ΚΑΙ ΣΑΝ ΠΟΥΛΙ…
Αθήνα, Κυριακή 25 Απριλίου 1999
(γράφει ο Γιώργος Δανόπουλος)
Αναρωτιέμαι πως ποτέ δεν σ’ άγγιξα,
Δεν έμαθα απο ‘σένα την αλήθεια…
…παρά μονάχα έζησα
του κόσμου παραμύθια…
…γιατί ‘σουν ‘κεί, δεν τα βλέπες,
παρά μονάχα τα ‘ζησες,
στης σκέψης μου το δώμα…
…σαν σε μπουντρούμι σκοτεινό,
Σε μιά σκιά παραμιλώ…
Πασχίζοντας για να σε δω,
ενώ δεν είσαι εκεί…
Δέν θέλω άλλο να σε “βλέπω”,
Θέλω να ‘ρθώ για να σε βρώ…
…κλείνω το στόμα μου, πονώ,
Αναπνοή ζητώ να γίνω στο δικό σου…
…και σαν πουλί πετούμενο
θα ‘ρθώ μες το μυαλό σου…
…σκέψεις γλυκές να ονειρευτώ
πως είμαι εδώ μαζί σου…
