Την Κυριακή προβλήθηκαν στο Βερολίνο, σε παγκόσμια πρεμιέρα, τα «Μετέωρα» του Σπύρου Σταθουλόπουλου. Η ταινία συμμετέχει στο διαγωνιστικό τμήμα του 62ου φεστιβάλ κινηματογράφου Μπερλινάλε.
«Αγαπάς όπως αγαπάμε;», ρωτάει στην προσευχή της τον Θεό η Ουρανία. Η ρωσικής καταγωγής καλόγρια βρίσκεται σε απελπισία. Ενώ ζει μια ζωή δοσμένη στον Θεό, ερωτεύεται τον ελληνικής καταγωγής μοναχό Θεόδωρο. Ενταγμένοι και οι δύο στη μοναστηριακή κοινωνία των Μετεώρων.
Εκεί, επάνω στους γυμνούς βράχους η ενασχόληση με τα επουράνια επισκιάζει τη ροή της καθημερινότητας. Το δίλημμα παρουσιάζεται όταν η Ουρανία και ο Θεόδωρος γνωρίζονται κάτω στον κάμπο σε κάποιες τυχαίες συναντήσεις. Και ενώ ως θεατής νομίζεις στην αρχή της ταινίας ότι η όλη υπόθεση διαδραματίζεται στο Μεσαίωνα, ξαφνικά βλέπεις αγρότες να φοράνε παντελόνι τζιν, ένα κατεστραμμένο αυτοκίνητο, πλαστικά υλικά. Ο σκηνοθέτης Σπύρος Σταθουλόπουλος εξηγεί αυτήν την επιλογή του:
«Αυτό το δίλημμα του ανθρώπου να ζει μεταξύ της σάρκας και του πνεύματος είναι ένα αιώνιο πρόβλημα. Οπότε και ο χρόνος στην ταινία είναι αιώνιος: ούτε στο παρελθόν, ούτε στο παρόν, ούτε στο μέλλον».
Από την απελπισία στην ελευθερία
Η υπόθεση της ταινίας εξελίσσεται σε τέσσερα στάδια. Στο πρώτο στάδιο η Ουρανία και ο Θεόδωρος βρίσκονται σε απελπισία επειδή δεν ξέρουν πως να αντιμετωπίσουν το αίσθημα της αγάπης που αναπτύσσει ο ένας για τον άλλο. Στο δεύτερο στάδιο, αυτό της αμαρτίας, δίνουν την απάντηση στο δίλημμα που αντιμετωπίζουν προσβάλλοντας τον όρκο που έχουν δώσει, να είναι δηλαδή ολοκληρωτικά αφοσιωμένοι στην μοναχική ζωή και στον Θεό. Η αμαρτία είναι όμως η προϋπόθεση για την εξιλέωση, που είναι και το τρίτο στάδιο: Αμαρτάνοντας δίνουν μια λύση στο δράμα το οποίο ζουν. Αυτό τους οδηγεί στο τελικό στάδιο, την ελευθερία.
Στην τελευταία σκηνή βλέπουμε την Ουρανία και τον Θεόδωρο να κατηφορίζουν μαζί στον κάμπο. Μάλιστα όχι ως φυσικά άτομα, αλλά ως κινούμενα σχέδια. Πρόκειται για μια τεχνική την οποία την βλέπουμε συχνά σε αυτήν την ταινία.
«Χρησιμοποιούμε τα κινούμενα σχέδια όταν θέλουμε να δείξουμε το τι αισθάνονται και το τι σκέπτονται οι χαρακτήρες. Εκτός αυτού, τα χρησιμοποιούμε για να δημιουργήσουμε έναν κόσμο στον οποίο μπορούν να βρεθούν, ένα κόσμο βέβαια που δεν υπάρχει στην πραγματικότητα αλλά στην φαντασία», εξηγεί ο Σπύρος Σταθουλόπουλος.
Σε αυτόν τον κόσμο της φαντασίας λοιπόν βλέπουμε πχ. τον Θεόδωρο να βυθίζει τα καρφιά στις παλάμες του σταυρωμένου Χριστού, το αίμα να τρέχει από τις πληγές και να πλημμυρίζει τον κόσμο όλο, ενώ μέσα στα κύματα αίματος να κολυμπάνε ο Θεόδωρος και η Ουρανία γυρεύοντας έτσι την εξιλέωση για την αμαρτία τους.
Τα «Μετέωρα» του 33χρονου Eλληνοκολομβιανού σκηνοθέτη Σπύρου Σταθουλόπουλου είναι μια από τις καλύτερες ταινίες στο διαγωνιστικό τμήμα της Μπερλινάλε. Δεν θα αποτελούσε έκπληξη αν κατάφερνε να κερδίσει μια από τις Άρκτους.
