Του Διονύση Μεσσάρη
Εικόνα πρώτη. Ένα παιχνίδισμα στα σύννεφα, ένα άνοιγμα που άφηνε και εισέρρεαν με σφοδρότητα οι λόγχες του ήλιου και άρχισε σιγά – σιγά να αχνογράφεται ο λεπτός όγκος της Διολάτρευτης Πάρνηθας. Μέσα από τα θλιβερά παράθυρα της τάξης μία πύλη είχε ανοίξει από την ζοφερή πραγματικότητα ενός άχαρου μαθήματος στην αίθουσα προς την αφύπνιση της βαριοκοιμισμένης, μέχρι εκείνης της στιγμής, φύσης. Είναι ένα θαύμα το πως το ηλιακό φάσμα απελευθερώνει ένα απίστευτο σε ποικιλία θαύμα χρωμάτων.
Οι μακρινές λεπτομέρειες πλέον αποκτούν την οξύτητα που τους αξίζει. Ξαφνικά τα φύλλα άρχισαν να διακρίνονται ένα προς ένα από τις παρακείμενες πυκνές δενδροστοιχίες. Όλη η φτερωτή κοινότητα μαζεμένη στα άκρα των κλαδιών κοίταγε νευρικά μια τις φωλιές, μια τα σύννεφα και μια τον γείτονα. Να! το σύνθημα δόθηκε και όλο αυτό το φτερωτό βασίλειο βρισκόταν εν πτήσει σε αργούς ντελικάτους μεν αλλά πυκνούς σχηματισμούς, διαγράφοντας πιρουέτες στον αέρα. Όλα ένα χάρμα οφθαλμών. Πάντως ένα θλιβερό συναίσθημα πλανιόταν πάνω από την έδρα και τα θρανία. Οι διακοπές, που αν και κοντά, ακόμα αργούσαν να έρθουν. «Απορία καθηγητού βηξ» και όλα τα κεφάλια γυρίσανε μπροστά. Δεν είναι η θλίψη θετικό συναίσθημα για την μάθηση!
Εικόνα δεύτερη. Ήμουν απορροφημένος με τις μηνιαίες αναφορές πάνω στο γραφείο και μια περίεργη αλλαγή στα ψυχικά πεδία μου απόσπασε την προσοχή. Σήκωσα το κεφάλι και προσπάθησα να καταλάβω τι συνέβαινε. Ο Γιάννης με το πρόσωπο κατακόκκινο πληκτρολογούσε απελπισμένα. Η Βίκυ κοίταγε με διεσταλμένες τις κόρες των ματιών κάθε pixel της οθόνης. Η Ντίνα κάθιδρη όλο εισήγαγε νέες παραμέτρους στον υπολογιστή και έπαιζε το enter σαν να ήταν πιάνο. Μου φάνηκε πολύ παράξενο το θέαμα και ελαφρά ανισόρροπο. Δεν ήταν αυτή η καθημερινή εργασιακή συμπεριφορά του γραφείου. Επισκέπτης ήμουν και με το θάρρος της διαφοράς ηλικίας τους απευθύνθηκα με τραχύ τρόπο: «Τι τρέχει ρε παιδιά; τι πάθατε;» Η ομάδα αλληλοκοιτιόταν με ένοχο τρόπο. Το ερωτηματικό μου βλέμμα επέμενε και επικεντρώθηκε στον αρσενικό της παρέας. Αυτό είχε αποτέλεσμα αφού το εσωτερικό τους μέτωπο κατέρρευσε. «Σχεδόν ήρθαν οι διακοπές και δεν έχουμε βρει ακόμη που θα πάμε» το ξέρασε το μυστικό ο Γιάννης. «Τώρα με την κρίση είναι όλα τόσο ακριβά!» πρόσθεσε κατατονικά η Ντίνα. «Είναι όλα τόσο ωραία» ψιθύρισε περίλυπη η Βίκυ. «Καλά αυτή την δουλειά κάνετε εν ώρα εργασίας;» Τα κεφάλια μέσα. Όχι ότι μου έπεφτε λόγος αλλά η εργασιοθεραπεία είναι ένα καλό αντίδοτο για την θλίψη.
