Της Σμαράγδας Μιχαλιτσιάνου
Αντιμέτωπος με τους φόβους του έρχεται ο Γρηγόρης Αρναούτογλου στην πρώτη του συγγραφική προσπάθεια. Ο δημοφιλής παρουσιαστής εκθέτει εαυτόν και αλλήλους στο βιβλίο του με τον τίτλο «Μακιγιαρισμένοι φόβοι», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Μέσα από τις σελίδες του ξεπηδάνε όλοι οι φόβοι που είχε από παιδί και θα μοιραστεί με τους αναγνώστες. Από τις σελίδες του βιβλίου παρελαύνουν και οι φόβοι επώνυμων φίλων του, ανάμεσά τους οι Γιάννης Σερβετάς, Πέτρος Φιλιππίδης, Αγγελική Νικολούλη, Γιάννης Πάριος, Σεμίνα Διγενή και η Μελίνα Ασλανίδου.
Ο Γρηγόρης Αρναούτογλου βρίσκεται σε ένα συνεχή πόλεμο με τους φόβους του. Ένα πόλεμο που δεν έχει τέλος. Ο φόβος της σύγκρισης, ο φόβος να αντιδράσει άσχημα, ο φόβος ότι δεν απαιτούσε, ο φόβος ότι δεν περίμενε τίποτα, ο φόβος της κούρασης, ο φόβος, ότι δεν υπάρχουν αντοχές , ο φόβος ότι δεν τον αγαπούν, ο φόβος των προλήψεων, ο φόβος ότι ο χρόνος φεύγει, ο φόβος όταν χωρίζουν οι δρόμοι του με κάποιο προσφιλές πρόσωπο, φόβος για το τι θα πει ο κόσμος, ο φόβος του να φοβάσαι., ο φόβος της πολυτάραχης μοναξιάς του παρουσιαστή…
«Τα περισσότερα πράγματα που θυμάται έκρυβαν φόβο. Ο φόβος μου με ξέρει πολύ καλά, γνωρίζει κάθε γωνιά του σώματός μου, τα μάτια μου είναι τα μάτια μου, και στο μυαλό μου μέσα νοιώθω , ότι από μια μικρή κατασκήνωση που είχε δημιουργήσει όταν ήμουν παιδί , τώρα πια κατασκεύασε μια ολόκληρη πολιτεία , γεμάτη κρυψώνες , μια πολιτεία όπου κανένας δεν θα ήθελε , ούτε θα μπορούσε να ζει εκεί…παρά μόνο εκείνος» γράφει ο Γρηγόρης Αρναούτογλου.
Όμως σε αυτή τη διαδρομή αν και πολλές φορές βρέθηκε στα βάθη της ζούγκλας είχε την τύχη να ακουστεί, όταν ούρλιαζε απεγνωσμένα πάνω σε κρίσεις πανικού που του δημιουργούσαν οι φόβοι του . Ο ίδιος περιγράφει εκπληκτικά αυτό το συναίσθημα:
«… Νερό είναι η ζωή , που άλλες φορές θυμίζει ρυάκι και άλλες φορές ποτάμι. Όσο είσαι στο ρυάκι τα βγάζεις πέρα. Και στο ποτάμι τα βγάζεις πέρα. Απλώς, όταν το ποτάμι αγριέψει , υπάρχει περίπτωση να πνιγείς. Φοβάσαι, ότι θα πνιγείς. Αλλά δεν πρέπει να φοβόμαστε. Είμαστε ψάρια και πουλιά. Νομίζω ότι όλα τα αντέχουμε. Και το μόνο που δεν αντέχουμε είναι το ψέμα. Και σ΄αυτή την πορεία στάθηκα τυχερός γιατί βρήκα ανθρώπους που με μια άναρθρη κραυγή μου κατάλαβαν τι έχω.
Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές φαντάζεις άκρως γοητευτικό να τραβάς την προσοχή των άλλων, να σε βλέπουν όλοι στενοχωρημένο , πεσμένο ψυχολογικό και κάποιες φορές να δείχνεις ανήμπορος να τα καταφέρεις μόνος.»
