Της Σμαράγδας Μιχαλιτσιάνου
Ο Λάκης Λαζόπουλος «…μετράει τ ΄αστρα» και γίνεται ξανά παιδί ,που συγκρούεται με την κοινωνική πραγματικότητα για να επιτύχει τους στόχους του, να πραγματοποιήσει τα όνειρά του, με όπλο το πείσμα του και το πάθος του για μάθηση.
Το γνωστό και αγαπημένο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Μενέλαου Λουντέμη «Ένα παιδί μετράει τ ΄άστρα» , που μεταφέρεται για πρώτη φορά στη σκηνή, και δη στη νεανική Σκηνή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος Μονή Λαζαριστών (Σκηνή Σωκράτης Καραντινός), από την 1η Νοεμβρίου , σε θεατρική διασκευή Λάκη Λαζόπουλου και σκηνοθεσία Γιάννη Ρήγα.
Το έργο, υποστηρίζει το δικαίωμα των παιδιών για ίση ευκαιρία στην εκπαίδευση και αγγίζει την καρδιά μικρών και μεγάλων, καθώς αφορά κάθε άνθρωπο που, και σήμερα και σε όλες τις εποχές, παρά τις αντιξοότητες, θα κάνει τα πάντα για να ικανοποιήσει τη δίψα του για γνώση και για μάθηση.
“Ήταν πάντοτε βαθιά μέσα στο Λάκη Λαζόπουλο η επιθυμία να μεταφέρει στο θέατρο, διασκευάζοντάς τα, σπουδαία λογοτεχνικά κείμενα που μας σημάδεψαν, που τον σημάδεψαν.
«Το «Ένα παιδί μετράει τ´ άστρα» είναι η αρχή.
Οι χαρακτήρες είναι τόσο διάφανοι, ο λόγος τόσο εξαιρετικός.
Τίποτα δεν πείραξα. Κράτησα την καρδιά του έργου, την πορεία της υπόθεσης, τους κεντρικούς χαρακτήρες, εντάσσοντάς τους απλώς σε θεατρικά χρονικά πλαίσια» σχολιάζει ο ίδιος.
Διάλεξε το συγκεκριμένο έργο, γιατί το πρώτο λογοτεχνικό βιβλίο που έπιασε μικρός στα χέρια του «κι ακόμα έχω την αίσθηση του» μιλάει ο Λάκης Λαζόπουλος και ονειρεύεται, « πόσο όμορφα είχα χαθεί στις σελίδες του εκείνο το βράδυ. Πώς είχα αφεθεί σ´ αυτόν το χειμαρρώδη λόγο του Λουντέμη βλέποντας ανάγλυφα εποχή, ανθρώπους, αισθήματα, σκέψεις.»
« Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη εποχή έχει ανάγκη ο άνθρωπος να αγαπήσει, να ξαναγαπήσει τα γράμματα. Να ξαναβρεί τη σκέψη. Τη χαμένη του σκέψη και να επιστρέψει μέσα από την αληθινή γνώση στο δίκιο της καρδιάς. Και πάνω απ´ όλα να πιστέψει ότι ακόμα κι αν μας αποβάλλουν απ´ όλα τα σχολεία της ζωής, η καθαρή ψυχή οδηγεί αλάνθαστα.»
Το κείμενο του Λουντέμη θα συνεπαίρνει για πάντα τον Λάκη Λαζόπουλος και τώρα ακόμα περισσότερο…
«Το «Ένα παιδί μετράει τ´ άστρα» είναι αναμφίβολα από τα πλέον σημαντικά βιβλία της λογοτεχνίας μας. Με τον απόλυτο σεβασμό στον δημιουργό Μενέλαο Λουντέμη, σας αφήνω να χαθείτε στον ουρανό του Μέλιου για να μετρήσετε μαζί τα άστρα!» μας προτρέπει και ξεφυλλίζει το βιβλίο…
«Ένα παιδί μετράει τ´ άστρα» την ίδια ώρα που η Ελλάδα ολόκληρη μετράει τις πληγές της” λέει ο Λάκης και στέλνει ένα γράμμα στον κεντρικό ήρωα.
«Αγαπημένε μου Μέλιο
Διάβασα την ιστορία σου με μεγάλη προσοχή και δε στο κρύβω, συγκινήθηκα. Ο γυμνασιάρχης, ο μαθηματικός, η γυμνάστρια, ο παπάς, η δασκάλα της μουσικής, ο αγαπημένος σου δάσκαλος, αλλά και οι άλλοι ήταν και δικοί μου δάσκαλοι ή τέλος πάντων, έμοιαζαν τόσο πολύ με τους δικούς μου δασκάλους. Με άλλα ονόματα. Εσένα λεγόταν Σκαμβουράς, εμένα Αντωνίου και Γανωτής. Τον γυμνασιάρχη μου τον φωνάζαμε «Μάουκα» , γιατί του άρεζε να χορεύει εκείνο το νησιώτικο «θα πάω να βρω το Μάουκα…». Και τα παιδιά, οι συμμαθητές σου, είναι ίδιοι με τους δικούς μου. Στη θέση του Δακρυτζίκου εγώ είχα το «Μπιτς» και το «Κω», γιατί κι εμείς δίναμε παρατσούκλια στους συμμαθητές μας. Και στη θέση της Αγράμπελης τη Βαγγελίτσα – εγώ δεν της ’ξομολογήθηκα ποτέ τον έρωτά μου. Ο δικός μου μπάρμπα – Ανέστης λεγόταν μπάρμπα – Γιάννης και κάθε απόγευμα γύριζε από το καφενείο και μου έφερνε λουκούμια, τυλιγμένα στο χαρτί, που κέρδιζε στη πρέφα. Και με μεγάλη υπομονή καθόταν κι άκουγε τις ιστορίες μου. Θαύμαζε την απορία μου, το πάθος μου να καταλάβω και να κατακτήσω τον κόσμο.
