Του Διονύση Μεσσάρη
Έχω βαρεθεί τον εαυτό μου και την ζωή μου. (Καλή η εισαγωγή μου δεν βρίσκετε); Εγώ εκλιπαρούσα επί μακρόν να σταματήσει ο πλανήτης για να κατέβω και δεν με άκουσε κανείς. Βέβαια αντιλαμβάνομαι ότι θα απαιτούνταν κολοσσιαία ποσά ενέργειας, που δεν διατίθενται, για να σταματήσουμε τον χαριτωμένο αιώνιο χορευτικό στροβιλισμό της γριάς παλιοφιλενάδα μας της Γης και λογικό είναι με την εξίσου τεράστια στροφορμή που έχει η γαλάζια χοντρούλα μας, είναι και τσαντισμένη από τους διαδοχικούς βιασμούς που της κάνουμε.
Αλλά, υπάρχει και ένα αλλά. Μπορεί να μην αξίζει μία τέτοια πέδηση (φρενάρισμα για τους κάτω των σαράντα πέντε ετών) για ένα άτομο μόνο, αλλά τώρα τελευταία έχουν αυξηθεί πολύ αυτοί που σκέπτονται σαν και εμένα. Ίσως αξίζει να το ξανασκεφτούν οι μεγάλες δυνάμεις, δηλαδή οι αγορές, τα καρτέλ, οι εκκλησίες, ο τύπος, το κατευθυνόμενο διαδίκτυο, αλλά και οι μικρές δυνάμεις όπως η Κίνα, η Ινδία, οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και Ευρώπης κλπ. Τον τελευταίο καιρό γίνομαι κοινωνός μίας τεράστιας αποθάρρυνσης που αναθρώσκει από τις καθημερινές μου διαπροσωπικές επαφές, και πιστέψτε με είναι πάρα πολλές. Γιατί όμως τόσος πεσιμισμός;
Δεσμεύομαι για τον εαυτό μου πρώτα, όποιος θέλει να εκφράσει κάτι παρόμοιο σε παραλλαγή ας το κοινοποιήσει μέσω της εφημερίδας, θα το χαρώ ιδιαίτερα. Παραδείγματος χάριν λοιπόν, εγώ ήμουν χαρούμενος, πειραχτήρι, ανέμελος, κοινωνικός, δραστήριος, εργατικός, ψυχή της παρέας και πολλά άλλα, πρέπει όμως να σταματήσω γιατί θα με κακοχαρακτηρίσετε που περιαυτολογώ. Όμως τώρα τελευταία με διακατέχει μία μόνιμη θλίψη και το πιο χειρότερο, μία απάθεια. Αυτό το τελευταίο είναι και το πιο επίφοβο δεδομένου ότι αποτελεί κλασσικό σύνδρομο του τελευταίου σταδίου έκθεσης στο λεγόμενο distress και το οποίο προκαλεί την ψυχολογική εξάντληση με έντονες επιπτώσεις γνωστικές, συναισθηματικές και συμπεριφορικές. Θα αφήσω τις αιτίες για μετά. Αποκαρδιωτικό γεγονός είναι όμως και η παρατήρηση που επιβεβαίωσα στις τελευταίες μεγάλες παρέες με τους φίλους, συγγενείς, γνωστούς, συνεργάτες και αναγνώστες πως πλέον τα ίδια συμπτώματα έχουν αναπτυχθεί και σε αυτούς.
Έχω μία φίλη, την Περσεφόνη, που είναι ικανή να καταλάβει ποιος είναι ο δολοφόνος σε αστυνομικό σίριαλ ή μυθιστόρημα από τα πρώτα πέντε λεπτά της ταινίας. Έχω έναν εχθρό, τον εαυτό μου, που αντιλαμβάνεται την αιτιολογία μίας ασθένειας σε ιατρικό σίριαλ πάλι μέσα στα πρώτα πέντε λεπτά. Αγαπητοί μου φίλοι δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο εκνευριστικό είναι για έναν συγγραφέα ή σεναριογράφο να του ανακαλύπτουν την τελική ανατροπή στην πλοκή του γραψίματος του από τις πρώτες σελίδες. Ασφαλώς θα αναρωτιέστε γιατί σας παραπλανώ με τα «τρία πουλάκια κάθονται». Απλά κυνικά σας λέγω (άλλο ένα σύμπτωμα) ότι είμαι σίγουρος ότι και εσείς έχετε ήδη καταλάβει τις αιτίες όλης αυτής της κατήφειας, γι΄αυτό και εγώ σας εκδικούμαι (άλλο ένα) επειδή με καταλάβατε νωρίς τι θέλω να πω και που το πάω.
