Η τέχνη τώρα ανθίζει…
Υποδύεται τη Φωτεινή, μια «γουντιαλενική» ηρωίδα που «Πήρε τη ζωή της στα χέρια της» στο νέο θεατρικό του Βασίλη Κατσικονούρη
Καμιά φορά το τι θα γινότανε έχει μεγαλύτερη σημασία από το τι θα γίνει τελικά, υποστηρίζει η Φωτεινή, θεατρική ηρωίδα βγαλμένη μέσα από τη φαντασία και την πένα του Βασίλη Κατσικονούρη. Είτε συμφωνεί κανείς είτε διαφωνεί με αυτό, δεν μπορεί να το προσπεράσει δίχως στα σταθεί στην (δελεαστική) προοπτική που ανοίγει: μια πόρτα στη φαντασία. Γήινη και αέρινη, ρεαλίστρια και ονειροπόλα ταυτόχρονα, ένας χαρακτήρας δίχως άλλο γοητευτικός, η Φωτεινή ζωντανεύει στη σκηνή από την Υρώ Μανέ, στο «Πήρε τη ζωή της στα χέρια της».
Πρόκειται για το νέο του θεατρικό έργο του Βασίλη Κατσικονούρη (μετά το «Γάλα» και «Το μπουφάν της Χάρλεϊ») που παρουσιάζεται από τις 9 του μήνα στο «Θέατρον», Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» (αίθουσα Ιφιγένεια Β’). Σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παλούμπη και μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη, το κείμενο… «μιλά κατευθείαν στις καρδιές μας, σε μια εποχή που η ανάγκη για να κρατηθούμε δίπλα στην αλήθεια μας και να παλέψουμε γι’ αυτήν, είναι μεγαλύτερη από ποτέ», σύμφωνα με την πρωταγωνίστρια.
Το έργο ασχολείται με τρεις περιπτώσεις ανθρώπων: έναν ψυχοθεραπευτή (Νίκος Αρβανίτης) ως εκπρόσωπο της Επιστήμης, έναν θεατρικό συγγραφέα (Δημήτρης Αλεξανδρής) ως εκπρόσωπο της Τέχνης και τέλος μία διαφημίστρια (Μαρία Σολωμού) ως εκπρόσωπο της Επικοινωνίας. Και οι τρεις είναι διαχειριστές του λόγου και της εικόνας, διανοούμενοι και επιτυχημένοι. Απέναντί τους, ένας μοναχικός άνθρωπος, η Φωτεινή (Υρώ Μανέ), που δεν ξέρει να διαχειρίζεται τίποτα, εκτός ίσως από τη φαντασία και τις αναμνήσεις της. «Ολοι θέλουν να την εντάξουν, να την τοποθετήσουν κάπου, αλλά εκείνη, σαν ψυχή, είναι δοσμένη στον κόσμο και τα όνειρά της», εξηγεί η Υρώ Μανέ. «Είναι μια γουντιαλενική ηρωίδα, ευχαριστημένη ζώντας σε έναν δικό της κόσμο, έχοντας μόνιμα μια διαφυγή προς το όνειρο. Κάνει τον θεατή να γελάσει -μέσα από υποχθόνιο, πολλές φορές, χιούμορ-, αλλά και να συγκινηθεί, διαμέσου μιας διακριτικής ποιητικότητας».
Ακροβατώντας ανάμεσα σε δύο πραγματικότητες («αυτό που συμβαίνει κι αυτό που θα ήθελε να έχει συμβεί»), «παρούσα» στην πραγματικότητα, «απούσα» από αυτό που κρίνουν ως «κανονικό» οι πολλοί, «έξω από ένα συγκεκριμένο σύστημα σκέψης, αφού βλέπει τα πράγματα με έναν δικό της τρόπο», διατηρεί «τη θετική της ματιά απέναντι σε ό,τι συμβαίνει».
Κινείται στα όρια «μιας υπαρξιακής αγωνίας κι αναζήτησης και στην αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι». Δεν ενοχλεί η στάση της κι όμως ενοχλεί με τη στάση της, αφού είναι «διαφορετική». Δέχεται την «υπονόμευση» των άλλων αλλά δεν την αντιμετωπίζει με «κακόκητα, ανταγωνισμό ή επιθετικότητα, αλλά με βαθύτατη αίσθηση καλοσύνης κι αγάπης. Διαθέτει αθωότητα και γλυκύτητα, κάτι που την κάνει ακόμη πιο διαφορετική».
«Μια πρεμιέρα πάντοτε με αγχώνει. Πόσω μάλλον σε αυτούς τους καιρούς, τους χαλεπούς για όλους μας. Αλλά δεν το βάζω κάτω. Δεν πρέπει να το βάζουμε κάτω. Η ζωή συνεχίζεται… Η τέχνη ανθίζει σε τέτοιες εποχές, γιατί ο κόσμος κοιτάει μέσα του», προσθέτει η ηθοποιός.
«Ενα ξύλινο καράβι»
Μέσα από τη διαφάνεια του χαρακτήρα της, διαγράφονται οι άλλοι τρεις ήρωες: οι κωμικοτραγικές συγκρούσεις τους, τα υπαρξιακά τους τρικ, το παιχνίδι της εικόνας με την ουσία τους. Στο τέλος, ως επιδέξιοι χειριστές του αντικειμένου τους, θα καταφέρει ο καθένας τους να στήσει ξανά τη δική του ψεύτικη αλήθεια. Αντίκρυ τους θα μένει πάντα το αληθινό «ψέμα» της Φωτεινής. Πάντα διαφανές και γι’ αυτό πάντα ανυπεράσπιστο. «Εχω ένα καράβι κάπου στο μυαλό μου. Κι όταν τα πράγματα πάνε στραβά το φωνάζω. Κι αυτό βγαίνει. Γλιστράει πάνω στο χαλί, ήσυχα κι απαλά. Ενα μικρό ξύλινο καράβι», λέει σε κάποια στιγμή η Φωτεινή. Με αυτό το καράβι μας καλεί να σαλπάρουμε. Αρκεί… «να αποδεχθούμε τη συνθήκη ότι το χαλί είναι η θάλασσα ή ό,τι άλλο ποθούμε κι ονειρευόμαστε».
Συντελεστές
Τα σκηνικά-κοστούμια φιλοτέχνησε η Ελενα Χριστούλη. Πρωταγωνιστούν: Υρώ Μανέ, Μαρία Σολωμού, Νίκος Αρβανίτης, Δημήτρης Αλεξανδρής.
ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΚΑΡΑΛΗ
akarali@pegasus.gr
Πηγή: Έθνος
