Κριτική Μιχαέλα Αντωνίου
σε σκηνοθεσία Σταύρου Γιαννουλάδη, Θανάση Ζερρίτη, Γρηγόρη Λιακόπουλου – bios
Ο Frank Wedekind σημαντικός συγγραφέας του τέλους του δεκάτου ενάτου αιώνα ήταν παράλληλα και ηθοποιός. Η γραφή του προοριζόταν για τη σκηνή και γι’ αυτό είναι διαχρονική.
Τα κείμενά του δείχνουν βαθιά γνώση της ανθρώπινης ψυχής. Εστιάζουν στην καταπίεση του ερωτισμού που οδηγεί στη διαστροφή και την τραγωδία. Το Ξύπνημα της Άνοιξης, ίσως το πιο γνωστό του έργο μετά τη Λούλου, είναι ένα έργο ρεαλιστικό και ποιητικό ταυτόχρονα. Είναι προάγγελος του εξπρεσιονισμού και του συμβολισμού σε μια Ευρώπη που αναζητούσε καινούργιες μορφές έκφρασης. Αφηγείται με ευαισθησία τις ανησυχίες που περνούν οι έφηβοι πρωταγωνιστές του και σκιαγραφεί την νεανική ψυχοσύνθεση μέσα σε μια τυραννική κοινωνία, που σκοπό έχει το στραγγαλισμό του πνεύματος που επαναστατεί. Ο Γρηγόρης Λιακόπουλος στη μετάφρασή του χρησιμοποιεί γλώσσα σύγχρονη και μεταφράζει με ακρίβεια τις αναλογίες του κειμένου.
Είναι ενδιαφέρον ότι το υλικό του προγράμματος καταδεικνύει ένα σύνολο ανθρώπων που έχουν διαβάσει σε βάθος το κείμενο και επιθυμούν να τοποθετήσουν σωστά το έργο στην εποχή μας. Ή καλύτερα σ’ αυτόν τον μελλοντικό κόσμο που πιστεύουν ότι θα «μοιάζει ανησυχητικά πολύ με τον κόσμο του έργου». Όμως αυτό δεν είναι αρκετό. Δυστυχώς η εκτέλεση είναι απογοητευτική. Οι τρεις σκηνοθέτες τις παράστασης, Σταύρος Γιαννουλάδης, Θανάσης Ζερίτης, Γρηγόρης Λιακόπουλος, με τη συνολική επίβλεψη της Τζωρτζίνας Κακουδάκη δημιούργησαν ένα συνονθύλευμα που το μόνο που κρατούσε το θεατή ήταν η αφηγηματική δύναμη του έργου του Wedekind. Χρησιμοποίησαν τις προβολές εικόνων, του Περικλή Αγιανόζογλου, περιμετρικά, χωρίς η άτεχνη επαφή με αυτές να δημιουργεί την οποιαδήποτε συνοχή με την σκηνική σύνθεση. Οι ανατροπές και οι ιδέες ήταν απλοϊκές και αναμενόμενες.
Τα κοστούμια της Ηρώς Καρρά δεν είχαν μια ενιαία αισθητική. Τα σκηνικά της ήταν ψυχρά. Η πρότασή της με τα κουτιά, που κρύβουν αντικείμενα και κοστούμια ώστε να βοηθούν στην εξέλιξη της παράστασης, είναι ευφυής. Όμως δεν την εκμεταλλεύτηκαν δεόντως οι σκηνοθέτες της παράστασης.
Οι ηθοποιοί, αρκετοί απ’ αυτούς υπεύθυνοι και για τη σκηνοθεσία, είναι όλοι τους εκτεθειμένοι. Δεν είναι κακοί. Αντιθέτως αρκετοί δείχνουν ότι έχουν ταλέντο και μπορούν να προσφέρουν στο θέατρο. Άλλωστε τέτοιες δουλειές περιμένουμε για να ελπίσουμε ότι η νέα γενιά μπορεί να χτίσει το μέλλον του θεάτρου μας. Νομίζω ότι θα ήταν άδικο να μην αναγνωρίσω ότι όλοι τους κατέθεσαν τον καλύτερο εαυτό τους. Δεν φαίνεται να είχαν όμως βοήθεια και καθοδήγηση. Παρόλ’ αυτά, η Αριστέα Σταφυλαράκη ξεχώρισε για την συγκρότηση και την επιτυχή εναλλαγή στους ρόλους της. Οι Ελένη Κουτσιούμπα, Νιόνια Μαλεφάκη, Χάρης Κρεμμύδας, Απόστολος Κουτσιανικούλης, Ηρώ Καρρά, Σταύρος Γιαννουλάδης, Γρηγόρης Λιακόπουλος και Θανάσης Ζερίτης είχαν όλοι ενδιαφέρουσες στιγμές. Η εξαίρεση είναι η Τζωρτζίνα Κακουδάκη, που δεν είχε καμία ερμηνευτική συνοχή και στιγμές έμοιαζε να ξεχνάει τα λόγια της.
