Του Χρήστου Βλαχογιάννη
Απόψε είπαμε το τελευταίο αντίο στους προδότες. Αυτούς που λοιδόρισαν τα όνειρά μας, υποθήκευσαν το μέλλον μας και ξεπούλησαν με περίσσια ευκολία την πατρίδα μας.
Ναι, ήταν η μεγαλύτερη συγκέντρωση όλων των εποχών και τα νούμερα δεν έχουν σημασία. Αυτό που μετράει είναι η γενικευμένη αντίδρασή μας και η συνοχή που δείξαμε μακριά από τις κομματικές ταυτότητες.
Δεν ξέρω αν θα αλλάξουν πολλά από αύριο, ίσως και τίποτα. Σίγουρα όμως δε θα μείνουμε ποτέ ξανά σιωπηλοί στο βιασμό μας. Γιατί πριν καλά – καλά γεμίσει με χιλιάδες κόσμου η πλατεία Συντάγματος, το γερμανικό κοράκι ξεδιάντροπα έπαιρνε… μεζέ από τις σάρκες μας.
Η Μέρκελ μιλώντας στην κοινοβουλευτική ομάδα των Χριστιανοδημοκρατών τόνισε, ότι τα κράτη των οποίων το χρέος δέχεται απομείωση, θα πρέπει να αποδέχονται και περιορισμούς της κυριαρχίας τους. Μπορώ να φανταστώ, φέρεται να είπε η καγκελάριος, ότι θα υπάρχει ένα είδος «διαρκούς τρόικας» στις υπερχρεωμένες χώρες.
Δεν έχουν ούτε ιερό, ούτε όσιο. Δεν κρατούν πια ούτε τα προσχήματα. Και δεν τα κρατούν γιατί ξέρουν ότι ο Γιωργάκης και η παρέα του θα μείνουν πιστά σκυλιά στη δούλεψή τους. Αρκεί να γλύψουν το κοκαλάκι της εξουσίας.
Ο λαός όμως δεν μασάει πια στο κοκαλάκι. Μπορεί να μη παρουσιάζεται ακόμα έτοιμος να τους αποτινάξει, όμως η σπίθα έχει ανάψει και δε θα αργήσει να γίνει φλόγα που θα τους κάψει. Και τότε δε θα μείνει τίποτα στο πέρασμά μας και το μόνο που εύχομαι είναι να έχουμε κάνει σωστά τη δουλειά. Για να μην αφήσουμε περιθώριο στο «νέο σύστημα» να μας προδώσει ποτέ ξανά.
