‘Χ Ο Υ Ν Τ Α Ε Ι Ν Α Ι . Θ Α Π Ε Ρ Α Σ Ε Ι ;
Τα κινηµατογραφικά Επίκαιρα στη διάρκεια της ∆ικτατορίας (1967-1974)’
τη ∆ευτέρα 20 Ιανουαρίου 2014 και ώρα 7. 00 µ.µ.
Για το βιβλίο θα µιλήσουν οι:
∆ΕΣΠΟΙΝΑ Ι. ΠΑΠΑ∆ΗΜΗΤΡΙΟΥ , αναπληρώτρια καθηγήτρια Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήµιο
ΣΩΤΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ , συγγραφέας
Στη διάρκεια της παρουσίασης θα προβληθεί ένα επεισόδιο από τη σειρά « ΧΟΥΝΤΑ ΕΙΝΑΙ. ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ».
Το 1967 κυρίαρχα μέσα κυβερνητικής προπαγάνδας στην Ελλάδα είναι το ραδιόφωνο και ο κινηματογράφος με τα Επίκαιρα ― τα δεκάλεπτα
«εικονογραφημένα εμβατήρια» που προβάλλονται υποχρεωτικά κάθε εβδομάδα σε όλες τις αίθουσες της χώρας. Η μελέτη τους για την περίοδο 1967-1974 δείχνει τηνεικόνα που το καθεστώς της Χούντας σκηνοθετεί για τον εαυτό του, αλλά και κάτι σημαντικότερο ― το πόσο αλλάζει ριζικά στα χρόνια αυτά η όψη της Ελλάδας. Δεν είναι μόνο η κατάργηση νόμων και η θέσπιση της ανεξέλεγκτης δόμησης, ή οι εικόνες από τα στρατόπεδα, τις δοξολογίες, τις επετείους συντριβής του κομμουνιστοσυμμοριτισμού»• ούτε οι εικόνες από τις διασκεδάσεις, τα τέια με επιδείξεις μόδας και κομμωτικής, τις πλαζ, τις διακοπές, τα θερινά θέρετρα που «ξεκουράζουν τον άνθρωπο» και λειτουργούν στην «υπηρεσία εκείνων που δεν κουράστηκαν ποτέ». Η Ελλάδα μετά το 1969 αποκτά ένα νέο κοινωνικό στρώμα ― αυτό των νεόπλουτων, που επιδιώκει πάνω απ’ όλα την καλοπέρασή του,προσφέροντας επιχειρήματα επιβεβαίωσης στο απολυταρχικό καθεστώς. Είναι η νοοτροπία που εκφράζεται με το σλόγκαν «Να περνάμε καλά», η οποίααθιερώνεται επί Χούντας, αλλά επιβιώνει μετά την πτώση της, σε όλη τη διάρκεια της αποκαλούμενης Μεταπολίτευσης.
Ο Φώτος Λαμπρινός σπούδασε σκηνοθεσία κινηματογράφου στη Μόσχα (1965-1970). Εργάστηκε ως σκηνοθέτης στο ραδιόφωνο (ΕΙΡ, 1961-1963) και στο θέατρο (θίασος Δημήτρη Χορν, 1962-1964). Ερεύνησε διεξοδικά τα διεθνή κινηματογραφικά αρχεία παλαιών Επικαίρων, γεγονός που βοήθησε στη μετέπειτα παραγωγή της σειράς «Πανόραμα του αιώνα», αλλά και στη δημιουργία του πρώτου στην Ελλάδα χρηστικού αρχείου κινηματογραφικών τεκμηρίων (Επίκαιρα), στο Υπουργείο Εξωτερικών (1997-2000). Σκηνοθέτησε δεκάδες ντοκυμανταίρ, μεταξύ των οποίων «100 ώρες του Μάη» (1963-1964, με τον Δήμο Θέο) γύρω από τη δολοφονία του βουλευτή της Αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη, «Επισκεφτείτε την Ελλάδα» (Μόσχα, 1969), και για την ΕΡΤ «Μουσικό οδοιπορικό με τη Δόμνα Σαμίου» (1976-1977), «Ο Πειραιάς του Γιάννη Τσαρούχη» (1980), «Πανόραμα του αιώνα» (με τον Λέοντα Λοΐσιο, 1982-1987), «Σεργκέι Παρατζάνωφ» (1989-1990), «Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο» (1992), «Αναζητώντας τη Βερενίκη» (1997-1999), «Χούντα είναι. Θα περάσει;» (2012-2013). Σκηνοθέτησε επίσης τις μεγάλου μήκους ταινίες «Άρης Βελουχιώτης ― Το δίλημμα» (1981), «Δοξόμπους» (1987), «Γλέντι γενεθλίων ή Μια βουβή βαλκανική ιστορία» (1995), «Καπετάν Κεμάλ, ο σύντροφος» (2007). Έχει διδάξει «Σχέσεις κινηματογράφου και ιστορίας» στα Πανεπιστήμια Κρήτης (1993-1996), Θεσσαλίας-Βόλου (2000-2002) και Πάντειο (2003). Χρημάτισε υπεύθυνος του προγράμματος της ΕΡΤ (2005- 2007) για διεθνείς συμπαραγωγές ιστορικών ντοκυμανταίρ (History Doc) και έχει δημοσιεύσει κείμενα για το ελληνικό και βαλκανικό σινεμά σε εκδόσεις του εξωτερικού (Centre Georges Pompidou, 1995, και La Biennale di Venezia, 2000) και του εσωτερικού (Ιστορία του νέου Ελληνισμού, τόμ. 6-10, Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 1993).
Από τις Εκδόσεις Καστανιώτη κυκλοφορούν τα βιβλία του Ισχύς μου η αγάπη του φακού ―Τα κινηματογραφικά Επίκαιρα ως τεκμήρια της ιστορίας (1895-1940) (2005) και Λευκά σοσόνια (2006).
