Της Λαμπριάνας Κυριακού
«Δε θα μεμψιμοιρήσω για την ντροπή στο συρματόπλεγμα» ούτε θα φτιάξω στίχους που να λένε ένα κομμάτι από την πικρή αλήθεια της Ιστορίας του τόπου μου. Έτσι κι αλλιώς ο Αύγουστος για την Κύπρο δεν περνά απαρατήρητος. Δεν είναι ο ξέγνοιαστος μήνας του καλοκαιριού, που θα καθίσεις σε μια γωνιά της χώρας και θα αναπολήσεις την ομορφιά του ήλιου και της θάλασσας. Είναι ο μήνας που έχει μνήμες και πολλές και φρικτές και πονεμένες.
Ήταν 14 Αυγούστου όταν ο Αττίλας ολοκλήρωσε το έγκλημα κατά της Κύπρου και του Κυπριακού λαού, με την κατάληψη της Αμμοχώστου, της Καρπασίας και της Μόρφου. Ο Κυπριακός Λαός μάζευε τα συντρίμμια του και η Τουρκία ισχυριζόταν (ακόμη και σήμερα) ότι δεν είχε να κάνει με εισβολή αλλά με «Ειρηνική παρέμβαση». Με απλά λόγια ήρθε να σώσει τους Τουρκοκύπριους από τους δεινά των Ελληνοκυπρίων. {Και η Βρετανία είχε πετύχει το στόχο της} Μας πούλησε μια φορά, δεν χωρούσε καμιά αμφιβολία ότι θα το έκανε και δεύτερη.
Ωστόσο, ανέκαθεν είχαμε επιπόλαιους διαχειριστές του Κυπριακού προβλήματος – διαχειριστές που πουλούσαν έθνη και αγόραζαν ψυχές. Δεν λογάριασαν ουδεμία φορά το αίμα τους παρά μόνο το συμφέρον τους.
Αύγουστος του 1996. Από το Ισαάκ στο Σολωμού
Οι Αντικατοχικές εκδηλώσεις ακόμη και 22 χρόνια μετά δεν σταμάτησαν.
Η Kυπριακή Oμοσπονδία Mοτοσικλετιστών οργάνωσε αντικατοχική πορεία με αφετηρία το Βερολίνο και τερματισμό την κατεχόμενη Κερύνεια. H πορεία ξεκίνησε στις 2 Aυγούστου του 1996 από την πύλη του Βανδεμβούργου στο Βερολίνο. Oι μοτοσικλετιστές ακολούθησαν μια μεγάλη διαδρομή μέσα από χώρες της Eυρώπης για να καταλήξουν στην Kύπρο στις 10 Αυγούστου. Στην πορεία συμμετείχαν και ξένοι μοτοσικλετιστές. Στις 11 Aυγούστου επτά χιλιάδες μοτοσικλετιστές θα πραγματοποιούσαν την αντικατοχική πορεία προς την Kερύνεια.
Η Τουρκική κατοχική δύναμη απειλούσε ότι θα άνοιγε πυρ και αυτό ανησυχούσε τις αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας. Aπό την 1η Aυγούστου η πορεία απασχολούσε το Eθνικό Συμβούλιο και τα άλλα σώματα της κυβέρνησης. Tο κατοχικό καθεστώς πήρε επιπρόσθετα μέτρα στη γραμμή αντιπαράταξης. Παράλληλα, είχαν δοθεί εντολές να πυροβολούνται όσοι επιχειρούσαν να περάσουν στα κατεχόμενα.
Οι διαδηλωτές είχαν βγει εκτός ελέγχου. Είχαν περάσει στη νεκρή ζώνη. Άρχισαν οι συγκρούσεις για να εξελιχθούν στη συνέχεια σε δραματικές. Mοτοσικλετιστές και άλλοι διαδηλωτές βρέθηκαν αντιμέτωποι με τους ένοπλες στρατιώτες της κατοχικής δύναμης αλλά και οργανωμένους Τούρκους και Τουρκοκύπριους αντιδιαδηλωτές που περιελάμβαναν και οργανωμένες ομάδες των γκρίζων λύκων.
Μέσα στους διαδηλωτές βρισκόταν και ο Τάσος Ισαάκ. Στην προσπάθεια του να βοηθήσει έναν άλλο ελληνοκύπριο δέχθηκε επίθεση και έπεσε στο χώμα. Γύρω του μαζεύτηκαν μεγάλος αριθμός Τούρκων και Τουρκοκύπριων αντιδιαδηλωτών καθώς και μέλη της λεγόμενης αστυνομίας του ψευδοκράτους και άρχισαν να τον κτυπούν επανειλημμένα με πέτρες, ρόπαλα, λοστούς.
Mέλη της Eιρηνευτικής Δύναμης παρακολουθούσαν αμέτοχοι. Tον κτυπούσαν και τον κλοτσούσαν στο κεφάλι μέχρι που ο Tάσος Iσαάκ άφησε την τελευταία του πνοή, λίγα μέτρα μακριά από την πολυαγαπημένη του Aμμόχωστο.
Kαθοδηγητής της δολοφονικής δράσης εναντίον του Tάσου Iσαάκ φέρεται να ήταν ο αρχηγός του παραρτήματος των Γκρίζων Λύκων στα κατεχόμενα, Mεχμέτ Aρσλάν. O Tάσος Iσαάκ, 24 χρονών, από το Παραλίμνι, εγκαταλείπει σύζυγο, γονείς και αδελφές. H γυναίκα του ήταν έγκυος και στις 17 Σεπτεμβρίου 1996 έφερε ένα κοριτσάκι που πήρε το όνομα του.
Ούτε αυτή η αιματηρή ιστορία τελείωσε εδώ…
Την Ημέρα της κηδείας του Τάσου Ισαάκ μία ομάδα από διαδηλωτές κατευθύνθηκαν προς το οδόφραγμα της Δερύνειας για να εναποθέσουν στεφάνια και λουλούδια στο χώρο της δολοφονίας του Tάσου Iσαάκ. Η σκηνή μετατράπηκε σε πεδίο μάχης, όταν εμφανίστηκε μια ομάδα «Γκρίζων Λύκων» και άρχισαν τον πετροπόλεμο. Ξαφνικά ξεπετάχτηκε μπροστά από τους διαδηλωτές ο Σολωμός Σολωμού και ξεφεύγοντας από τους Κυανόκρανους πέρασε στη νεκρή ζώνη και προσπάθησε ν΄ ανέβει σε έναν ιστό για να κατεβάσει την τουρκική σημαία, ενώ άλλοι διαδηλωτές προσπάθησαν να τον αποτρέψουν.
Tούρκοι ελεύθεροι σκοπευτές από το απέναντι τουρκικό φυλάκιο τον πυροβόλησαν και ο Σολωμός Σολωμού έπεσε νεκρός από σφαίρα στο λαιμό.
Και όπως λέει και το τραγούδι του Μαρκόπουλου
«Αυτή παιδιά μου ήταν τότες η μανούλα
ο κήπος ύστερα εγέμισε ληστές
το κοριτσάκι μας το ντύσανε γριούλα
κι απ΄τα κουρέλια φαινότανε οι πληγές
κι αν μας χτυπάει με μανία και φωνάζει
τη βάζουν άλλοι με συμφέροντα πολλά
το όνειρο που φεύγει τη τρομάζει
να αναζητάει μιά χαμένη ελευτεριά»
