Του Διονύση Μεσσάρη
Είναι πέραν πάσης αμφιβολίας γνωστό ότι εμείς τα ανθρωπάρια δεν τα βγάζουμε πέρα μόνα και εγκαταλειμμένα ενάντια στα στοιχεία της άγριας φύσης. Φανταστείτε ότι ακόμη και ο Ράμπο, βοήθεια μας, είναι θέμα χρόνου το να τα φτύσει είτε από το κρύο, είτε από την ζέστη, είτε από την καφετιά αρκούδα, είτε από ξανθιά γυναίκα (συγγνώμη), είτε από ελαττωματικό εκρηκτικό, είτε ακόμη και από υπερβολική βλακεία. Με αυτό σαν δεδομένο η μόνη λύση σωτηρίας είναι να αποφασίζουμε και να μαζευόμαστε πολλοί μαζί. Όμως από αυτήν ακριβώς την απόφαση έπονται για τον άνθρωπο τα μύρια όσα δεινά. Τόσο κακή εμφανίζεται αυτή η κατάσταση ενίοτε, ώστε δεν είναι εύκολο να διακρίνεις αν η κατάσταση για την ανθρωπότητα εμφανίζεται καλύτερη προ ή μετά την απόφαση συνάσπισης.
Για να καταλάβετε φίλοι μου τι εννοώ, ας κάνουμε μία γρήγορη αναδρομή στην ιστορία, και επιμένω γρήγορη επειδή μπορεί να είναι και ελαφρώς ενοχλητική για μερικούς αναγνώστες μας. Όλα ξεκίνησαν όταν η [σαράντα χιλιάδες προ-προ]-Αφρογιαγιά μας η Lucy, μας έστειλε όλα τα εγγόνια της στο καλό για να υπάγουμε και να κατακυριεύσουμε τον τότε γνωστό κόσμο. Μετά από αλλεπάλληλα μαθήματα αποφυγής της αιμομιξίας, και έχοντας κατακτήσει την οικογενειοποίηση, καμιά εκατοπενηνταριά από εμάς ξεκινήσαμε την αποστολή «δραπέτευση από την μαύρη ήπειρο και τα πίθηκο-ξαδέλφια μας», από ότι τουλάχιστον λένε και οι αρμόδιοι επιστήμονες. Ύστερα λοιπόν από κανά-δυό αποτυχημένες απόπειρες και του καιρού βοηθούντος, φαίνεται ότι οι προσπάθειες ευοδώθηκαν, αν κρίνω από το γεγονός ότι είμαι αυτή τη στιγμή ανάμεσα σας και σας γράφω ενώ την ίδια ώρα εσείς απορείτε για το που στο καλό το πάω.
Περάσαμε εποχές καλές, γύρω από περιοχές παραδεισένιες, με υπεργεννητικότητα, και αυτό είχε ως αποτέλεσμα όλα εμείς τα αδελφο-ξάδελφα να κατακτήσουμε την έννοια της κοιλαδοποίησης, δηλαδή ότι όλα τα μέλη της εύφορης κοιλάδας ανήκαν στο ίδιο σόι πάνω κάτω. Δυστυχώς όμως ήρθε το αμάρτημα του Κάιν ή όπως λέει η οικολογία λόγω υπερπληθυσμού υπερέβημεν την δυνατότητα διατροφής που παρείχε στον τοπικό πληθυσμό ο συγκεκριμένος οικολογικός θώκος και με λίγες σχετικές βιαιοπραγίες μερικοί από εμάς την έκαναν με μεγάλα πηδηματάκια για την επόμενη κοιλάδα. Πάντως οι εθιμοτυπικές επισκέψεις διατηρήθηκαν και τότε κατακτήθηκε κι η έννοια της φυλής – φυλοποίηση (sic). Η διαρροή όμως συνεχίστηκε, όπως και η έκπληξη που αντιμετώπιζαν οι φιλόδοξοι εξερευνητές όταν αντιλαμβανόντουσαν ότι μπορούν να συνεννοηθούν λεκτικά με άγνωστους πληθυσμούς, και αυτό οδήγησε στην έννοια της εθνοποίησης. Μακρινοί ομόγλωσσοι συγγένηδες δηλαδή.
