της Λαμπριάνας Κυριακού
Θυμάμαι ακόμα, τα μάτια του να δακρύζουν και την τρεμάμενη βαριά φωνή του, σε εκείνο το διάγγελμα της 22η Απριλίου του 2004. Απευθυνόταν προς στους ελληνοκύπριους με στόχο να τους αποτρέψει και να καταψηφίσουν τα σχέδια που για την πατρίδα όρισαν ξένοι.
Το ίδιο έκανε και τότε με τις Συμφωνίες Ζυρίχης Λονδίνου, ο οποίος συμμετείχε στη Διάσκεψη του Λονδίνου και ήταν ο ένας από τους δυο αντιπροσώπους (εκτός από τους αντιπροσώπους του ΑΚΕΛ) που ψήφισε εναντίον της υπογραφής.
Ήταν ξεκάθαρος. Δεν ήθελε να παραδώσει την πατρίδα του και να την ενώσει με κουλτούρες βάρβαρες – απολίτιστες. Δεν ήθελε να δεχτεί τα σχέδια και τα σχεδιαγράμματα Βρετανίας – Ηνωμένων Πολιτειών και άλλων δυνάμεων… φίλα προσκείμενα για την πατρίδα , αντέδρασε και πήγε κόντρα στις προθέσεις τους, μιας και ήτανε σίγουρος ότι αυτός που σε προδίδει μια φορά, σε προδίδει πάντα.
Μια ζωή γεμάτη αγώνα, δεν είδε την πολιτική σαν θρόνο αλλά σαν καθήκον και έργο προς την πατρίδα του, που τόσο λάτρευε.
Ο Τάσσος Παπαδόπουλος γεννήθηκε στις 7 Ιανουαρίου στη Λευκωσία αλλά καταγόταν από το κατεχόμενο χωριό Άσσια. Ήταν ενεργό μέλος στον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ από διάφορα πόστα, ως τομεάρχης Λευκωσίας και αργότερα ως γενικός υπεύθυνος για όλη την Κύπρο της ΠΕΚΑ, πολιτικής οργάνωσης της ΕΟΚΑ.
Στην επίσημη ιστοσελίδα, του χωριού του, είναι αναρτημένη μια επιστολή του, στην οποία εξιστορεί μια προσωπική του εμπειρία που βίωσε με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Εκείνο τον καιρό έπρεπε να μελετήσουν τον χάρτη του νησιού. Δηλαδή τα σύνορα της Διζωνικής Ομοσπονδίας, που παρέδωσε ο Μακάριος και ο Τάσσος Παπαδόπουλος στη Βιέννη, το 1977, όταν ο ίδιος ο Παπαδόπουλός ήταν Συνομιλητής.
«Το Εθνικό Συμβούλιο, είχε αποφασίσει ότι για να μην διαρρεύσει ο χάρτης που θα δίναμε στη Βιέννη, τον τελικό χάρτη θα τον κατάρτιζε ο Μακάριος και εγώ, μόνο. Κανένας άλλος, δεν ήξερε την τελική γραμμή διαχωρισμού.
Στο δικό μου χάρτη (όποιος θέλει μπορεί να το διαπιστώσει από το αντίτυπο του χάρτη που παράδωσα και, που έκτοτε, δημοσιεύτηκε), είχα σημειώσει μια μικρή καμπύλη στη γραμμή διαχωρισμού που άφηνε την Άσσια, μέσα στη περιοχή που θα ήταν κάτω από τη διοίκηση της Ελληνοκυπριακής πλευράς.
Πρόσεξε την καμπύλη ο Μακάριος, που δεν υπήρχε στο αντίγραφο που κρατούσε ο ίδιος, και με ρώτησε (είμαστε μόνο οι δυο μας στο γραφείο του στην Αρχιεπισκοπή) «γιατί υπάρχει αυτή η διαφορά;»
Του είπα: «Διότι είναι το χωριό μου».
Με κοίταξε για μισό λεπτό, με εκείνα τα βαθυστόχαστα και διαπεραστικά μάτια του και είπε απλά: «Εντάξει». Και με τη πέννα του, σημείωσε και στο δικό του αντίγραφο την καμπύλη. Ναι. Η Άσσια είναι το χωριό μου»
Ότι είχε να κάνει με την πατρίδα δεν το έβλεπε με ψυχρότητα, όλα κινούνταν διά του συναισθήματος – σχήμα οξύμωρο – και της ψυχραιμίας. Τις δικές του πεποιθήσεις και αρχές δεν τις παραβίασε μέχρι το τέλος της ζωής του. Και ακόμη κρατούσε αυτή την πίστη που ο Μακάριος του σμίλεψε.
Ήταν από τους ηγέτες που μπορούσες να στηριχθείς στο λόγο του – γι αυτό ο κόσμος τον πίστεψε.
Ήταν από τους μόνους ηγέτες που έκανε ένα βήμα μπρος στο θέμα του Κυπριακού προβλήματος. Είναι μεγάλη διαδρομή προς την λύση, αλλά λύση είναι αυτή που θα γεννηθεί και θα συμφωνηθεί μέσα από τις διαπραγματεύσεις των δυο κοινοτήτων.
Και πιστεύει κανείς ότι πήγε την Κύπρο ένα βήμα μπρος, γιατί προέβλεψε το θέμα του φυσικού αερίου, προστατεύοντας τα δίκια της Κύπρου μυρίζοντας από μακριά τις πλεκτάνες που θα έκαναν για να οικειοποιηθούν οι γνωστές δυνάμεις το χώρο του της ΑΟΖ
{youtube}4iFVwxe8SNM{/youtube}
Οι υπογραφές του 2003 και του 2007, οριοθέτησαν την ΑΟΖ με την Αίγυπτο και τον Λίβανο. Παράλληλα τότε, εγκαινιάστηκε και ο πρώτος γύρος υποβολής αιτήσεων, αδειών έρευνας και αδειών εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων. Αυτή η συμφωνία ήταν ο πρόδρομος για τη συνέχεια των υπογραφών του 2010 που ακολούθησαν μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ για την οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ των δύο χωρών.
Πριν τρία χρόνια και συγκεκριμένα στις 12 Δεκεμβρίου του 2008, ο Τάσσος Παπαδόπουλος έκλεισε για πάντα τα μάτια του νικημένος από τον καρκίνο. Με την αφορμή αυτή, φέρνω στη μνήμη μου τις στιγμές που μας σημάδεψαν και τον τοποθέτησαν ως έναν από τους μεγαλύτερους Κύπριους ηγέτες.
Ήταν Αξιοκράτης, ειλικρινείς, είχε πείσμα για τα δίκια της πατρίδας του και το σπουδαιότερο δεν φοβήθηκε ποτέ τις απειλές αλλά και για τις απόπειρες που έγιναν εναντίον του, γιατί όπως ο ίδιος ο πίστευε αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να αγαπάς την πατρίδα σου.
της Λαμπριάνα Κυριακού
