Του Χρήστου Βλαχογιάννη
Πάνε μέρες τώρα που θέλω να γράψω για την Κύπρο κι όλο περιμένω. Δεν ξέρω τι, μάλλον οι εξελίξεις με προσπερνούν και στον αναδευτήρα του μυαλού μου στριφογυρίζουν πολτοποιημένα γεγονότα.Σήμερα το πρωί μιλούσα με γνωστό τηλεοπτικό συνάδελφο, ο οποίος μου τόνισε γεμάτος ανακούφιση. «Αφού καταφέραμε να περάσουμε κι αυτό το Σαββατοκύριακο του τρόμου δεν έχουμε να φοβηθούμε και πολλά». Και ξαφνικά συνειδητοποίησα ή ότι εγώ είμαι στην κοσμάρα μου ή ότι ο μνημονιακός δημοσιογράφος επιτελούσε και off camera το έργο του.
Η αλήθεια είναι πως ό,τι ακούω και βλέπω το αφουγκράζομαι καχύποπτα, καθώς με βασανίζει πάντα μια δεύτερη σκέψη άρνησης. Είμαι τόσο υποταγμένος και δεν το ξέρω ή μήπως εθελοτυφλώ μπροστά στον γκρεμό και τα ερείπια; Μήπως, τα πράγματα είναι κάπου στη μέση, ή μήπως – όπως συζητάμε και με τους φίλους – άντε τη βγάλαμε κι αυτή τη μέρα και βλέπουμε για την επόμενη.
Διάβασα με πολύ μεγάλη προσοχή το κείμενο του Αλκίνοου Ιωαννίδη που έχει κατακλύσει το διαδίκτυο τα τελευταία 24άωρα. Μεστό – φιλοσοφημένο με την πνοή ενός ανθρώπου που έχει βαθιές λυτρωτικές ανησυχίες, που έζησε τα δεινά του 74’ και που με… κανιβαλικό – θα έλεγα – κυνισμό παρουσιάζει την αλλοτρίωσή μας στην πραγματική του διάσταση.
Δεν μπορείς παρά να ταυτιστείς μαζί του και ν’ αναμοχλεύσεις τις δικές σου θύμισες που επαναπροσδιορίζουν τα πρώτα αγνά βιώματά σου. Να θυμηθείς πως ήταν πριν αλλοτριωθείς και πριν φοβηθείς τον ίσκιο σου και αυτόν της οικογένειάς σου. Έχει απόλυτο δίκιο ο Αλκίνοος Ιωαννίδης όταν γράφει ότι «πεινάσαμε και παλαιότερα, κρυώσαμε χρόνια, πάντα μόνοι ήμασταν, από πόνο άλλο τίποτα και πάντα κατακτημένοι υπήρξαμε». Σ’ ένα και μόνο πράγμα θα διαφωνήσω μαζί του.
Σιχάθηκα όλες αυτές τι μέρες ν’ ακούω για πατριώτες και για πουλημένους. Αηδίασα αυτό τον διαχωρισμό ανάμεσα σε Έλληνες και Κύπριους (αμφίπλευρα) λες και είμαστε σκυλιά άλλης ράτσας. Λες κι ατενίζουμε από διαφορετικό μετερίζι τη γερμανική μπότα, με το ανυπότακτο κουτάβι να μένει νηστικό, ενώ το υπακούω χορτασμένο.
Δυστυχώς, γαλουχηθήκαμε να μισούμε τους ίδιους τους εαυτούς μας κι εγώ το μόνο που έχω να καταθέσω είναι οι υπέροχοι στίχοι του Νίκου Γκάτσου από το «Νυν και αεί», μπας και καταφέρουμε ν’ ανακαλύψουμε τελικά ποιοι είμαστε.
«Νυν και αεί
μες τη ζωή
σε είχα αραξοβόλι
και μιαν αυγή
στη μαύρη γη
σε σώριασε το βόλι».
Υ.Γ: …μας ‘χανε δέσει στο λαιμό μας μια τριχιά και μας πατάγαν το κεφάλι σαν οχιά.
