Του Χρήστου Βλαχογιάννη
Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα και δυστυχώς η ελληνική κυβέρνηση θα στέκει απλός παρατηρητής των εξελίξεων. Θα δεχθεί ό,τι της δώσουν και θα προσπαθήσει να το παρουσιάσει σαν μεγάλη επιτυχία.
Δυστυχώς, θα είναι η ώρα που η χώρα μου πεθαίνει. Θα είναι η αρχή σε μία κατηφόρα που δεν θα έχει τέλος κι εμείς ταπεινοί συνοδοιπόροι θα κατρακυλάμε, χωρίς να ξέρουμε που και πότε θα σταματήσουμε.
Βαρέθηκα να φοβάμαι για όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα και να πρέπει να λέω κι «ευχαριστώ» από πάνω για το ξεροκόμματο που γλύφω. Βαρέθηκα να είμαι ξενομπάτης στην πατρίδα μου και να καρτερώ ευλαβικά την έξωθεν καλή μαρτυρία.
«Οι ξένοι μας βάζουν όλο και πιο βαθιά το μαχαίρι. Μας προκαλούν προσβλητικά κάθε μέρα και περισσότερο και μας οδηγούν σε έκρηξη, που πιθανόν να καταστρέψει και τους ίδιους. Οι υπεύθυνοι της Κυβέρνησης συμπεριφέρονται απέναντί τους σαν μυρμήγκια, ενώ στο λαό μας επιδεικνύουν μια τόσο τρομακτική αναλγησία, που θα πρέπει να είναι είτε συνειδητά όργανα του Κακού είτε επικίνδυνα άσχετοι, μικροί και αφελείς. Από τη νέα σύσκεψη των Ευρωπαίων προκύπτει καθαρά ότι ο μόνος δρόμος στον οποίο μας οδηγούν με σιγουριά, είναι ο δρόμος της βίας. Η φωνή της υπομονής, της σύνεσης, του συμβιβασμού και τελικά της υποταγής, σημαίνει το τέλος μας ως Έθνους και ως Λαού. Η Ευρώπη μας οδηγεί στον δρόμο της βίας.»
Ο Μίκης Θεοδωράκης τα είπε όλα και αυτό που με τρομάζει, είναι ότι η σύνοδος κορυφής δε θα με κάνει απλά φτωχότερο, αλλά θα μου έχει αφαιρέσει κάθε εθνικό κυριαρχικό δικαίωμα. Θα με έχει πολτοποιήσει στην μεγάλη ευρωπαϊκή ιδέα, για την οποία ήμουν πάντα ο φτωχός ανεπιθύμητος συγγενής.
Τα διλήμματα ταλάνιζαν πάντοτε την Ελλάδα. Τις περισσότερες φορές ήταν ψευδαισθήσεις που μας μπόλιαζαν με ιδιαίτερη μαεστρία οι «σύμμαχοί» μας. Από την αποδοχή της συμμαχικής «εντολής» για την απόβαση του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη το Μάιο του 1919 του Ελευθέριου Βενιζέλου μέχρι σήμερα, δεν έχει αλλάξει τίποτα. Μόνο, που αυτή τη φορά τα διλήμματα μας «χτυπούν» αλύπητα.
Κούρεμα χρέους χρεοκοπημένος και υποταγμένος ή δραχμή και όλοι στο διάολο. Κι επειδή ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, μήτε τη γνώμην άλλαξε μήτε την κεφαλήν του, θεωρώ ότι το σύνθημα του Ζαχαριάδη για τις εκλογές του 1952, σήμερα είναι περισσότερο επίκαιρο ακόμα κι από την ίδια την εποχή του.
Τι Παπανδρέου, τι Σαμαράς! Μας ξεπούλησαν όλοι τους κανονικά…