Όμως η κατάσταση είχε πλέον εκτραχηλισθεί με τους, άπειρους στον αριθμό, γαμπρούς, μπατζανάκηδες, νύφες, και κουμπάρους από το Αμέρικα, επήλυδες, μετανάστες, κλέφτες, εξωγήινους και εισβολείς από παραδίπλα φτωχά μέρη, φεουδάρχες, βασιλείς, κεντρικές εξουσίες, δικηγόρους και δεν συμμαζεύεται και έτσι αποφασίσαμε να χαράξουμε σύνορα. Σύνορα οτιδήποτε: Σινικά τείχη, συρματοπλέγματα, αρματολίκια, δερβένια, ναρκοπέδια, φυλάκια, περίπολα, τελωνεία, τμήμα αλλοδαπών κλπ, κατασκευές ικανές δηλαδή να κρατήσουν μακριά και υπό έλεγχο τις εισόδους στην χώρα-κράτος μας. Ομιλούμε εν ολίγοις για μία κατάσταση γνωστή ως κρατοποίηση (sic) και που ως γνωστόν δεν έγινε για όλα τα κράτη της υδρογείου την ίδια εποχή. Ωραία και μετά τι;
Ναι! Αλλά τώρα εγείρονται μία σειρά από ζητήματα που αξίζουν ενδελεχή συζήτηση και διερεύνηση. Παραδείγματος χάριν, εμείς είμαστε μία ομάδα από άτομα που πάνω κάτω βλεπόμαστε και κάπως αναγνωριζόμαστε, με κοινά ήθη και έθιμα. Είμαστε κάπως μελαχρινούτσικοι, όπως τουλάχιστον λένε οι ανθρωπολογικοί άτλαντες, οι γυναίκες μας είναι ξανθιές οι περισσότερες, ή τουλάχιστον έτσι φαίνονται, άρα τίθεται θέμα να διαφυλάξουμε την καθαρότητα του αίματος και την αρτιότητα της φυλής, άσχετα με το γεγονός ότι κυριολεκτικά τρελαινόμαστε για επιμειξίες με βορειοευρωπαϊκές φυλές. Επίσης αντιστοιχεί στον καθένα μας κατά μέσο όρο ενάμιση σπίτι, εξήντα τοις εκατόν κυριότητα οχήματος, ένα χωραφάκι, ένας ενοικιαζόμενος τάφος, δύο μέτρα παραλία για ηλιοθεραπεία, δύο υπερχρεωμένες καταναλωτικές κάρτες, κοινά έθιμα Χριστουγέννων και Πάσχα, ενάμιση εκπαιδευτικό ίδρυμα, ένα πόδι νοσοκομειακής κλίνης, ένα χιλιόμετρο σύνορα να φυλάμε, μισός τοπικός κλέφτης και πάει λέγοντας. Άρα τίθεται και θέμα να προφυλάξουμε τα σέα μας και τα μέα μας από την εισβολή των μυριάδων αλλοδαπών και μάλιστα αυτών που είναι και λίγο ή πολύ μελαμψοί, από το ελαφρύ σοκολατί, που αρέσει στον φίλο μου το Θωμά, μέχρι το μαυροτσουκαλί. Αυτών των ανθρώπων την παρουσία απευχόμαστε που δεν εννοούν να πεθάνουν στην χώρα τους ή τουλάχιστον στην δική μας αλλά από την πείνα στο σκοτάδι όπως οι δηλητηριασμένες κατσαρίδες, αλλά τολμάνε να απλώνουν το χέρι στο μεζέ μας (φτωχικό τώρα τελευταία) και να μετέρχονται οποιασδήποτε παραβατικής συμπεριφοράς για να επιβιώσουν.
Άκουσον, άκουσον! Ποτέ! Ημέρα που είναι σήμερα! Των εχθρών τα φουσάτα δεν θα περάσουν! Ο εχθρός προ των πυλών! Ο εχθρός εντός των τειχών! Ο εχθρός στα υπόγεια και τώρα στα ρετιρέ! Πατριωτάκια εγέρθητι (ή μήπως εγέρθητος)! Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών Καθολικά Διαμαρτυρομένων! Η Ελλάδα στους Έλληνες και το Αιγαίο στα ψάρια! Πας μη Έλλην βάρβαρος! Τα tests DNA λένε ψέματα δεν είμαστε όλοι ξαδέλφια! Πάει… την ψώνισα… συγγνώμη σας ζητώ και μην το πάρετε βάρος. Αλλά μετά από αυτό το ξέσπασμα νοιώθω πολύ καλύτερα. Τώρα μπορώ να ελέγξω την κατάσταση ψυχραιμότερα.
