του Διονύση Μεσσάρη
Βλέπω της βροχής τις στάλες να πέφτουν σε μία αργή χορευτική κίνηση. Βυθίζονται από ψηλά σε μία ήρεμη απέραντη υδάτινη επιφάνεια σαν τροφαντές χορεύτριες – βουτήχτριες στην δεξαμενή του τσίρκο των παιδικών μας χρόνων. Μερικά εκατοστά του δευτερολέπτου εναγώνια αναμονή και ένα λαμπερό μαργαριτάρι νερού αναγεννιέται από το σημείο της πτώσης και μία σειρά από αρμονικά κυκλικά κύματα τρέχουν προς την περιφέρεια χαρούμενα για να βρουν αχνά τον γλυκό τους θάνατο σβήνοντας στο απέραντο υγρό τους μνήμα.
Χαρούμενα γιατί η εικόνα επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, ο θάνατος δίνει ζωή. Βλέπω χιλιάδες κομμάτια της ίδιας ταινίας σε διαφορετικές φάσεις και λίγα εκατοστά πιο πέρα. Το μάρμαρο στην άκρη του παραθύρου μου, μέσ’ την ψυχρή διάφανη και πάλλευκη ομορφιά του, μαζεύει σταγόνες και τις στέλνει κάθε λίγο και λιγάκι να αναστατώνουν το σύστημα μόλις νοιώσει πως η βροχή εξασθενεί. Ένα παιχνίδι αδιάκοπο, ένα παλλόμενο σύμπαν, ζωή – θάνατος, ζωή – θάνατος. Η όλη εικόνα παραδόξως μου φέρνει μία πικρή χαρά, μα γιατί; Ένα απλό στροβίλισμα της σκέψης μου είναι μάλλον, αν εξαιρέσουμε την πιθανότητα να περνάω κανένα μικρό επιληπτικό επεισόδιο. Αυτό μου έλειπε αυτή την στιγμή, με την τρόϊκα να κάνει περικοπές σε ιατρικά, μισθούς, συντάξεις και θέσεις!
Βασικά τείνω να πιστέψω ότι η σημερινή μου ενατένιση έχει να κάνει με την αδιάψευστη έλευση του χειμώνα. Αποτελεί μία περίεργη εποχή. Μερικοί ρομαντικοί κτυπούν τα χέρια τους με χαρά, ευκαιρία για χουζούρι, ζεστό σπιτάκι, εικόνες με τα παραμύθια της γιαγιάς γύρω από το τζάκι, σύσφιξη οικογενειακών σχέσεων, ανθρώπινη κουβεντούλα, χριστούγεννα, χαζοψώνια στα μαγαζιά, κρύο – καιρός για δύο και τα λοιπά. Ποιος θα έλεγε όχι σε μία τόσο λαμπερή εικόνα και προσδοκία. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι άλλοι, όπως εγώ, καρμοίρηδες, που έχουν πολλούς λόγους ή μάλλον δεν έχουν κανένα που να τους ανάγει σε εικόνες όπως οι προηγούμενες. Εγώ έχω τουλάχιστον έναν. Αυτός και εγώ κοιτάμε έξω από το παράθυρο το χειμωνιάτικο σκηνικό με ένα απέραντο κενό μέσα μας για μία χαμένη υπόσχεση που δεν τηρήθηκε ποτέ. Πιθανόν να φταίει η απέραντη και αφόρητη μοναξιά που λένε πως είναι συνώνυμη του χειμώνα. Πιθανόν να φταίνε και οι άδειες θέσεις στα πρόσωπα των παλαιών φωτογραφιών μας, οι κενές θέσεις αυτών που φύγανε και μας λείπουνε και ειδικά εκείνης της φωτογραφίας που φυλάμε σαν κόρη οφθαλμού στα πορτοφόλια μας. Κουράγιο καλοί μου φίλοι, κάποτε ίσως ξαναβρούμε αυτούς που χάσαμε και που μας αγαπάνε, το σκληρότερο είναι πως δεν ξέρω τι θα γίνει με αυτούς που μας μισούνε.
Για να μην αδικήσω κανένα σκέφτομαι ιδιαίτερα και αυτούς που ο χειμώνας τους ξεβολεύει τελείως, τους φτωχούληδες του θεού. Σκέφτομαι την Άννα που κοιμάται στο παγκάκι δίπλα στο καροτσάκι με όλα της τα υπάρχοντα και ελπίζω τώρα που θα κοιμάται κάτω από αυτό να έχει και κανένα πλαστικό κάλυμμα μέσα εκεί. Σκέφτομαι το Σπύρο που κοιμάται κάτω από την σκαλωσιά στο πεζοδρόμιο να μην κάνει καμία αποκοτιά και μπεί μέσα στον άδειο κάδο απορριμάτων, αναζητώντας ασφάλεια, μπορεί η απεργία των σκουπιδιών να λήξει. Σκέφτομαι το νεογνωρισμένο ζευγάρι των απόκληρων της ζωής να στεγάσουν την κοινή τους μοίρα σε μία είσοδο ενός φιλικού κτιρίου με πονόψυχους ενοίκους και διαχειριστή. Σας σκεφτόμαστε όλους σας φίλοι μου. Δεν μπορούμε να βοηθήσουμε. Είμαστε μία κοινωνία χωρίς αλληλεγγύη και με ένα εξαιρετικά αδύναμο και εύθραυστο κράτος,, ανίκανοι για να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας πόσο μάλλον να βοηθήσουμε εσάς. Λυπούμαστε κάνετε ότι μπορείτε μόνοι σας και ραντεβού στην άλλη ζωή!