Ο Γρηγόρης πάλεψε με τα θηρία που τον κυνηγούσαν και μόνος αλλά ζήτησε και τη βοήθεια ειδικών προκειμένου να επιλύσει τα προβλήματά του…
«Ένας τρόπος να αντιμετωπίσω τους φόβους μου και όχι μόνο, ήταν να κάνω ψυχοθεραπεία. Κι ομολογώ ότι με βοήθησε πάρα πολύ. Πιστεύω πολύ στην ψυχοθεραπεία και πιστεύω βαθιά, ότι ένας άνθρωπος που γνωρίζει τα θέματα της ψυχής μπορείς να σε βοηθήσει. Τα προβλήματα είναι για να λύνονται και να τα αποφεύγεις. Κανένα παραμύθι δεν είναι αλήθεια, οπότε, εάν προσπαθείς με παραμύθια να φτιάξεις αλήθειες, τότε ίσως χαθείς στα βασίλεια και στους δράκους που δημιούργησες.»
Φόβοι επωνύμων φίλων του
Μοιράστηκε τους φόβους του με τον Γιάννη Σερβετά ενώ συνέτρωγαν . σε ένα ταβερνάκι στην Αγορά του Μοριάνο. Αμέσως μετά ο παρουσιαστής έγραψε στο Γρηγόρη Αρναούτογλου για τους δικούς του φόβους:
«Υπάρχει ένας «άγραφος νόμος» που λέει ότι ο φοβητσιάρης , για να είναι «αρεστός» για να είναι «μάγκας» και «κουλ» πρέπει να γίνεται «Γκλέτσος» για τα μάτια είτε της παρέας είτε μιας κοπέλας. Παράδειγμα εγώ. Από μικρό παιδί φοβόμουν το τρενάκι του λούνα παρκ. Το παραδέχομαι. Φοβόμουν να μπω σε εκείνον τον διάολο που γυρνούσε σαν τρελός επάνω σε μια σταλιά ράγες και έτρεχε σαν το μέσο Έλληνα φορολογούμενο . Έμπαινα σ΄αυτό και το έπαιζα ψύχραιμος, την ίδια στιγμή που μέσα μου η ψυχούλα μου κρατώντας μαντήλι χόρευε στο Ζάλογγο το «Έχετε γειά βρυσούλες». Και μετά, όταν κατέβαινα , έκανα τον «ωραίο» και τον άνετο, αν και τα είχα κάνει επάνω μου».
Ο Γιάννης Σερβετάς ύστερα από την κουβέντα που είχε περί φοβίας με τον Γρηγόρη Αρναούτογλου φαντάστηκε τον παρουσιαστή επάνω σε μια βάρκα., «Μια βάρκα η οποία επιπλέει σε φόβους», όπως λέει «και εκείνον να βουτάει δίχως μπρατσάκια, μέσα τους. Διότι έτσι είναι αυτά. Ή θα μάθεις να κολυμπάς ή θα πνιγείς, φίλε. Και ο Γρηγόρης τα κατάφερε. Βούτηξε και βγήκε.».
Ο πρωταγωνιστής Πέτρος Φιλιππίδης μιλάει για τους δικούς τους φόβους στο Γρηγόρη και στέλνει ένα μήνυμα ελπίδας:
«Φοβάμαι και τη μητέρα σου, φοβάμαι εσένα, φοβάμαι εμένα, φοβάμαι τη νύχτα, φοβάμαι το σκοτάδι , φοβάμαι να κοιμηθώ, φοβάμαι να μην κοιμηθώ, φοβάμαι να ξυπνήσω, φοβάμαι αυτή τη μέρα, φοβάμαι την άλλη μέρα, φοβάμαι το αύριο,. Αύριο φοβάμαι… σήμερα φοβάμαι ο….Ο φόβος είναι κάτι που για να πάψεις να τον φοβάσαι πρέπει να πάψεις και να υπάρχεις. Ο φόβος καλλιεργείται πριν από σένα για σένα, για μένα, για όλους όσοι φοβούνται , σε φοβούνται και πρέπει να σε φοβούνται , γιατί αν δεν σε φοβούνται θα πρέπει να τους φοβάσαι , καλύτερα να σε φοβούνται».