Κάθομαι στην στρογγυλή πλατεία και προσέχω με καχυποψία τους διπλανούς μου. Εμείς οι Έλληνες πρέπει να έχουμε κάποιο χαρακτηριστικό γνώρισμα για να αναγνωριζόμαστε μεταξύ μας. Έλα όμως που δεν μπορώ να βρω κανένα! Οι Πόντιοι φίλοι μου έχουν μεγάλη μύτη σαν τους Κούρδους αλλά μας προσέφεραν πολύ προκοπή και πολεμικό μένος. Οι Ηπειρώτες μας βόρειοι και νότιοι είναι λευκοί με γαλαζοπράσινα μάτια σαν τους όμαιμους μας τους Ρουμάνους, τόσο που κάποια φορά παρεξηγηθήκαμε κιόλας, αλλά παράλληλα δώσανε ευεργετήματα, εμπόριο και προκοπή. Οι αρβανίτες μας με το μέτωπο πίσω και με μέγεθος κεφαλιού σε ευθεία αντίθεση με την ξεροκεφαλιά τους, παρόλο που για δύο χιλιάδες χρόνια μας γύρισαν την πίστη τ’ ανάποδα, μας προσέφεραν παγκόσμια δόξα και αίγλη, πολεμική αρετή και νίκες. Οι Ίωνες; Χαμένοι στα νησιά και στην Στερεά δοσμένοι μετά μανίας στην ναυτιλία και στο εμπόριο, ήσυχοι και αφανείς. Τώρα όμως είναι που τα έχω χαμένα.
Πρέπει να βρω κάποιο τύπο ειδοποιούς διαφοράς για να ξεχωρίσουμε από τους ξένους, που μερικοί έχουν και την βρωμερή συνήθεια να μας μοιάζουν μορφολογικά. Το βρήκα! Θα πρέπει να θεσπισθεί ένα είδος «Πιστοποιητικού Ελληνοφρένειας», όπως λέμε ολιγοφρένειας, σχιζοφρένειας και άλλα σύνηχα; Έτσι. Έλληνας θα είσαι αν είσαι Ελληνόψυχος. Δηλαδή αν σου αρέσει η εικόνα της ελληνικής ιστορίας και παρουσίας, το τουριστικό περίπτερο κλπ και θες να είσαι μέρος αυτής της κουλτούρας, τόσο που να είσαι διατεθειμένος να δώσεις και την ζωή σου για αυτήν, τότε καλώς ήρθες. Έτσι και αλλιώς, μόνον μετά από την δημοσίευση των Ομηρικών Επών οι Έλληνες, άρχισαν όλοι να θέλουν να λέγονται Έλληνες, ζηλεύοντας την δόξα και τα κατορθώματα του Αχιλλέα, πιο πριν «Γραίκαι αι των Ελλήνων μητέραι».
Καλά μέχρι εδώ αλλά νοιώθω ήδη την γκριμάτσα αποδοκιμασίας του φίλου μου του Βασίλη αλλά και άλλων. Δεν θα τους έρχεται καλά να δοθεί άφεση αμαρτιών στους Τουρκόσπορους, τους Αλβανούς, τους Εβραίους, σε –ωφ, -όβες, -όγλου και λοιπά περίεργα ονόματα, μόνο και μόνο επειδή ελληνοποιήθηκαν έτσι απλά. Αλλά θα τους επαναφέρω στην τάξη, επειδή το να ψάχνεις τα ονόματα στους Ελληνικούς καταλόγους είναι πολύ επικίνδυνη πράξη. Αν κάτι τέτοιο τελικά πέρναγε θα μέναμε πολύ λίγοι για να πληρώνουμε εφορίες, να φυλάμε σκοπιά, να συντηρούμε ΙΚΑ, μίκα, σύκα κοκ. Αν δεν σας έπεισα για αυτό, πάρτε στην τύχη έναν κατάλογο ονομάτων βουλευτών ενός κόμματος του Κοινοβουλίου. ΠΧ …άκος (Αρβανίτης εκ Μάνης), …ούλια (Αραβοτουρκικό), …γιώταρος (Αρβανίτικο δοτό), …αγός (παρατσούκλι), …ιάρης (παρατσούκλι), …αιγος (Νησιώτικο δοτό), …όπουλος (Πατρωνυμικό δοτό). Εδώ σταματώ για να μην σας κουράσω, μίας και το επιθυμητό επετεύχθη. Ένα κόμμα του Κοινοβουλίου ολόκληρο δεν θα έπρεπε να βρίσκεται εκεί λόγω ακαθαρτότητας ως προς την προέλευση. Έτσι φίλοι μου την άλλη φορά που θα μου έρθετε για καφέ, ημέρα που είναι σήμερα, να μου φέρετε μαζί και το πιστοποιητικό ελληνοφρένειας υπογεγραμμένο από τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο τουλάχιστον, αλλιώς δεν θα σας δεχθώ.
