Ολεάννα του Ντέιβιντ Μάμετ σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη – Θέατρο Εμπορικόν
Κριτική: Μιχαέλα Αντωνίου
Ο Ντέιβιντ Μάμετ θεωρείται ένας από τους μείζονες αμερικανούς συγγραφείς. Βασικό χαρακτηριστικό στο γράψιμό του είναι η χρήση της απλής, καθημερινής γλώσσας και η μετατροπή της σε μια σκληρή μα ταυτόχρονα μελωδική, στιγμές λυρική, ποίηση. Με κομμένες φράσεις, λέξεις και μετρημένες παύσεις τα κείμενά του γίνονται παρτιτούρες και οι ηθοποιοί δεξιοτέχνες εκτελεστές. Δύο τέτοιοι είναι και οι ερμηνευτές της Ολεάννας: ο Δημήτρης Καταλειφός και η Λουκία Μιχαλοπούλου.Η Ολεάννα είναι ένα κείμενο που βρίθει από ιδέες, θέσεις, αντιθέσεις και έννοιες, αλλά έχει μία κύρια θεματική. Παρακολουθεί τον στραγγαλισμό της ανθρωπιάς και της ελευθερίας της επικοινωνίας μέσα σε ένα πανεπιστημιακό περιβάλλον, που οφείλει να καλλιεργεί αρμονικές σχέσεις και ελευθερία λόγου και σκέψης. Όμως, εξαιτίας των επιταγών της πολιτικής ορθότητας, που είχε ως αρχικό σκοπό την προστασία της μοναδικότητας του ατόμου, δύο άνθρωποι καταλήγουν να τρώνε τις σάρκες τους και να καταστρέφονται.
Η Ελένη Σκότη διάβασε την βασική θέση του κειμένου και είχε την τύχη να έχει δύο σπουδαίους ηθοποιούς στη διανομή της. Όμως η σκηνοθεσία της ήταν εξαιρετικά κουραστική. Κατάφερε να οδηγήσει δύο τόσο ταλαντούχους ηθοποιούς να παίζουν καθ’ όλη την διάρκεια της παράστασης προφίλ, χωρίς ουσιαστικές εναλλαγές στο mise-en-place. Το εύρημά της να εκκινήσει η παράσταση με τα έπιπλα στη θέση που θα πάρουν με την ολοκλήρωση της σκηνικής αφήγησης, είναι ενδιαφέρουσα, αλλά πολυπαιγμένη και αχρείαστη. Το έργο είναι τόσο ξεκάθαρα γραμμικό και σκληρό, που δεν υπάρχει λόγος να μετέλθει κάποιος ιδιαίτερα τερτίπια για να το αναδείξει.
Η μετάφραση της Δάφνης Λαρούνη είναι σωστή και εμποτισμένη με το πνεύμα του συγγραφέα. Ο κοίλος μαυροπίνακας του Γιώργου Γαβαλα δίνει ένα ενδιαφέρον πλαίσιο μέσα στο οποίο αναπτύσσεται η ιστορία. Οι φωτισμοί του Νίκου Βλασόπουλου είναι ατμοσφαιρικοί και καταφέρνουν να οριοθετούν τον ανοιχτό χώρο.
Ο Δημήτρης Καταλειφός είναι ένας σημαντικός ηθοποιός με μεγάλη σκηνική εμπειρία και γνώση του Μάμετ. Η ερμηνεία του καταφέρνει να αναδείξει στον υπέρτατο βαθμό την αρμονία της γλώσσας του συγγραφέα. Ο λόγος του κινείται σε τόνους και ημιτόνια, σχεδιάζοντας ένα ψηφιδωτό ήχων και εγείροντας συναισθήματα και μνήμες. Η Λουκία Μιχαλοπούλου είναι μια ηθοποιός που οφείλει να έχει μια λαμπρή καριέρα μπροστά της. Έχει χαρακτήρα στο παίξιμό της, ενώ ταυτόχρονα καταφέρνει να μεταλλάσσεται και να διαφοροποιείται για κάθε ρόλο. Δημιουργεί ένα μαζεμένο και μπερδεμένο κοριτσάκι που εξελίσσεται σε ένα πλάσμα δαιμονικό και επικίνδυνο.
Μια παράσταση με δεξιοτέχνες ερμηνευτές.