Εικόνα τρίτη. Ο μικρόκοσμος της καθόλα πετυχημένης πλατείας συντίθετο από ένα μπουκέτο μουριές, πλατανάκια, λεύκες και φοίνικες που αλληλέμπλεκαν τα κλαδιά τους σε ένα πυκνό και σκιερό σύνολο. Μία μικρή πράσινη σκιά στο γκρίζο Google Map της μεγαλούπολης. Αϊ στο καλό! Η λογοτεχνία μου καταρρέει κάτω από την πίεση του διαδικτύου. Πρέπει να το αναφέρω στο φίλο μου το Βασίλη ακραιφνή συνομωσιολόγο. Ξέφυγα λίγο και συγγνώμη. Στην μέση της πλατείας λοιπόν μία θλιβερή ανισόπεδη λιμνούλα με τις αδιάφορες μανάδες και τα μικρά διαβολάκια γύρω, να προσπαθούν να πνιγούν ή τουλάχιστον να δεχτούν ένα κρύο μικροβιακό σοκ και οι περίοικοι να ριγούν από εκδικητική ευχαρίστηση μπροστά σε μία τέτοια προοπτική. Πόση κακία μπορεί να γεννήσει στον κόσμο η ηχορύπανση! Μα γιατί; Διότι, το καρέ ολοκληρωνόταν με τις καφετέριες τριγύρω, όπου φιλήσυχοι πολίτες καθόντουσαν πίνοντας τον ερατεινό, χαλάρωναν, ασχολούνταν με το λάπι-τόπι τους, όπως ο Δημήτριος ή έκλαιγαν τις χαμένες διακοπές που δεν πήγαν. Μισοήξερα για τους υπόλοιπους χαροκαμένους ότι δεν πήγαν λόγω έλλειψης χρημάτων, αλλά ο Δημητράκης είχε και πιο σοβαρό λόγο ακόμα, πενθούσε που τον είχε εγκαταλείψει η πολυαγαπημένη του. Έριξα μία κλεφτή ματιά πάνω από τον ώμο του. Η γνωστή εικόνα του κοινωνικού δικτύου. Όλοι γύρω άνθρωποι υπαρκτοί με σάρκα και οστά και εκείνος στην κρύα επικοινωνία με τα γραμματόσημα του, συγγνώμη ήθελα να πω φίλους του. Τέλος πάντων, αν αυτό τον βοηθά να διαχειριστεί τη θλίψη του τον συγχωρώ. Σπιουνάροντας λίγο κάτω από το αυτί του, είδα κάτι που με ανατρίχιασε. Αυτοί οι φίλοι του που είχαν αναπτύξει ταχύτητα διαφυγής και είχαν ξεφύγει από την έλξη της πόλης, του έστελναν σαδιστικά φωτογραφικά μηνύματα. Τι καταπράσινες παραλίες, τι γαλάζιες λίμνες, τι γραφικά λιμανάκια, τι κοσμικά δρώμενα, τι τούρτες πενταόροφες, τι λαχταριστές φέτες καρπούζι. Σας παρακαλώ μην το κάνετε αυτό! Η διάχυτη θλίψη της πλατείας δεν χρειάζεται να επιβαρύνεται και από την ένοχη ευχαρίστηση και αυτάρεσκη διάθεση των ευνοημένων. «Πήγατε διακοπές;» μία περαστική γνωστή κυρία ρώταγε τον Δημητράκη. «Ε! όχι ακόμη» ήταν η απάντηση υπεκφυγής. Μετά την απομάκρυνση της περίεργης κυρίας, φιλικό χτύπημα στον ώμο και λέω: «Σήκω Δημήτρη πάμε να συρθούμε στην απέναντι καφετέρια για μία κρύα μπύρα, τι λες;». Ξέρετε, μικρή ποσότητα αλκοόλ πάντα βοηθά και δίνει και την ψευδαίσθηση ότι ξεδιψάς συνάμα!
