Του Χρήστου Βλαχογιάννη
Τούτη η κυβέρνηση δεν έχει προηγούμενο, αλλά ούτε και επόμενο. Αρμενίζει στραβά και όσο πλησιάζει την ξέρα, τόσο περισσότερο βλέπει τα αβαθή σαν πανάκεια.
Από τη μία ο λυτρωτής «Μπένι». Μου φέρνει στο μυαλό τους τύπους που τσακώνονται στους δρόμους με την πρώτη στραβοτιμονιά. Ανοίγουν το παράθυρο του συνοδηγού, αρχίζουν τα γαλλικά, τα… θα σου κάνω, θα σου ράνω, θα σου δείξω και μόλις βγει το «νταμάρι» από το αυτοκίνητο, ανεβάζουν τα παράθυρα, κλειδώνουν τις ασφάλειες και πατάνε γκάζι πανικόβλητοι για ν’ αποφύγουν το στραπατσάρισμα.
Κάτι ανάλογο δηλαδή με τους τσαμπουκάδες στην Τρόικα. Από τη μία βγαίνουμε σαν ήρωες και διακόπτουμε τις συνομιλίες και πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις εκτελεί το τελεσίγραφο αμάσητο, καταπίνοντας και το κουκούτσι. Και ποσώς μ’ ενδιαφέρει αν δεν μας άφησαν οι Ευρωπαίοι περιθώρια, γιατί μόνοι μας τα χάσαμε και τώρα πρέπει να σκάσουμε και να τα εφαρμόσουμε.
Από την άλλη ο κωπηλάτης Παπανδρέου ο Γ’. Με αυτή την απόγνωση στο πρόσωπο και την αγωνία του «φτου ρε γαμώτο, τελικά δε θα σας σώσω εγώ», προσπαθεί να μας πείσει για την αναγκαιότητα των δινών μας και εφαρμόζει το δόγμα «οι δικοί μας τρώνε με χρυσές κουτάλες».
Γιατί μόνο έτσι μπορεί κανείς να εξηγήσει το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ αύξησε κατά 15 εκατ. ευρώ το χρόνο τα μυστικά κονδύλια που έδινε στο υπουργείο Εξωτερικών, ενώ από το πρώτο δίμηνο της διακυβέρνησής του το ύψος των απόρρητων δαπανών ανέβηκε πάνω από 30%. Αν δε βάλουμε μέσα και κάτι «περίεργες» ΜΚΟ, εκεί να δείτε γούστα.
Δυστυχώς, η πικρή αλήθεια είναι πως τα μέτρα – εξπρές που μας επιβάλει η Τρόικα (χάρη στη δική μας ανικανότητα) είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία. Αυτό όμως που με εξοργίζει περισσότερο από τούτα τα οδυνηρά για χιλιάδες Έλληνες μέτρα, είναι να το παίζεις νταής και μερακλής, όχι με ξένα, αλλά με δανεικά κόλλυβα!