Η Αγγελική Νικολούλη ξεπέρασε τους φόβους της σαν τη δυναμική αστυνομική ρεπόρτερ που γνωρίσαμε μέσα από αποκαλυπτικά ρεπορτάζ :
«Πιο μικρή έκανα κι εγώ παρέα με το φόβο, Όταν όμως, χτύπησα σαν χταπόδι για να με ανακαλύψω , χωρίς τη βοήθεια των γιατρών της ψυχής , ελευθερώθηκα και τόλμησα. Έκανα και συνεχίζω να κάνω ακόμα αυτά που πίστευα ότι δεν μπορούσα, Τον φόβο όταν έρχεται τον κοιτώ κατάματα , αδιαφορώ και τον προσπερνώ. Μεγάλη μαγκιά φίλε μου Γρηγόρη να νικάς το φόβο.
Ο Γιάννης Πάριος κατατρύχεται ακόμα από τους φόβους του . Ο τραγουδιστής της αγάπης έχει τη δική του άποψη για το θέμα αυτό που καίει όλους μας και φιλοξενείται στο βιβλίο του Γρηγόρη Αρναούτογλου ¨
«Ο φόβος γεννιέται μαζί μας . Μόλις κοπεί ο ομφάλιος λώρος και αρχίσει το πρώτο μας κλάμα. Θυμάμαι ακόμη, και καμιά φορά το βλέπω και τώρα στ΄όνειρό μου, ότι είμαι στο σχολειό και ότι πρέπει να δώσω τριγωνομετρία και δεν έχω διαβάσει. Και ξυπνώ με το φόβο μη τυχόν έχω μείνει στην ίδια τάξη. Θυμάμαι ακόμα τα σοφά λόγια του πατέρα μου, όταν αποφάσισα να γίνω τραγουδιστής : «Ο, τι κι αν κάνεις στη ζωή σου, να ξεπεράσεις παιδί μου την μετριότητα». Ακόμα και τώρα κουβαλάω το φόβο μήπως δεν το δικαίωσα, Όμως, μέχρι σήμερα προσπαθώ, γιατί αν κάτι κρατάει κάποιον στην κορυφή είναι ….και ο φόβος σε οτιδήποτε κι αν προσπαθεί. Εξάλλου , η άγνοια του φόβου γεννάει ήρωες, όχι καλλιτέχνες».
Η σπουδαία δημοσιογράφος Σεμίνα Διγενή παραδέχεται:
«Παραπαίω σε πανάρχαιους φόβους θανάτου και μοντέρνες αγοραφοβίες, Άλλοτε παραδίνομαι αμαχητί κι άλλοτε αγωνίζομαι με νύχια και δόντια , να σώσω την ελάχιστη λογική που μου έχει απομείνει για να πορεύομαι, τα τελευταία χρόνια ζω τον τρόμο των γιγαντιαίων παλλιροϊκών κυμάτων. Τα βλέπω στον ύπνο μου και τρελαίνομαι».
Και η ερμηνεύτρια Μελίνα Ασλανίδου καταθέτει τη δική της εμπειρία:.
«Νοιώθω πολλές φορές ότι ψαλλιδίζει την ίδια τη ζωή, αν τον βάλουμε αρχηγό στη ζωή μας , τότε σίγουρα δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη του εαυτού μας κι αυτός μας πηγαίνει σε χαμηλοδονούμενες καταστάσεις τονίζει και υπερθεματίζει μικρότητες, κακεντρέχειες και ανασφάλειες . Η ζωή όμβς, η αγάπη, το πάθος για τη ζωή , η δημιουργικότητα, η έμπνευση, η ευγνωμοσύνη είναι αντίθετες έννοιες , υψηλοδονούμενες , που δεν τον πολυσυμπαθούν γιατί τους χαλάει το παιχνίδι. Γι΄αυτό κι εγώ κάνω προσπάθεια στη ζωή μου να κάνω παρέα με αυτά συναισθήματα , που ντρέπονται να πουν πως θα φοβηθούν στη ζωή. Απλώς την αγαπάνε με πολύ πάθος και δύναμη ψυχής.»
