του Διονύση Μεσσάρη
Εκείνο το βράδυ είχα τα γιορτή μου και έτσι πήγα νωρίς για ύπνο, μετά από ένα πλήθος από ευχετήριες τηλεφωνικές κλήσεις και διαδικτυακές ευχές.
Νομίζω ότι όλες, όσες ανέμενα δηλαδή, δήλωσαν το παρόν, όλες εκτός από μία. Τώρα ξέρετε, μέρες που έρχονται το παθαίνω και εγώ, δεν βρίσκει κανείς εύκολα χρόνο για τετριμμένες υποχρεώσεις μπροστά στις εορταστικές προετοιμασίες. Που να δείτε τι γινότανε παλιά. Τέσσερεις η ώρα το απόγευμα κτύπαγε το κουδούνι, της πόρτας όχι του τηλεφώνου, και να ‘σου η πιο κοντινή και η πιο αντιπαθητική θεία με την οικογένεια της. Ανοίγαμε μουρμουρίζοντας γιατί δεν είχαμε προλάβει να ετοιμαστούμε. Δώσ’ του αγκαλιές, ευχές, φιλιά, δώρα (όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά) και αυτομάτως, λες και ήσαν όλοι συνεννοημένοι, άρχιζαν μία παρέλαση από επισκέψεις και σπανίως τηλέφωνα. Το ωραίο της βραδιάς ήταν οι «συνδυαστές» επισκέψεων. Αφού έρχονταν σχετικά νωρίς δήλωναν συμμετοχή σε ένα γλυκάκι, σε ένα ποτάκι και σε λίγη κουβεντούλα γιατί είχαν να δουν και άλλους πέντε Μήτσους ή Πηνελόπες ανάλογα και έπρεπε να τους προλάβουν όλους. Εσύ έκανες πως γκρινιάζεις και έλεγες πως του χρόνου θέλω να μ’ αφήσετε τελευταίο για να καθίσετε και στο δείπνο και απόδειπνο που θα παραθέταμε. Φυσικά αυτοί δηλώνανε ότι θα σε προαγάγουν προς το τέλος της προσωπικής τους αξιολογικής λίστας, αυξάνοντας έτσι την ένδειξη του ατομικού «εκτιμόμετρου».
Τρίχες (συγγνώμη για το κομμωτικό ευφύημα), όλα πήγαν χαμένα, η αμεσότητα της επικοινωνίας και η δυνατότητα του δώρου. Χρόνο με τον χρόνο οι οικογένειες και οι φιλίες γίνονταν όλο και πιο ολιγομελείς κυρίως λόγω θανάτων και προστριβών αλλά και λόγω της απροθυμίας των νέων να συνεχίσουν παλαιές εθιμοτυπικές σχέσεις. Επίσης το κυκλοφοριακό πρόβλημα σκότωσε τους «συνδυαστές» και έφερε το σταθερό τηλέφωνο, που με την σειρά του υποχώρησε στο κινητό και τέλος στα κοινωνικά δίκτυα και στο εικονοτηλέφωνο. Ευτυχώς όμως που το φαγητό της κυρά Περσεφόνης και τα ποτάκια του κυρ Βασίλη ακόμα δεν ψηφιοποιούνται και έτσι απέμειναν λίγοι πιστοί επισκέπτες για το τερπνόν μετά του ωφελίμου. «Πάμε στου Κανέλλου να περάσουμε όμορφα». Φυσικά το όνομα είναι τυχαίο καμιά σχέση με τον Τσε των σκύλων, ο κακομοίρης πέθανε στα οδοφράγματα λεοντόκαρδος χωρίς να τον καλέσει ποτέ κανείς σε γιορτή. Ο αντικαταστάτης του ο Λουκάνικος, φαίνεται να έχει τα ίδια ψυχικά χαρίσματα με τον προκάτοχο του, οψόμεθα.
Μου ξέφυγε λίγο το κείμενο, συγγνώμη. Το τραγικό λοιπόν είναι ότι και αυτή η ύστατη γραμμή αμύνης έχει αρχίσει πλέον να καταρρέει αφού πρέπει να πας και ένα δώρο στον εορτάζοντα. Όπως και να είναι 100 – 500 ευρώ στην ερωμένη ή στον εραστή, 50 – 100 στα αδέλφια, πατεράδες και μαμάδες, 30 – 50 στα αδέλφια κλπ και 10 – 20 στους φίλους. Μην με αποπάρετε, δεν χαλάω την πιάτσα. Έτσι και αλλιώς δεν έχει νόημα πια. Λόγω οικονομικής κρίσης δεν γίνεται κατορθωτός όχι μόνο ο προηγούμενος τιμοκατάλογος αλλά και κανένας τιμοκατάλογος εφεξής. Σας παρακαλώ μην τηλεφωνείτε στην Αγορανομία, έτσι είναι όπως σας τα λέω. Πάντως αν θέλετε τηλεφωνείστε στο Κέντρο Ελέγχου & Πρόληψης Νοσημάτων γιατί παραδόξως όταν το εορτολόγιο δείχνει κάποια πολύ γνωστή εορτή τότε οι ευκαιριακές λοιμώξεις αυξάνονται. «Έχω λίγο πυρετό και ψιλοβήχω …γκουχ, γκουχ…, η μουσική που ακούγεται είναι από την τηλεόραση, να μην έρθω και σας κολλήσω καταλαβαίνετε τώρα».
Αλλοίμονο τέκνα μου καταλαβαίνω, πως δεν καταλαβαίνω; Με μία ψιλοαρρώστια κανείς καθαρίζει από την ανάγκη για αγορά και προσφορά δώρου στον εορτάζοντα. Αρκεί που τον σκέφτομαι για να μην τον κολλήσω. Πάντως μην σκέφτεστε εμένα, τον Κανέλλο, τον Μήτσο ή την Πηνελόπη. Σκεφτείτε ότι χάνουμε την ανθρωπιά μας, την κοινωνικότητα μας, την συνοχή μας, τον έρωτα της ζωής μας και κερδίζουμε την μοναξιά μας, την κατάθλιψη μας, την απομόνωση μας και την περιπόθητη δυτικότροπη κουλτούρα τους. Άντε και εις τα άλλα με υγεία.
