Του Χρήστου Βλαχογιάννη
«Όνειρα μπορείς να κάνεις όσα θέλεις. Δεν κοστίζουν τίποτα», θυμάμαι τον πατέρα μου να μου λέει γελώντας, κάθε φορά που του έλεγα διάφορα βαθυστόχαστα. Και μετά τα ίδια ξανά και ξανά.
Δυστυχώς αποδείχθηκε ότι είχε λάθος, καθώς τα όνειρα κοστίζουν και μάλιστα πολύ ακριβά. Ειδικά, τα όνειρα της εκπαίδευσης και επαγγελματικής προοπτικής, καθώς πλέον δεν αποφασίζεις με κριτήριο αυτό που λαχταράς κι αγαπάς, αλλά με αυτό που θα κοστίσει στους γονείς λιγότερο και θα σου αποφέρει το ξεροκόματο που αναζητάς.
Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα μόλις ανακοινώθηκαν οι βάσεις ήταν τι έκανε η Ολυμπία μας, το παιδί των φίλων μας από την Πάτρα. Κι αφού πήρα για απάντηση «ευτυχώς πέρασε στη Φιλοσοφική της Πάτρας», το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν ότι τώρα μπορεί να γίνει μια… φιλοσοφημένη μεροκαματιάρα των 500 ευρώ.
Δυστυχώς η βαθιά οικονομική ύφεση που περνά η χώρα μας δεν άφησε ασυγκίνητα τα παιδιά του μνημονίου, που διάλεξαν σχολή δίπλα στο σπίτι, αφού γνώριζαν ότι το αντίθετο ίσως να τους έκοβε το όνειρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, ενώ ακόμα και η συμπλήρωση του μηχανογραφικού έγινε με γνώμονα την επαγγελματική αποκατάσταση.
Η αλήθεια είναι πως σε τούτους τους περίεργους καιρούς είναι η πιο συνετή «λύση», όμως ποτέ δεν συμφιλιώθηκα με την ιδέα, ότι κάποιος πρέπει να θυσιάσει τα όνειρά του και τα θέλω του σε μία ρημάδα πραγματικότητα. Πόσο μάλιστα, όταν του την φόρεσαν κολάρο στο λαιμό.
Κι όσο ουτοπικό κι αν είναι κάτι τέτοιο δεν θα πρέπει να πάψει να είναι το ζητούμενο, γιατί αλλοίμονο αν βάλουμε ταρίφα και στα όνειρα
