Η Omikron Gallery στην Κύπρο διοργανώνει την ομαδική έκθεση Drawing Room που θα διαρκέσει από τις 10 Δεκεμβρίου 2011 μέχρι και τις 14 Ιανουαρίου 2012. Η έκθεση είναι αφιερωμένη στο σύγχρονο σχέδιο.
Το σχέδιο, ένα από τα δημοφιλέστερα και διαχρονικότερα εικαστικά μέσα έκφρασης, χρησιμοποιείται από όλους τους συμμετέχοντες καλλιτέχνες εξυπηρετώντας το διαφορετικό σκοπό του καθενός.
Η λέξη “σχέδιο” στην ελληνική γλώσσα έχει διπλή έννοια: ζωγραφισμένο σχήμα, διάγραμμα αλλά και στόχος, πρόγραμμα. Στη ζωγραφική και γενικότερα στις εικαστικές τέχνες, ο όρος “σχέδιο”, συνήθως αναφέρεται σε ένα αρχικό σχεδιαστικό πλάνο που βρίσκεται ακόμα σε πειραματικό στάδιο και προοικονομεί το τελειοποιημένο έργο. Παρόλα αυτά, δεν ανταποκρίνονται όλα τα σχέδια της έκθεσης σε αυτόν τον ορισμό. Κάποια από αυτά αποτελούν την έκβαση του πειράματος, το τελικό προϊόν, το τελειωμένο έργο. Η έκθεση έχει σκοπό να μελετήσει τόσο την πρακτική όσο και τη θεωρητική πλευρά της δομής ενός σχεδίου αλλά και τις πρακτικές που χρησιμοποιεί ο κάθε καλλιτέχνης.
Η Ινώ Βαρβαρίτη σχεδιάζει κυρίως με μολύβι, κτίρια και μνημεία, χώρους δηλαδή φορτισμένους με ιστορική μνήμη. Η έννοια της εθνικής ταυτότητας και της συλλογικής μνήμης βρίσκονται στο επίκεντρο της δουλειάς της. Η ίδια αναφέρει πως τα μνημεία λειτουργούν ως φορείς ιδεών και έχουν την ικανότητα να διαμορφώσουν την αντίληψη που έχουμε για την ιστορία.
Τα λεπτομερή και ιδιαίτερα σχολαστικά σχέδια με πενάκι του Φίλιππου Βασιλειάδη απεικονίζουν φανταστικούς κόσμους του μέλλοντος. Τα σχέδια χαρακτηρίζονται έντονα από τη γραφιστική αισθητική τους. Εξελίσσονται οργανικά, δε βασίζονται δηλαδή σε προσχέδια αλλά, όταν ο καλλιτέχνης ξεκινά ένα σχέδιο, το αφήνει να απλωθεί στο χαρτί ανάλογα με τη διαίσθησή του.
Η δουλειά της Ναταλί Γιαξή επικεντρώνεται σε “εκρήξεις ενέργειας”, μικρο-αφηγήσεις και δέσμες ιδεών. Η καλλιτέχνης πραγματεύεται τα πιο πάνω θέματα χρησιμοποιώντας ένα κοινό εικαστικό μέσο, συνήθως βιβλίο, βίντεο, ήχο ή εγκατάσταση. Έτσι το έργο της γίνεται η καταγραφή αυτής της διαδικασίας.
Στην ομάδα σχεδίων Αναδιπλώσεις η Βάσω Γκαβαϊσέ επεξεργάζεται και μελετά στοχευμένα ή τυχαία καταστάσεις που αναπαράγουν αναπτύγματα και συμπυκνώσεις του φασματικού πεδίου. Τα έργα της είναι εμπνευσμένα από το βιβλίο Παίζει ο Θεός Ζάρια; Η επιστήμη του Χάους, του Ian Stewart. Όπως θίγει ο συγγραφέας αλλλά και η καλλιτέχνης, το χάος είναι ένα πλούσιο μίγμα, γεμάτο από εξωτικά καρυκεύματα και από καρπούς με παράξενα σχήματα. Βέβαια, περιέχει και μια δόση τρέλας. Όμως, το βασικό του συστατικό, η ζύμη του χάους, είναι η έκταση και η αναδίπλωση.
H Mαρίνα Ζερβού δημιουργεί σκηνικά που φιλοξενούν ανθρώπινες φιγούρες αλλά και συμβολικά αντικείμενα. Στο Τhe Playground oι φιγούρες με τα φαλακρά κεφάλια, τα μεγάλα θλιμμένα μάτια και τα σπασμένα χαμόγελα μοιάζουν περισσότερο με καρικατούρες με έντονο το στοιχείο του grotesque.
