Στην πυρά στην πυρά, σαν δε ντρέπεται παιδί των Βορείων Προαστίων να πιάσει τα κουμπούρια για να γίνει Επαναστάτης. Τι σε νοιάζει εσένα μικρέ αν έχουμε γερμανική κατοχή;
Αν οι συνταξιούχοι πεθαίνουν στα πεζοδρόμια μιας τράπεζας και αν εκατοντάδες Έλληνες αυτοκτονούν από ανέχεια; Αν η Ελλάδα έχει δοθεί ενέχυρο και ο ορυκτός της πλούτος έχει δοθεί ήδη προς εκμετάλλευση; Τι σε νοιάζει εσένα που οι συνομήλικοί σου φεύγουν μετανάστες για να επιβιώσουν; Τι ένιωσες άραγε εσύ παιδί των βορείων προαστίων όταν στην ηλικία των 15 χρόνων κράτησες για ανάμνηση όλης της υπόλοιπης ζωής σου, το τελευταίο χαμόγελο του Αλέξη; Αλλά τι να περιμένει κανείς από ένα παιδί που έχει για μάνα μια ποιήτρια και έναν λογοτέχνη για παππού;
Τι να περιμένει κανείς από ένα παιδί των Βορείων Προαστίων; Αυτή είναι η φράση που συνέχεια άκουγα και διάβαζα στα δελτία ειδήσεων, λες και οι συνάδελφοι δημοσιογράφοι δεν γνωρίζουν ότι ο Μαρξ, ο Γκράμσι, ο Σάρτρ, ο Αλτουσέρ ήταν αστοί, γόνοι πλουσίων οικογενειών. Πρώτη φορά είδαν αντίδραση από παιδιά βορείων προαστίων;
Βγάλανε τη ζωή της μάνας του Ρωμανού της Παυλίνας Νάσιουτζικ στα μανταλάκια, λες και θέλανε να εκδικηθούνε τα χρόνια που πέρασε στα ιδιωτικά σχολεία. Και να – λέγανε – πέρασε τη ζωή της στα πούπουλα, η κόρη του Νάσιουτζικ, που η οικογένειά της είχε χρήματα κλπ κλπ. Μωρέ τι λες; Φθόνος ακόμη και για τις πιο ιδιόρρυθμες στιγμές της ζωής της. Δεν είδα όμως με τον ανάλογο ζήλο να προβάλλουν τα εξαίρετα βιβλία της: «Τόση λίγη αλήθεια» ή το «Κάψτε τα νυφικά». Σε αυτό το βιβλίο μάλιστα περιγράφει και την ψυχολογία, τον μαϊμουδίστικο τρόπο ζωής, αυτών που θέλουν να δείξουν ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είναι, αλλά το περιγράφει πραγματικά μ’ έναν υπέροχο συλλογισμό.
Συγχωρήστε με αλλά εγώ δεν συμμετέχω στην καταδίωξη αυτή.
Από την άλλη ξεκαθαρίζω κάτι. Δεν δικαιολογώ κανέναν που οπλίζει τη σκανδάλη αφού δεν γνωρίζεις τι κατεύθυνση θα πάρει η σφαίρα. Ίσως για αυτό, να μην συμφωνώ. Ίσως γιατί δεν είμαι 20 χρονών. Ίσως γιατί σκέφτομαι ότι δεν θα δικαστώ από 20αρηδες αλλά από ανθρώπους της δικής μου ηλικίας… Ίσως γιατί με την πάροδο των χρόνων κατάλαβα ότι η επανάσταση είναι πολύ μοναχική υπόθεση. Μ’ όλους αυτούς που ξεκινήσαμε με την ιδέα ότι θ’ αλλάξουμε τον κόσμο – με την πένα μας για να εξηγούμεθα – τους βλέπω τώρα να κοιτάζουν την πτώση των τραπεζιτικών τους λογαριασμών και να περιμένουν την ανάκαμψη… Δηλαδή τι ‘χες Γιάννη τι’ χα πάντα… Τι να καταλάβω εγώ τώρα από την ψυχολογία του Νικόλα Ρωμανού και από τα παλιόπαιδα των Βορείων Προαστίων…. Όχι πέστε μου τι να καταλάβω….
