Της Λιάνας Μπουκουβάλα
Αγαπητέ ουρανέ,
Για ακόμη μία βραδιά μου έκρυψες τα αστέρια. Τα γκρίζα σύννεφά σου ώρες-ώρες είναι πολύ ενοχλητικά. Όχι τίποτα άλλο μα να… απεχθάνομαι οτιδήποτε τεχνητό. Θέλω το φώς που θα με βοηθά να διαβάζω να μην προέρχεται από φωτόνια.
Άσε που εδώ που τα λέμε και να μου άρεσε… πού πολυτέλεια για λαμπτήρες. Η ΔΕΗ μου στέλνει κάθε δίμηνο γράμμα και γκρινιάζει. Κάτι ακαταλαβίστικα μου γράφει βέβαια… Εισφορές και νούμερα που εγώ είμαι πολύ μικρή για να καταλάβω. Πού και πού όμως παρηγορούμαι. Να… τις προάλλες λέει, μία κυρία παραπονέθηκε πως ούτε και αυτή έβγαζε άκρη με τη δική της «αλληλογραφία». Η ΔΕΗ της ζητούσε χρήματα για υπηρεσίες κοινής ωφέλειας. Έλα όμως που η καημένη πραγματικά δεν είχε κανένα κοινό όφελος με τον εν λόγω αποστολέα… Πφφφ… Κουράζομαι. Πονέσανε τα μάτια μου να σου γράφω με αυτό το κερί. Κάνε λίγο τα στραβά μάτια και μάζεψε τα σύννεφα πάνω από το σπίτι μου! Ποιος θα σε παρεξηγήσει άλλωστε; Σε αυτό τον κόσμο ο καθένας… ότι θέλει κάνει.
Άκου να δεις και θα καταλάβεις πως έχω δίκιο όταν λέω πως τούτος ο κόσμος είναι αλλόκοτος. Κάπου εκεί στην Αμερική, σε μία από αυτές τις πολλές τις πολιτείες ( η φίλη μου η Εύα έχει ένα θείο εκεί και όταν έρχεται μας τις περιγράφει- πολύ κρύο αδερφάκι μου), ένας νεαρός άντρας έπνιξε και τεμάχισε την καλή του γιατί εκείνη τον εκλιπαρούσε να τη σκοτώσει! Είπε μάλιστα, ότι του είπε πως τον αγαπάει και πως του ζήτησε να τη φιλήσει για τελευταία φορά προτού τον αφήσει να την πνίξει στο διαμέρισμά τους. Ήμαρτον Παναγία μου. Από κάτι βιβλία της Αγκάθα Κρίστι που έχω διαβάσει, που να τα ακούσεις αυτά τα πράγματα στην Αθήνα…, εγώ πίστευα πως το άμοιρο το θύμα παρακαλάει το δράστη για το ακριβώς αντίθετο! Άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου. Φόνοι, αυτοκτονίες και βιαιότητες; Ασύλληπτα πράγματα. Εμείς εδώ στη χώρα με τον όμορφο σου, γαλάζιο ουρανό δεν τα καταλαβαίνουμε αυτά. Άντε ίσως καμιά φορά τα ακούμε σε συζητήσεις πολυταξιδεμένων ή στην καλύτερη περίπτωση τα διαβάζουμε. Μ’ αρέσει η κουβεντούλα μαζί σου ξέρεις. Με γαληνεύει. Όμως κάπου εδώ πρέπει να σε αφήσω. Έχω πρωινό ξύπνημα αύριο και η συνείδηση μου θα φωνάζει αν αργήσω. Μόνο κάνε μου μία ακόμη χάρη… Εσύ είσαι άλλωστε πάντα καλός μαζί μου… Το ξημέρωμα φέρε μου έστω και για λίγα λεπτά τον ήλιο, έτσι φωτεινό, έξω από το παράθυρό μου. Μου φτιάχνει τη μέρα. Και ωχ… ποιος ξέρει τι θα μου επιφυλάσσει πάλι η αυριανή…
Σε φιλώ γλυκά.
Η γκρινιάρα των επίγειων αστερισμών σου
