“Είναι η φωνή-αντίλαλος των μικρών ή μεγάλων προσδοκιών μας”, λέει η ηθοποιός για την ηρωίδα του Μάρτιν Σέρμαν, που θα “ντυθεί” από τις 5 Δεκεμβρίου στην Αθηναΐδα.
«Η Ρόουζ δεν είναι μόνο μια γυναίκα του Ολοκαυτώματος. Είναι επίσης η προσωποποίηση του αγώνα όλων των γυναικών, της νοικοκυράς, της εργαζόμενης, της συζύγου και της μητέρας…», λέει η Ζωή Λάσκαρη
Η “Ρόουζ” του Μάρτιν Σέρμαν είναι μια γυναίκα που ψάχνει τη θέση της μέσα στην οικογένεια, στο μέρος που μεγαλώνει και ζει, στον έρωτα και τις σχέσεις της. Απογοητεύεται και πεισμώνει, θλίβεται, αλλά αγωνίζεται, ερωτεύεται ή συμβιβάζεται και μιλά με το γέλιο ή τις σιωπές της.
“Η Ρόουζ δεν είναι μόνο μια γυναίκα του Ολοκαυτώματος. Είναι επίσης η προσωποποίηση του αγώνα όλων των γυναικών, της νοικοκυράς, της εργαζόμενης, της συζύγου και της μητέρας, που στον ρου της Ιστορίας διεκδικούν τον ρόλο που τους αξίζει: πρωταγωνίστριες, αγωνίστριες της ζωής από κάθε της μετερίζι”, σημειώνει η Ζωή Λάσκαρη που την υποδύεται, από τις 5 Δεκεμβρίου, στη “Θεατρική Σκηνή “Ζωή Λάσκαρη” – Πολυχώρος “Αθηναΐς””, σε σκηνοθεσία του βραβευμένου Ρώσου σκηνοθέτη Αντολφ Σαπίρο. “Η Ρόουζ είναι ταγμένη να κουβαλάει μαρτυρικά κάτι από όλες μας”.
“Από την πρώτη κιόλας στιγμή που πήρα στα χέρια μου το έργο του Mάρτιν Σέρμαν, χάθηκαν στο σκοτάδι όλες οι υπόλοιπες υποψηφιότητες έργων που μου έκλειναν θελκτικά το μάτι”, αναφέρει η πρωταγωνίστρια. Η “Ρόουζ” είναι ένα “πολυσήμαντο έργο. Δεν είναι μόνο η προσωπική “οδύσσεια” της ηρωίδας, συγκινητική από την αρχή μέχρι το τέλος, που προκαλεί στην υποψήφια ηθοποιό την αγωνία μιας άνισης αναμέτρησης.
Είναι, κυρίως, αυτός καθαυτός ο 20ός αιώνας που συνοδεύει τον σπαραγμό της καθ’ όλη τη διάρκεια του μονολόγου. Σε κάθε λεπτό της αφήγησης, η προσωπική τραγωδία γίνεται Ιστορία και ανάποδα, έτσι ώστε στο τέλος η Ρόουζ υπερβαίνει ηρωικά όλες τις θρησκευτικές και φυλετικές καταβολές της για να αποτίσει τον φόρο τιμής, πάνω απ’ όλα ως Γυναίκα, σε όλα ανεξαιρέτως τα θύματα της Ιστορίας…
Ο σκηνοθέτης Αντολφ Σαπίρο
Η βροντερή φωνή της μάς προσκαλεί να συνειδητοποιήσουμε την αξία και τη συνεισφορά μας. Μια φωνή-αντίλαλος των μικρών ή μεγάλων προσδοκιών μας, η φωνή της καθεμιάς από εμάς… Από σύμπτωση ή από πρόθεση η Ιστορία δεν φέρθηκε στη Ρόουζ ακριβοδίκαια, αλλά εκείνη εξακολουθεί να στέκεται υπερήφανα στα πόδια της και να εκφράζει έξω από έθνη, φυλές, θρησκείες την αξία της Γυναίκας και της ψυχικής της δύναμης, της γυναίκας που πολέμησε, που πόνεσε, που αγωνίστηκε, που πέτυχε, που παλεύει με κόστος να κρατήσει όρθιο ένα σπίτι, μια κοινωνία, μια χώρα”.
“Πάνω απ’όλα είναι δάσκαλος”
“θεωρώ ότι μετά τον Βουτσινά, τον Κακογιάννη, τον Βολανάκη, η επιλογή του Αντολφ Σαπίρο ήταν ένα φυσικό επακόλουθο”, λέει η Ζωή Λάσκαρη. “Εχει σκηνοθετήσει τις σπουδαιότερες παραστάσεις μεγάλων κλασικών συγγραφέων, όπως ο Τσέχoφ, ο Ιψεν, ο Μπρεχτ, ο Αλμπι και ο Κλάιστ κι έχει διδάξει θέατρο στα τμήματα υποκριτικής των μεγαλύτερων πανεπιστημίων της Ευρώπης, με επαίνους και βραβεία. Θέλω να πω με όλα αυτά πως πάνω απ’ όλα είναι δάσκαλος. Και η πρόκληση μπροστά στη ?Ρόουζ? ήταν τεράστια. Δεν πρόκειται απλά για μία ερμηνεία. Πρόκειται για έναν ρόλο-σύμβολο, που χρειάζεται εξονυχιστική μελέτη, και ο Αντολφ Σαπίρο είναι αυτός που θα αποσυμβολίσει την ηρωίδα… “.
Για τον πόλεμο
“Αν έχεις ζήσεις τον πόλεμο και έχεις επιζήσει, σίγουρα δεν θα καταλάβαινες τι χρειάζεται η δημόσια εικόνα…”
Ρόουζ