Τα εξαρθρωμένα τους σώματα σε στρεβλωμένες στάσεις παραπέμπουν σε μαριονέτες. Η
καλλιτέχνης χρησιμοποιεί το σώμα ως μέσο για να εκφράζει θέματα που την απασχολούν, όπως είναι η ζωή και ο θάνατος, η απομόνωση και η φθορά της ύλης.
Τα σχέδια της Elizabeth Hoak-Doering έχουν τρισδιάστατη μορφή και αποτελούνται, εκτός από το άσπρο χαρτί και το μέσο γραφής τους, από ευφάνταστα αντικείμενα όπως είναι τα ραδιόφωνα παλιάς τεχνολογίας που λειτουργούν χωρίς ρεύμα. Οι θεατές μετατρέπονται σε ακροατές και βιώνουν το έργο μέσα από τις αναμεταδόσεις των σταθμών που το ραδιόφωνο εκπέμπει. To Radio Drawings μιμείται χάρτες και λειτουργεί ως μεταφορέας συχνοτήτων. Γενικότερα, είναι ένα σχόλιο για την πανταχού παρουσία και διείσδυση των μέσων μαζικής ενημέρωσης.
Η Μαρία Θεοδωράκη δημιουργεί το σχέδιό της Ιnstance Νumber 2 με τα πιο λιτά εικαστικά μέσα, με μαύρο μελάνι και λευκό χαρτί. Με ένα χάρακα τραβά μια γραμμή συνολικού μήκους 2600 μέτρων, η οποία βρίσκεται ανά τεμάχιο στα σημειωματάριά της σε διάφορα σχήματα. Η συνεχιζόμενη αυτή γραμμή είναι το πρωταγωνιστικό στοιχείο του έργου της και αντιπροσωπεύει μια διαδικασία μορφοποίησης και ανάπτυξης με σκοπό την επικοινωνία ή καλύτερα την επαφή.
Η προσωπογραφία του Σωτήρη Καλλή, δουλεμένη με χρωματιστά μολύβια, παστέλ, κάρβουνο και επενδυμένες σε κάποια σημεία με ευφάνταστα υλικά όπως νάιλον, μοιάζει να αποτίει φόρο τιμής στο ανδρικό φύλο. Το ανδρικό πρόσωπο καταλαμβάνει όλη την επιφάνεια του χαρτιού. Με αυτόν τον τρόπο εκφράζεται απροκάλυπτα η αποκλειστικότητα του αρσενικού φύλου στα σχέδια του καλλιτέχνη.
Το σχέδιο από μολύβι της Chiaki Kamikawa Sweet as a Comet, Crazy Like Comet δίνει πρόσβαση σε δύο κόσμους, αυτόν της πραγματικότητας και αυτόν της φαντασίας. Οι ανθρωπόμορφες φιγούρες της λαμβάνουν μέρος σε σκηνές καθημερινές αλλά όχι κατ’ανάγκη συνηθισμένες, αφού πολλές από τις σκηνές αυτές φαντάζουν δυσνόητες, ή ίσως καλύτερα, σουρεαλιστικές.
Η Ελένη Καμμά αντιγράφει στις σελίδες ενός σημειωματαρίου από μιλιμετρέ χαρτί τα μοτίβα ενός βιβλίου του 15ου αιώνα αφιερωμένο στα Τούρκικα χειροποίητα πλακάκια. Μετροφυλλώντας το σημειωματάριο από αριστερά προς τα δεξιά, τα σχέδια μετεξελίσσονται στο έργο Boogie Woogie του Mondrian, ενώ γυρίζοντάς το προς την αντίθετη φορά τα σχήματα επιστρέφουν στην αρχική τους μορφή. Το έργο της Systèmes de Construction II αποτελεί στην ουσία μια πρόταση για το πώς μπορούμε να διαβάσουμε ένα βιβλίο.
Τον Ηλία Καφούρο απασχολεί ιδιαίτερα η σχέση ενός δημιουργού με ένα μεγαλύτερο εξελισσόμενο σχέδιο είτε αυτό ονομάζεται “κοινωνία”, “θεός” κτλ. Στη συγκεκριμένη προσωπογραφία η κεντρική φιγούρα του καλλιτέχνη μπορεί να μεταφραστεί είτε ως μια φιγούρα που κινεί τα νήματα – ελέγχει δηλαδή τον εαυτό του αλλά και τον περιβάλλοντα χώρο- ή ως μια φιγούρα μπλεγμένη-περιορισμένη – πνιγμένη μέσα σε αυτά.
