της Δήμητρας Γκουντούνα
Πως ν ΄αντιδράσει η τάξη που πλήττεται περισσότερο στην Ελλάδα; Η μεσαία τάξη δηλαδή. Η τάξη που έγινε ο αστικός πληθυσμός τα τελευταία χρόνια. Αυτή την τάξη δεν κατηγορούσαμε συνεχώς; Για τον ωχαδερφισμό της, την αδιαφορία της και το προσωπικό της βόλεμα; Η τάξη που την ενδιέφερε ν΄ αποκτήσει το δεύτερο αυτοκίνητο και μια παραπάνω τηλεόραση στην κρεβατοκάμαρα; Της παίρνουν τώρα το φαί μέσα από το στόμα και βγάζει άναρθρες κραυγές. Δεν ήταν μαθημένη ούτε σ΄αγώνες ούτε σε ξύλο στις πορείες. Αυτά ήταν για τους παλιο-φοιτητές και τους παλιο-αριστερούς.Η μεσαία τάξη εξαρθρώθηκε σαν ‘’εγκληματική οργάνωση’’ από παρατάξεις που τόσα χρόνια στήριζε …για να μην τους πάρουν τις ανέσεις και τα σπίτια οι κομμουνιστές. Προτίμησαν την παράδοση στους ομοίους τους, παρά σε οποιαδήποτε άλλη κατάσταση που θα τους έβγαζε από την ελπίδα ότι μπορούν να ξαναζήσουν όπως παλιά. Απλά αναζητούν εκείνον τον ηγέτη τον ‘’χαρισματικό’΄ που θα τους πάει στο αμερικάνικο όνειρο ξεχνώντας ότι εδώ δεν είναι Αμερική αλλά Ελλάδα, βαλκάνια δηλαδή.
Και ερχόμαστε στο σκοτεινό σήμερα, να ρωτάει ο ένας τον άλλον πως αναπτύχθηκε στις τάξεις μας η Χρυσή Αυγή και πως φτάσαμε στα κουμπούρια και τις δολοφονίες. Εμείς τα αφήσαμε να γίνουν έτσι. Εμείς κάναμε τους γιάπηδες ινδάλματα και αυτοί με τη σειρά τους μας έκαναν αριθμούς… Οι συνάδελφοι στα ΜΜΕ έκαναν πρότυπα το χρήμα, τις ημίγυμνες μπάρμπι και τα ατέλειωτα αμερικάνικα αστυνομικά έργα που προβάλλονται λες και όλοι έχουμε βαλθεί να σπουδάσουμε εγκληματολογία. Εξοικείωση με το αίμα το θάνατο και το χρήμα. Που να χωρέσουνε οι στοχαστές μας που να χωρέσει ένας Πουλατζάς, ένας Καστοριάδης, ένας Αξελός, στον αποξηραμένο εγκέφαλό μας που λειτουργεί πια μόνο σαν αριθμομηχανή για τους απλήρωτους λογαριασμούς. Τα κατάφεραν να μας φέρουν σε πλήρη ένδεια. Απλά και μένα ένας φίλος μ΄αφύπνισε -για λίγο μη φαντασθείτε- που έκανε αναφορά σε κάποιες εκδόσεις που έχω φυλαγμένες για το «ποιος ηγεμονεύει το Κράτος», για τάξεις κυρίαρχες και κυριαρχούμενες κλπ κλπ
Μάταια προσπαθούσε να μας φωτίσει ο Πουλατζάς στο πρόβλημα των σχέσεων εξουσίας και πάλης των τάξεων, σχεδόν τριάντα χρόνια πριν. Ούτε που τον αγγίξαμε, παρά μόνο τα χρόνια της αντιπολίτευσης που έγινε ένα μεγάλο ρεύμα – μόδα τότε. Μας είχε θέσει τα ερωτήματα και τις λύσεις αυτό το μοναδικής διεισδυτικής ικανότητας μυαλό, μέσα από τα βιβλία του και από τις ομιλίες του στο αφοσιωμένο σε εκείνον γαλλικό κοινό. Εδώ, δεν τον είχαμε αποδεχθεί γιατί τα έσουρνε σ΄όλα τα τότε «προοδευτικά» κόμματα, ότι θα μας οδηγήσουν σ ΄ αυτή την κατάσταση που είμαστε σήμερα. Ξαναδιαβάζοντας τον, αναρωτιέμαι έχουμε τόση έλλειψη από στοχαστές στις ημέρες μας; Ή η υπνηλία της σκέψης μας, μας έχει οδηγήσει στην πλήρη αδράνεια;
