είδη, αφού με κάθισε για να μου προσφέρει μια τσικουδιά, άρχισε να μου λέει τον πόνο του.
«Τι να τον κάνουμε τέτοιο τουρισμό αγόρι μου. Σ’ εμάς δεν αφήνουν τίποτα. Τα έχουν κλείσει όλα πακέτο στη χώρα τους και έρχονται εδώ με 50 ευρώ και μ’ αυτά επιστρέφουν πίσω. Τους έχουν μαντρωμένους μέσα στα ξενοδοχεία. Και καλά εγώ που έχω είδη δώρων. Ούτε σουβλάκι δεν αγοράζουν. Ούτε greek salad… Εμείς εσάς θέλουμε αγόρι μου, αλλά που να έρθετε έτσι όπως τα έχουν κάνει».
Τρία χρόνια μετά και με την κρίση στο απόγειό της, η ωμή πραγματικότητα είναι ότι μπορεί να μας θέλουμε εμείς οι έλληνες, όμως δεν μας θέλουν αυτοί που μας κυβερνάνε και κάθε του νέα απόφαση συνηγορεί ακόμα περισσότερο. Κι αυτό που με ενοχλεί περισσότερο δεν είναι που δεν μπορώ να είμαι πια τουρίστας στη χώρα μου, αλλά που σε λίγο δεν θα μπορώ να φάω ούτε σουβλάκι. Γιατί για μαριδούλα, χταποδάκι και ουζάκι, ούτε λόγος να γίνεται!
