Της Δήμητρας Γκουντούνα.
Νοιώθω ιδιαίτερη συγκίνηση για την εορτή των Θεοφανείων. Ισως γιατί νοιώθω ακόμη το νερό του Ιορδάνη ποταμού στο κεφάλι και στα μάτια μου αλλά και την ευλογία του Πατριάρχη Βαρθολομαίου που με ταξίδεψε ως εκεί. Ηταν ο καιρός που τον συνόδευα σε κάθε του ταξίδι και ο Αγιος Πατέρας μου έδειχνε με τη στοργή του άλλους δρόμους ξεχασμένους που τους είχε διαλύσει το πέρασμα του θανάτου από το παιδικό μου σπίτι.
Θες λοιπόν, η αστική μου αντίληψη ή η βαθιά πίστη της μητέρας μου – από τις λίγες αναμνήσεις που δεν σβήνουν –όταν έφτασα στην άκρη του ποταμού και άκουσα ‘’ Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε’’ ξέχασα για αρκετή ώρα τις κοσμικές μου αντιλήψεις και βυθίστηκα σε μια ηρεμία που τέτοια δεν είχα ξανανιώσει ποτέ στη ζωή μου. Σ΄ ένα φλεγόμενο τόπο, που ήταν εκείνη την περίοδο η Μέση Ανατολή, εγώ ένοιωσα όλη την ασφάλεια του Θεού να με προστατεύει. Κι έτσι και έγινε. Και σιγοψιθύριζα περπατώντας στους δρόμους με τους φοίνικες και βλέποντας μανάδες αγκαλιασμένες με παιδιά, με το σπόρο του ποιητή ‘’Και το τριφύλλι των παιδιών στο στήθος των μανάδων”, σιγοψυθίρύζα
Και βάδισα σε δρόμους που άλλοτε θα απέφευγα με φόβο μην και συμβεί το απρόοπτο.. Αλλά ήξερα μέσα μου ότι τίποτα δεν θα συμβεί αφού είχα στεφανωθεί με το νερό του Ιορδάνη. ‘’Φώτα όλόφωτα’’ και ‘’φωτούγεννα’’ έρχονται με τα Θεοφάνεια κι ανοίγει ο ποταμός στα δυο και φανερώνεται και ανυψώνεται η Αγία Τριάδα με το πρόσωπο ενός λευκού περιστεριού που πετάει ψηλά και ελεύθερα και δεν ξέρεις αν στην άκρη του ματιού του είναι η σταγόνα από το τίναγμα του ποταμού ή ένα δάκρυ για τον ανθρώπινο πόνο…. Χρόνια σας Πολλά.