Το Line Segments του Φάνου Κυριάκου συνδιάζει το γραπτό λόγο με τη σχεδιαστική αποτύπωση ενός κυκλικού σχήματος ζωγραφισμένο από διορθωτικό υγρό, ένα υλικό που χρησιμποιεί συχνά στη δουλειά του. Συνοδεύεται από τρισδιάστατη εγκατάσταση από σωλήνες για σχέδια. Σε αυτό το έργο ο καλλιτέχνης μελετά την έννοια της γραμμής και πώς η γραμμή, συμβολίζει την αποτύπωση μιας δεδομένης στιγμής στο χρόνο.
Η Κυριακή Κώστα ράβει μια ιστορία πάνω σε ύφασμα χρησιμοποιώντας μαύρη κλωστή. Η καλλιτέχνης σχεδιάζει με κιμωλία το υφασμάτινο έργο και έπειτα το ράβει ξαναδημιουργώντας την ιστορία. Έτσι σχέδιο και υφαντό συνυπάρχουν στην ίδια επιφάνεια. Το ύφασμα τοποθετείται αργότερα σε κορνίζα και παίρνει αυτόματα την ιδιότητα και τη μορφή σχεδίου.
Στη δουλειά της η Εύα Μαραθάκη πραγματεύεται επανειλημμένα το θέμα του ψυχικού εγκλεισμού και του εγκλωβισμού του ανθρώπου στην κανονισμένη συμπεριφορά. Το τρίπτυχο του ουρανού
Suffocating Sky που ασφυκτιά μεσα σε μια κορνίζα αποτυπώνει την ανάγκη για μια διέξοδο από τη νόρμα η οποία όμως εγκυμονεί τον κίνδυνο της κατάρρευσης-διάλυσης του (δυτικού) ανθρώπου.
Στη σειρά σχεδίων Delicious Buns η Σαβέλλα Μιχαήλ πλέκει ιστορίες και σκέψεις, αναδιαμορφώνει τα ίδια όνειρα, δημιουργώντας κάθε φορά ένα καινούργιο σενάριο-μοτίβο. Κάποια από αυτά μοιάζουνε με κουβάρια από μαλλί, κάποια άλλα με περίτεχνες κομμώσεις, κάποια θυμίζουν και τα δυο. Έτσι ο όρος “πλέξιμο” και “σχέδιο” στη δουλειά της είναι αλληλένδετος ή καλύτερα, μπλεγμένος.
Το σχέδιο του Δημήτρη Νεοκλέους αναφέρεται στους πίνακές του της σειράς Παλίμπολης. Mε μαύρο πενάκι δημιουργεί αστικά τοπία ουτοπικών-φανταστικών υπέρ-πληθυσμιακών πόλεων. Με αυτόν τον τρόπο προτείνει μια αντίπολη ή και μια ουτοπία που εξυμνεί την καθημερινότητα και που παρόλα αυτά είναι εντελώς ανόμοια με τη μετα-νευρωτική και ληθαργική Κύπρο.
Τα πολύχρωμα σχέδια από ξυλομπογιές, πενάκια και ακρυλικά της Μαρίας Περεντού είναι κατ’ακρίβεια καλοδουλεμένα προσχέδια που στην πορεία μετεξελίσσονται σε ζωγραφικούς πίνακες.
Οι συνθέσεις της απεικονίζουν την αρχετυπική μάχη μεταξύ ανθρώπου και άγριου ζώου, που στη δουλειά της καλλιτέχνιδος όμως παραμένει χωρίς νικητή, αφού το άγριο ζώο, ανταλλάζει ιδιότητες και χαρακτηριστικά με τον άθρωπο και έτσι τα δυο ταυτίζονται και γίνονται ένα.
Ο Βασίλης Πούλιος χρησιμοποιώντας τα δάχτυλά του και σβηστήρι ξεθωριάζει το μαύρο του μολυβιού για να δημιουργήσει φωτοσκιάσεις και σωστούς τόνους, προσθέτοντας το προσωπικό του στίγμα και συναίσθημα, μεταβάλλει την φωτογραφική πραγματικότητα σε έργο τέχνης.
Η εγκατάσταση από σχέδια της Έφης Σαββίδου με τίτλο Mirage, αποτελείται από μαντιλάκια που έχουν τυπωμένα πάνω τους, με τη μέθοδο της μεταξοτυπίας, εικόνες παρμένες από τα σχέδια της με μολύβι. Τα σχέδια απεικονίζουν σπίτια στην εγκαταλελειμμένη Αμμόχωστο θαμμένα στην άγρια βλάστηση που ευδοκιμεί εδώ και τριάντα-επτά χρόνια. Την ίδια στιγμή μοιάζουν με χάρτες της περιφραγμένης πόλης.
