της Δήμητρας Γκουντούνα
Τα έφερε έτσι η τύχη ώστε να κάνω Ανάσταση στην Πλατεία Βικτωρίας. Κοντά σε αγαπημένη θεία -παλιά Αθηναία- που μόλις την προηγουμένη μέρα ο Θεός της στέρησε την αγαπημένη της φίλη. Έτσι αποφάσισα να μείνω μαζί της για συντροφιά. Ακριβώς μετά την Ανάσταση, θα ήταν μία περίπου μετά τα μεσάνυχτα όταν ακούσθηκαν πυροβολισμοί. Μπα είπα μέσα μου, οι γνωστές κροτίδες θα είναι. Λίγα λεπτά όμως αργότερα οι σειρήνες της Αστυνομίας μου έδειξαν ότι είχα άδικο.Και εδώ αρχίζει η φαντασία μου να μπαίνει σε ταινία θρίλερ που θα ωχριούσε και ο «Φρέντυ» Κρούγκερ μπροστά της. Οι φωνές -σε άγνωστη γλώσσα- ήχοι από σπασμένα μπουκάλια, και από σκουπιδοτενεκέδες που αναποδογύριζαν μ’ έκαναν να ξεχάσω την άφοβη δημοσιογραφική μου ιδιότητα και να γίνω μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ένα ανθρωπάκι που φοβόταν και καταριόταν την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισα να μείνω στο Χάρλεμ της Αθήνας.
Αναίρεσα στη στιγμή τα φιλάνθρωπα συναισθήματά μου και ξαφνικά οι άνδρες της Αστυνομίας φάνταζαν σαν να ήταν Άγγελοι-εκδικητές που είχαν κατέβει από τον ουρανό. Με τεντωμένα τα αυτιά προσπαθούσα να ξεχωρίσω λόγια και καταστάσεις από τα δρώμενα έξω από την κατοικία της θείας. Τα επαναλαμβανόμενα ουρλιαχτά από τις σειρήνες πότε με παρηγορούσαν και πότε φόβιζαν περισσότερο. Αγανάκτησα και αναθεώρησα την μέχρι τότε στάση μου.
Προσπαθούσα να πείσω τόσο καιρό τους φίλους και τους συναδέλφους μου ότι και οι μετανάστες έχουν ψυχή, αλλά όσο πέρναγε η ώρα τόσο αναθεωρούσα. Κιότευα σαν άνθρωπος, με αρχές και πιστεύω, και ο φόβος γινόταν μίσος και άρχισα να οπλίζομαι με μια κακία που δεν την είχα ξανανιώσει άλλη φορά.
Πέρασε η ώρα με το να κάθομαι σφίγγοντας σφιχτά τα μπράτσα της πολυθρόνας, ενώ η θεία δίπλα μου κοιμόταν αποκαμωμένη από το κλάμα για το χαμό της καλής της φίλης. Ξημέρωσε και άρχισα πάλι να νοιώθω τη γη στέρεη κάτω από τα πόδια μου, αντλώντας τον αέρα και τη σιγουριά από τον ήλιο που έδιωχνε τον τρόμο της νύχτας. Αργότερα μέσα στην ημέρα έμαθα βέβαια για τα επεισόδια και ένιωσα αποστροφή. Οι μετανάστες είχαν κτυπήσει ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που επέστρεφε από την Ανάσταση.
Φίλοι μου, είμαι αλήθεια πολύ οργισμένη, όχι όμως τόσο για τους μετανάστες, όσο για αυτή την άστοργη πολιτεία που άφησε την Κερκόπορτα ανοιχτή και μπήκε ο Εφιάλτης κλέβοντας την ελευθερία και την αθωότητά μου. Χρόνια σας Πολλά.