Θυμάμαι τις θείες μου, τη Στυλιανή και τη Νίνα. Η Νίνα με ανάγκαζε να πλένομαι στη σκάφη και για να με πείσει με κυνηγούσε με τη βίτσα. Θυμάμαι μια φορά, που ήρθαν οι βασιλιάδες στο χωριό και μας έβαλαν όλους να χειροκροτάμε με το ζόρι και να φαινόμαστε χαρούμενοι και χορτασμένοι κι εκείνοι μας κουνούσαν το χέρι σαν κούκλες. Και θυμάμαι τη γιαγιά – Μαρία να μασουλάει ευτυχισμένη τα λίγα άγρια χόρτα που είχαμε για μεσημεριανό και να μονολογεί «τέτοια χόρτα ούτε ο βασίλιος», εννοώντας το βασιλιά φυσικά.
Θυμάμαι όσα γράφεις. Σαν να μεγαλώσαμε μαζί.
Από τότε, φυσικά, κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι. Εμείς μεγαλώσαμε, φωνάξαμε, παλέψαμε, ματώσαμε στους δρόμους, σπουδάσαμε, ερωτευθήκαμε, οι βασιλιάδες φύγανε, οι συνταγματάρχες φύγανε, οι λαοπρόβλητοι ηγέτες φύγανε κι αυτοί…
Κι έχω την εντύπωση Μέλιο, ότι απομείναμε σε μια στάση να περιμένουμε το επόμενο όνειρο.
Δεν άλλαξε τίποτα; Κάναμε λάθος; Κουβαλήσαμε, μια ζωή, ένα άδειο κιβώτιο; Φταίει το κεφάλι το ξερό μας;
Λυπάμαι Μέλιο και ζητώ συγγνώμη για όλα αυτά.
Σου δίνω μια υπόσχεση πάντως: θα συνεχίσουμε να μετράμε τ’ άστρα όσο κι αν μεγαλώσουμε, όσο κι αν κοστίσει, όσο χρόνο κι αν πάρει.»
΄Στην παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγα που ανέλαβε να μετουσιώσει το λόγο του Λουντέμη σε θεατρική πράξη, παίρνουν μέρος οι ηθοποιοί:
Μαριάννα Αβραμάκη (Ευανθία Μούσχουρα, Ντουντού, Ζουμπουλία, Ματούλα, Καλλιόπη Καλλιοντζή), Ιορδάνης Αϊβάζογλου (Τσέλιγκας, Κωνσταντίνος Καρλάφτης, Σταμάτης Χαμωλιάς), Παύλος Ελευθεριάδης ( Επιθεωρητής), Χρύσα Ζαφειριάδου (Αγλαϊα, Νιόνια Λιάγκουρα, Μάνα, Καλλιόπη Βουραχμάνη), Γιάννης Καραμφίλης (Γυμνασιάρχης, Μπίθρος, Βρασίδας Χατζηαστερίου), Γιάννης Καραούλης (Μέλιος Καδράς), Ματίνα Κουλουριώτη (Βελίκω Πρινολά, Ευτέρπη Ξυπολύτου), Δημήτρης Μορφακίδης (Δάσκαλος, Αλμπέρ Αναχωρίδης, Δακρυτζίκος), Ρούλα Παντελίδου (Αρετή, Στρίγκω, Ερασμία, Κυρία Ραούλ), Χάρης Παπαδόπουλος (Δημήτριος Σταμίρης, Μπάμπης Σίκαλος), Σάκης Πετκίδης
(Ανέστης), Μιχάλης Σιώνας (Παπάς, Χριστόφορος Αποσπερίτης), Γιώργος Σφυρίδης (Μπάρμπα – Θόδος), Αμαλία Ταταρέα (Ουράνα, Αγράμπελη Σταμίρη), Γιάννης Χαρίσης (Σωτήριος Σκαμβουράς).
Μαθητές, Καθηγητές, Χωρικοί, Στρατιώτες, Εργάτες, Περαστικοί:
Τρυφωνία Αγγελίδου, Αδαμάντιος Αδαμαντίδης, Λίλα Βλαχοπούλου, Νικόλαος Κεπεσίδης, Ελένη Κιλινκαρίδου, Γιάννης Σαμψαλάκης, Ορέστης Χαλκιάς – Αλεξανδρόπουλος
