του Χρήστου Ξανθάκη
Έχω ακούσει πολλούς και διάφορους ορισμούς για το νέο κόμμα του Πάνου Καμμένου.
Ότι είναι κόμμα πατριωτικό, ότι είναι κόμμα της Παναγίας, ακόμη και ότι οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» αποτελούν τους πραγματικούς εκφραστές των Αγανακτισμένων. Τόσοι και τόσοι είπαν τόσα και τόσα, επιτρέψτε μου παρακαλώ να προσθέσω κι εγώ τις σοφίες μου.
Έχω την εντύπωση λοιπόν ο φρέσκος σχηματισμός είναι το κόμμα του Facebook! Από εκεί ξεκίνησε, εκεί αναπτύχθηκε κι εκεί ενδέχεται να καταλήξει αν δεν του πάνε όλα καλά. Πριν δικαιολογήσω τον συλλογισμό μου, δυο λόγια για τον ιδρυτή του κόμματος. Όπως τον γνωρίζουμε ανά τα έτη, εύκολα θα μπορούσε να καταταχθεί στην δεξιά έως ακραία δεξιά πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας. Το αποδεικνύουν αυτό οι πολιτικές του θέσεις και οι κοινοβουλευτικός του λόγος. Διαθέτει επίσης μια έντονη ροπή προς τη συνωμοσιολογία, η οποία ουκ ολίγες φορές (ιδιαίτερα όσον αφορά στην 17 Νοέμβρη) τον εξέτρεψε στους υφάλους της μπούρδας. Πράγμα το οποίον οδήγησε αρκετό κόσμο να μην τον παίρνει πολύ στα σοβαρά έως την ώρα που έσκασε η ιστορία με τα CDS. Εκεί, ο Πάνος Καμμένος χτύπησε φλέβα.
Το θέμα το ξέρετε, τα επιχειρήματα της κάθε πλευράς τα ξέρετε, ας μην το κάνουμε το μαγαζί λαϊκό δικαστήριο. Σημασία άλλωστε σε αυτή την περίπτωση, έχει και το φαίνεσθαι εκτός από το είναι. Είναι σημαντικό, διότι μεταμορφώθηκε ο Πάνος Καμμένος από ξάδερφο του Δελαπατρίδη σε ανιψιό του Ρομπέν των Δασών. Σε αγωνιστή υπέρ της φτωχολογιάς, που ανακάλυψε τα κλεμμένα μύρια και θα τα μοιράσει στους αναξιοπαθούντες.
Πώς συνέβη αυτό; Μα μέσω Facebook φυσικά! Τα μεγάλα κανάλια, ως γνωστόν, δεν πολυπαίξανε ούτε τον ίδιο τον βουλευτή ούτε τις καταγγελίες του, τα μικρά, περιφερειακά και περιθωριακά πόσο κόσμο ν’ αγγίξουν πια, τι του απέμενε άραγε; Μα το διαδίκτυο φυσικά, με αιχμή του δόρατος το Facebook. Μη λημονούμε ότι πλείστες όσες από τις διακηρύξεις του και τις «αποκαλύψεις» του (τα εισαγωγικά θα τα αφαιρέσω όταν αποφανθεί τελεσίδικα η δικαιοσύνη), πρώτα στο ηλεκτρονικό προφίλ του τις πόσταρε πριν τις αναλύσει και τις συζητήσει οπουδήποτε αλλού.
Και κάπως έτσι, τα new media διέσπειραν τα μηνύματά του και τα social media διόγκωσαν το ακροατήριό του. Χιλιάδες επί χιλιάδων οι friends, εκατοντάδες επί εκατοντάδων τα likes, δεκάδες επί δεκάδων οι κοινοποιήσεις και τα σχόλια πολλά δεν θέλει ο άνθρωπος για να απογειωθεί.
Κι εδώ, φυσικά, βρίσκεται η μεγαλύτερη παγίδα για το μέλλον του. Αν πιστέψει ότι όλοι αυτοί οι εικονικοί φίλοι είναι δυνητικοί ψηφοφόροι, πάει το ‘χασε το τραίνο. Αν θεωρήσει ως αυθεντική διαμαρτυρία με κοινωνικό υπόβαθρο το ξεχαρμάνιασμα στο κομπιούτερ, κάηκε η γούνα του. Αν μεθύσει από το instant gratification που προσφέρουν 50 likes εντός διλέπτου, θα απωλέσει κάθε έλεγχο της προεκλογικής του καμπάνιας.
Θα το κερδίσει το στοίχημα; Θα το χάσει το στοίχημα; Από άποψη πολιτική διόλου δεν με νοιάζει. Αν το δω ωστόσο επικοινωνιακά, το ενδιαφέρον είναι κολοσσιαίο. Όχι τίποτε άλλο δηλαδή αλλά για να δω αν επιβιώνουν ή αν βουλιάζουν στον εικοστό πρώτο αιώνα οι θεωρίες του Μακλούαν για το μέσο και το μήνυμά του.
Πηγή: protagon
