“Σπασμένο καράβι έτσι να΄ναι..Και τα βράχια κατάπληκτα και τα αστέρια μακριά να κοιτάνε έτσι θα ήθελα να’ναι”.
Να μην ακούω σ΄αμμουδιά πεθαμένη τις κραυγές. Τις κραυγές των πεινασμένων, τις κραυγές των απελπισμένων.
Των Ελλήνων που ψάχνουν την χώρα τους. Να ακούω μόνο τις ιαχές των νεκρών που εκείνοι γλύτωσαν και δεν είδανε μια Ελλάδα πληγωμένη να σέρνεται στα πόδια του αμερικάνου σερίφη, του παγκόσμιου τραπεζίτη.
Κάποιοι που αντέδρασαν σίγησαν κλεισμένοι στα πηγάδια που έφτιαξε ειδικά η συντήρηση για αυτούς που διαφωνούν. Τα ίδια παθαίνουν όσοι σηκώνουν ανάστημα, στους αιώνες των αιώνων .Κάποιοι άλλοι κουράστηκαν δεν έκαναν για επαναστάτες. Άλλους τους πήρε ο καιρός και συνέχισαν να γράφουν ιστορία πάνω στο νερό και άλλοι έβγαλαν το συμπέρασμα δε βαριέσαι ’ ’Χαμένες γενιές ήταν. ’’Και οι άλλοι εμείς οι πολλοί στριφογυρνάμε γύρω από τον ίσκιο μας για να μαντέψουμε ποιος θα ναι αυτός που θα μας σηκώσει ψηλά που θα έρθει για να διώξει τους κοριούς και να παλέψει με τα λιοντάρια. ‘’Σπασμένο καράβι να με πέρα βαθειά έτσι να΄ μαι αγαπημένε μου Καββαδία,’’ να΄ ναι αφράτος ο τόπος με κουφάρι γυρτό και με πλώρη εκεί που θα γύρω.’’
Εκεί που θα γύρω και θ΄ αφουγκράζομαι τις ευχές τους Κάλβου
δεν έχω δύναμη για τίποτ ΄ άλλο…
Της θαλάσσης καλύτερα
φουσκωμένα τα κύματα
‘να πνίξουν την πατρίδα μου
ωσάν απελπισμένην,
έρημον βάρκαν·
‘Σ την στεριάν, σ τα νησία
καλύτερα μίαν φλόγα
‘να ιδώ παντού χυμένην,
τρώγουσαν πόλεις, δάση,
λαούς και ελπίδας·
Καλύτερα, καλύτερα
διασκορπισμένοι οι Έλληνες
‘να τρέχωσι τον κόσμον,
με εξαπλωμένην χείρα
ψωμοζητούντες· Παρά προστάτες νάχωμεν.
Ωδαί του Ανδρέα Κάλβου