Προσωπικά βαρέθηκα να μαλώνω με τον φίλο μου τον Πύρρο για το ποια καφετέρια έχει τον πιο φτηνό καφέ για να καθίσουμε, αν δεχθούμε πως οι γκαρσόνες είναι εξίσου όμορφες σε όλες. Πονάω πια υπερβολικά με κάθε νέα χαρακιά που χαράζω στην καρδιά μου, όποτε βλέπω μία νέα οικοσκευή αστέγου να εγκαθίσταται στις κρύες πλάκες ενός πεζόδρομου. Σκεφτείτε ότι την προηγούμενη εβδομάδα μέτρησα επτά κακομοίρηδες να τρέμουν ξαπλωμένοι μόνο γύρω από την Αμερικής, στο Κολωνάκι στην ρίζα του κακού. Τις προάλλες έτυχε να μεταφέρω νύχτα και εσπευσμένα μία πάμφτωχή φίλη μου, την Μένη, στο Λαϊκό. Όχι τίποτε σπουδαίο, ήπιο αλλεργικό σοκ. Περίμενα στον προθάλαμο του ειδικού τμήματος καθισμένος σε έναν άβολο τριπλό μεταλλικό καναπέ απολαμβάνοντας την θαλπωρή βυθισμένος σε άτυχες αναμνήσεις γένους θηλυκού. Στον άλλο καναπέ κοιμόταν κάποιος άλλος. Στον τρίτο ήρθε οσονούπω και κάθισε κάποιος ταλαιπωρημένος τυπάκος βυθισμένος στην δυστυχία του. Φαίνεται όμως ότι αυτό δεν τον εμπόδισε να δείξει τον ανθρωπισμό του, όπως αυτός μπορούσε. «Πολύ κρύο σήμερα, ε; Αλλά κοίταξε μην κοιμηθείς σε αυτόν γιατί είναι χαλασμένος και θα πέσεις». «Ευχαριστώ για την προειδοποίηση αλλά θα φύγω σε λίγο» ήταν η απάντηση μου που δεν φάνηκε να βρίσκει ανταπόκριση μίας και ο κακομοίρης ήταν απασχολημένος στην διευθέτηση της κλίνης του. Θαύματα της νυκτερινής βάρδιας! Θα άξιζε ένα επεισόδιο στην γνωστή σαχλή ιατρική σειρά.
Δυστυχώς δεν τελειώνει εδώ ο κατάλογος. Τι να σας λέω, απολύσεις από το κοντινό περιβάλλον και από τα χιλιάδες κλικ των κοινωνικών δικτύων; δεκάδες, μειώσεις μισθών εξίσου, ευκαιριακή εργασία χωρίς ασφάλιση σε πρώτο πλάνο. Το αξιοσημείωτο! τουλάχιστον τρεις σφοδροί έρωτες χάθηκαν για πέντε – δέκα ψωροχιλιάρικα. (Τι λέω ο άνθρωπος)! Το ρεπορτάζ! Δέκα αυτοκτονίες την εβδομάδα, διπλασιασμός που βγάζει μάτι. Το όνειρο του ’50 «ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας»! Έγινε πραγματικότητα και σπίτι στη Κωλοπετεινίτσα, στο χωριό, και παραθερισμός στο Λουτράκι και διαμέρισμα με δάνειο στην Αθήνα. Τα νοίκια όμως έπεσαν, οι ενοικιαστές εξαφανίστηκαν και δεν έχουμε και συνταγή για τούβλα στιφάδο. Οι μαυραγορίτες της κατοχής ή μάλλον τα παιδιά τους τριγυρνάνε στις γειτονιές και αγοράζουν τις βέρες και τα χρυσαφικά σας μπιρ παρά (τουρκιστί). Θα πρέπει να ζητήσουμε από την Μερκέλα να μας στείλει κανά δύο παιδιά γκεσταπίτων να κρεμάσουν κανέναν μαυραγορίτη στο Σύνταγμα (πλάκα κάνω).
Παρόλα ταύτα μην νομίζετε πως τα ‘παιξα, και προπάντων μην ειδοποιήσετε διαδικτυακά ότι με υποψιάζεστε σαν υποψήφιο αυτόχειρα. Για να σας αποδείξω δε του λόγου το αληθές, σας καλώ όλους να αντισταθείτε επάξια μιμούμενοι τους αρχαίους ημών προγόνους ή καλύτερα τους νέους ημών επιγόνους. Άμα αντέξουμε, λέω άμα αντέξουμε, θα τα θυμόμαστε όλα αυτά και θα γελάμε, πικρά μεν, αλλά θα γελάμε. Θα σας αφήσω με μία επωδό όχι και πολύ σχετική με το θέμα αλλά συναφή. Την τραγουδούσαν οι επτανήσιοι ριζοσπάστες στο κάτεργο των Άγγλων κατακτητών που τους μετέφερε στην Κέρκυρα:
Στην Κέρκυρα μας πάνε να μας δικάσουνε
απόφαση θα βγάλουν να μας κρεμάσουνε
μα εμείς θα τραγουδάμε ώσπου να φτάσουμε.