Στα ασπρόμαυρα σχέδιά του, ο Αναστάσης Στρατάκης, επιδιώκει μέσα από τον τρόπο που αποτυπώνει τις μορφές, να υποβάλλει οπτικά την έννοια της διαχρονικότητας, επικεντρώνοντας συγχρόνως την προσοχή του θεατή σε άμεσα αναγνωρίσιμους συμβολισμούς. Τα σύμβολα στη δουλειά του παίζουν σημαντικό ρόλο, αφού χάρη σε αυτά ενεργοποιείται μια τριπλή –χρονολογική, ιστορική αλλά και κοινωνιολογική– υπέρβαση.
Το επιτραπέζιο σχέδιο του Λευτέρη Τάπα φιλοξενεί ταυτόχρονα αρχιτεκτονικά στοιχεία μαζί με οργανικά σχήματα φτιάχνοντας έτσι έναν εύθραυστο χάρτινο κόσμο που μεταφράζεται αλληγορικά.
Στη δουλειά του ο καλλιτέχνης αναφέρεται τόσο στο συνειδητό όσο και στο ασυνείδητο, στη
γραφιστική τέχνη και στη φολκλορική χειροτεχνία.
Οι τοπογραφικές αποτυπώσεις της Κασσάνδρας Τσολάκη αποτελούν εικασίες για το τι μπορεί να είναι αρχιτεκτονική. Δεν είναι τελικά έργα, αλλά μέρος μιας διαδικασίας που έχει ως θέμα την τεχνολογία, τα φυσικά οικοσυστήματα και τη θνητότητα. Στα σχέδιά της ο θεατής βρίσκει μια αρχιτεκτονική που εξελίσσεται, που αλλάζει και που ερμηνεύεται κάθε φορά διαφορετικά έτσι ώστε να επιζήσει.
Αφορμή του έργου της Μαριάννας Χριστοφίδου υπήρξε ένα γαλλικό χαρακτικό του 19ου αιώνα που απεικονίζει πανοραμικά τα πιο αντιπροσωπευτικά κτίρια της Αθήνας από το λόφο του Λυκαβηττού. Τα χαραγμένα εικονογράμματα έχουν εξαφανιστεί με το πέρασμα του χρόνου και το μάρμαρο έχει χαρακτεί εκ νέου με ημερομηνίες, ονόματα, σχήματα που κερδίζουν τελικά την ίδια ισχύ με τα αξιοθέατα. Η καλλιτέχνης καταγράφει την πλάκα σε χαρτή αντιγραφής και την ίδια στιγμή καταγράφει το ηχητικό τοπίο, έτσι επιτυγχάνεται μια ανάμειξη γλωσσών, προθέσεων και αντιλήψεων.
Τα σχέδια της έκθεσης Drawing Room είναι φτιαγμένα σε διαφορετικά μεγέθη, με διαφορετικά υλικά, πραγματεύονται διαφορετικά θέματα, παρουσιάζονται με διαφορετικό τρόπο παρόλα αυτά μοιράζονται ένα κοινό χρακτηριστικό: την ταυτότητά τους ως σχέδια. Μεταξύ τους αναπτύσσουν διάλογο και επικοινωνούν, καλώντας το θεατή να λάβει μέρος στη συζήτησή τους και να βιώσει το σχέδιο μέσα από διαφορετικές σχεδιαστικές εμπειρίες.
Καλλιτέχνες που συμμετέχουν :
Iνώ Βαρβαρίτη, Φίλιππος Βασιλειάδης, Ναταλί Γιαξή, Βάσω Γκαβαϊσέ, Μαρίνα Ζερβού, Elizabeth Hoak-Doering, Μαρία Θεοδωράκη, Σωτήρης Καλλής, Chiaki Kamikawa, Eλένη Καμμά, Ηλίας
Καφούρος, Φάνος Κυριάκου, Κυριακή Κώστα, Εύα Μαραθάκη, Σαβέλλα Μιχαήλ, Δημήτρης Νεοκλέους, Μαρία Περεντού, Bασίλης Πούλιος, Έφη Σαββίδου, Αναστάσης Στρατάκης, Λευτέρης
Τάπας, Κασσάνδρα Τσολάκη, Μαριάννα Χριστοφίδου.
Ώρες λειτουργίας Δευτέρα-Παρασκευή: 10:00-13:00 και 16:00-20:00, Σάββατο: 10:00-14:00
Για συμπληρωματικές πληροφορίες Μαρία Στάθη | Διευθύντρια
Μαρία Χατζηαθανασίου | Βοηθός Γκαλερί
T. +357 22678240
e-mail: info@omikrongallery.com__
