Παιδιά, θυμάμαι, όταν οι αυλές ακόμη είχαν λουλούδια, μπαίναμε στα σπίτια – πάντα με την άδεια του ιδιοκτήτη – και μαζεύαμε λουλούδια. Με αυτά θα στολιζόταν ο Επιτάφιος, τι ανθοπωλεία, τι λεφτά σκόρπια. Το αίσθημα ήταν αλλιώτικο, η αγάπη για τον μικρό αγώνα του μαζέματος των λουλουδιών έρχεται να συναντήσει την αγάπη για το στήσιμο του τάφου του Χριστού, του θεανρώπου, που γεννήθηκε για ν αλλάξει αρχικά τις συνειδήσεις μας. Μ άρεσε πάντα αυτή η μέρα. Με έδενε με το παρελθόν με καθοδηγούσε προς το μέλλον. Αυτό είναι παράδοση.
Εμείς στην δικιά μας ενορία,{Αγίου Χαραλάμπους} ψάλλαμε τα Εγκώμια μια ομάδα παιδιών διαφόρων ηλικιών. Κάναμε εξάσκηση αρκετό καιρό πριν, μιας και η σημαντικότητα των ύμνων έπρεπε να βγει προς τους πιστούς. Αυτό κρατάει μέχρι σήμερα.
{youtube}R3SOkG3ZJQ4{/youtube}
Το βράδυ ο Επιτάφιος έβγαινε στους δρόμους, έκανε το γύρω του χωριού. Μετά, πάντα περιμέναμε το Θρήνο της Παναγίας. Της μάνας, που είδε το παιδί της να σταυρώνεται – να καρφώνεται – να πονάει – να σπαράζει, να θυσιάζεται για την ανθρωπότητα.
{youtube}PP3Y1edT6YM{/youtube}
Κι εμείς μάλλον ακόμη δεν αλλάξαμε. Παραμένουμε οι ίδιοι.. ίσως να αγρίεψαν οι καιροί πάλι… ίσως να είναι ο καιρός που ξυπνάνε τα άγρια θηρία. Ας προσπαθήσουμε να ημερέψουμε. Κάθε μέρα αρρωσταίνουμε πιο πολύ. Κάθε μέρα πεθαίνουμε και ένα κύτταρο της ύπαρξης μας.
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ σε όλους τους συνανθρώπους μας, που βρίσκονται στα νοσοκομεία και περνάνε το δικό τους Γολγοθά.
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ…
Λαμπριάνα Κυριακού