Εικόνα τετάρτη. Η ώριμη πλην καλλίπυγος Λωξάντρα είναι ξαπλωμένη στην πολύβουη παραλία. Κορμί αγαλματένιο, λάδι προστασίας νούμερο χίλια, λευκό πλατύγυρο καπελίνο, πετσετέ λευκό μπικινάκι, κομψά ερωτικά σανδαλάκια να κρύβουν τα όμορφα ακρόποδα και μαύρα γυαλιά τύπου «περιφερόμενος εξωγήινος – περιοχή 51 – έρημος Νεβάδα – αναμένω οδηγίες» συμπλήρωναν το ερωτογράφημα της card postal των διακοπών. Κοσμοπολίτικο περιβάλλον χαμηλών εισοδημάτων, πολύ κοντά στην μεγαλούπολη από όπου και δραπέτευσε. Η πολύχρωμα παρδαλή από το ανθρωπομάνι ακτογραμμή, θα πρέπει από πολύ ψηλά να μπερδεύει τους εξωγήινους. Για φανταστείτε οι Αρειανοί να έχουν στρέψει τις κάμερες του Curiosity προς την Γη και να μας παίρνουν μάτι! Ίσως αυτή η πιθανότητα να έκανε την φίλη μας να ανασηκωθεί ξαφνικά ανήσυχη. «Μπίλλυ όχι στα βαθειά μωρό μου, Άννα πατώνεις;». Ένας απειλητικός συρμός από μαύρα σύννεφα διέσχιζε τον ορίζοντα και έτεινε να καλύψει όλον τον ουράνιο θόλο. Σαν να μην έφτανε αυτό μία ψυχρή ριπή του ανέμου και το γλυκό προσωπάκι της φίλης μας φόρεσε τη μάσκα της θλίψης. Ήταν φανερό ότι οι μακρές ανέμελες διακοπές έφταναν στο τέλος τους. Και εδώ που τα λέμε τι την περίμενε πίσω; Ένα αέναο ξύπνημα, προετοιμασία, ρούχα, μετάβαση στην δουλειά, άχαρη εργασία, επιστροφή στο σπίτι, παιδιά σχολεία, δουλειά στο σπίτι και μετά τις ειδήσεις σύρσιμο στο κρεβάτι και ύπνος. Άσε πια που κάθε τι στην μεγαλούπολη της θυμίζει και την μικρή της επανάσταση, δραπέτευση και προδοσία που ποτέ δεν καρποφόρησε. Σηκώθηκε να φύγει αναστενάζοντας με την θλίψη στα υπέροχα μάτια της. Της φώναξα από μακριά δίνοντας της κουράγιο. Δεν με είδε!. Κρίμα! Ίσως με δει του χρόνου!
Εικόνα πέμπτη και τελευταία. Η Περσεφόνη και η Αντριάνα κάθονταν αντικριστά στο γραφείο και εργαζόντουσαν με τρομερό κόπο. Η κατά τα άλλα ευχάριστη δουλειά, τους είχε γίνει εφιάλτης. Κοίταζαν από καιρού εις καιρόν η μία την άλλη και βλέποντας την δυστοκία του αντίπαλου πληκτρολογίου έπαιρναν κουράγιο και εφησύχαζαν. Αν κατά τύχη ακούγονταν πληκτρισμοί από απέναντι, αυτό προκαλούσε μία αγωνιώδη έκρηξη για κάτι να γραφτεί και από αυτή την πλευρά, οτιδήποτε, κατά κανόνα κάτι άχρηστο. Γιατί όμως; Οι κατά τα άλλα άριστες προς το μέτριο εργάτριες πνεύματος εγκυμονούσαν άσχημα και ατελέσφορα. Την απάντηση την ήξερα μόνον εγώ. Η μία είχε πέντε χρόνια να πάει για διακοπές και η μπαταρία του εγκεφάλου της έδινε μηνύματα «συνδεθείτε άμεσα με το πλησιέστερο ταξιδιωτικό γραφείο, εντός ολίγου θα κάψετε φλάντζα». Όπως καταλαβαίνετε πολυαγαπημένοι μου φίλοι όταν είσαι σε κατάσταση stress το μόνο που μπορείς να παράγεις είναι το σώσατε τας ψυχάς ημών. Η άλλη με τα μάτια γεμάτα θαλασσινή άμμο δεν έβλεπε τίποτε άλλο από έναν άχαρο εργασιακό χώρο. Σε αυτή την κατάσταση το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι, όπως στο γνωστό ανέκδοτο: «Αχ τι καλά περνούσα… αχ τι καλά περνούσα (τετράκις)»
Λοιπόν δεν έχουμε οργανώσει καλά την ζωή μας. Αυτές δεν είναι διακοπές είναι πάντα πηγή θλίψης. Ειδικά τώρα με την κρίση, η κατάσταση έχει «ξεφύ’ει» και οδηγούμεθα προς πλήρες σαλτάρισμα (salto mortale). Προσωπικά πιστεύω ότι ίσως πρέπει να καταργήσουμε τις διακοπές. Αν δε θέλετε την προσωπική μου ταπεινή γνώμη, πιστεύω ακράδαντα ότι ορθώς η κυβέρνηση εργάζεται πυρετωδώς προς αυτή την κατεύθυνση. Έχει τελικά πιάσει το νόημα και οδεύει προς πλήρη κατάργηση του επιδόματος διακοπών. Έτσι και αλλιώς οι άσπονδοι φίλοι μας φροντίζουν μέσω των φωτογραφιών που μας στέλνουν να μας βοηθούν να πάρουμε μία γεύση από τον έξω γκλαμουράτο κόσμο. Αυτό είναι αρκετό, καλή τους ώρα εκεί που βρίσκονται, ο θεός τους να τους έχει καλά και να τους τα φέρνει όλα αριστερά. Ξαφνικά το άγριο ουρλιαχτό του αρχιδιάβολου με επανέφερε στην πραγματικότητα: «Διάλειμμα τέλος τα κεφάλια μέσα»…
