Σχόλιο του Νίκου Φιλιόπουλου
Όταν ήμουν μικρός, την 10ετία του πενήντα και του εξήντα, θυμάμαι τον πατέρα μου και την μητέρα μου που μίλαγαν συνέχεια για τον πόλεμο του 1940 και πως ζούσε ο κόσμος που έτρωγε μπομπότα, μου έλεγαν(εγώ δεν την γνώρισα) και πως έψαχναν τα σκουπίδια για να βρούνε φαγητό.
Επίσης όσοι μπορούσαν έκλεβαν φαγητό από τους Γερμανούς, από τα φορτηγά τους, που αν τους έπιαναν θα πέρναγαν από βασανιστήρια. Στους δρόμους υπήρχαν πτώματα από ασιτία και τα μάζευε το κάρο του δήμου. Τώρα θα μου πείτε γιατί τα γράφω όλα αυτά. Για σκεφτείτε, βέβαια δεν έχουμε πόλεμο όπως το 1940 αλλά πόλεμο έχουμε και μάλιστα με τους ίδιους αντιπάλους, Γερμανία, Ιταλία και τους ντόπιους…… δεν τους ονομάζω.
Θα με ρωτήσετε γιατί βάζω την Ιταλία μέσα σε αυτόν τον πόλεμο, μα αν διαβάσετε τις δηλώσεις του τραπεζίτη πρωθυπουργού της, θα καταλάβετε γιατί την βάζω. Έτσι ερχόμαστε στον μόνιμο εχθρό μας την Γερμανία που και την εποχή του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου πάλι προσπαθούσε να καταλάβει την Ευρώπη, με άλλα όπλα. Έτσι και σήμερα όπως και τότε, υπάρχουν άνθρωποι που ψάχνουν τα σκουπίδια για να φάνε, και δυστυχώς δεν υπάρχει μπομπότα σήμερα για να περάσουνε, άνθρωποι αυτοκτονούν, μαγαζιά κλείνουν, ανεργία χειρότερη από τότε και όποιος μπορεί φεύγει μετανάστης σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. Τότε οι Έλληνες, σταμάτησαν τους Γερμανούς στο να καταλάβουν όλοι την Ευρώπη και αυτό δεν μας το συγχώρησαν ποτέ. Έτσι όπως και τότε έτσι και τώρα σε μας εφαρμόζουν τα όπλα για την κατάληψη της Ευρώπης.
Πρέπει να μάθουν όμως τώρα, όπως και τότε, ότι ο Έλληνας δεν είναι σαν….. άσε να μην το πω. Οι γονείς μου έλεγαν μακάρι να μην ξαναπεράσει ο κόσμος αυτό το μαρτύριο. Που να φανταστούν ότι μετά από 70 χρόνια, θα είχαμε τα ίδια. Γιατί ο πόλεμος είναι ίδιος, με άλλα όπλα, αλλά με τον ίδιο εχθρό. Τον φασισμό!
