Έκπληξη αποτελεί η πολύ καλή πρώτη εμφάνιση του Χάρη Αμπράζη και μάλιστα σε πρωταγωνιστικό ρόλο, μάλλον προϊόν της διορατικότητας του σκηνοθέτη. Αυτό είναι και ένα μάθημα για πολλούς ότι νέα παιδιά οπλισμένα με πειθαρχία και υπακοή, ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους δίνοντας ταυτόχρονα όμως στον σκηνοθέτη και στο σενάριο την ευχέρεια για μια πλαστικότερη διαμόρφωση και τελικά εύστοχη εξυπηρέτηση των στόχων του έργου, αρχές που υιοθετεί χρόνια τώρα ο Αμερικάνικος εναλλακτικός κινηματογράφος. Το παίξιμο του, ανέδυε με το διαπεραστικό του βλέμμα όλη την θλίψη για τις αδικίες που έχουμε υποστεί όλοι μας και όπως απαιτούσε ο ρόλος του Ευαγόρα. Υφολογία απόλυτα λιτή, σωστή και χωρίς υπερβολές. Αποτελεί μία άβολη επιλογή και επομένως ανεπιθύμητη για νέους ηθοποιούς που θα προτιμούσαν κάτι πιο théâtrale στην πρώτη τους κινηματογραφική εμφάνιση. Δεν συμφωνούμε βέβαια στην χρησιμοποίηση των ηθοποιών στις επικίνδυνες σκηνές, έστω κι αν το θέλουν οι ίδιοι από υπερβάλλοντα ζήλο. Στο συγκεκριμένο έργο μάλιστα ο Χάρης έπαιξε τραυματισμένος και χωρίς να γίνει αντιληπτό, μπράβο του μεν αλλά όχι ξανά.
Οι ηθοποιοί πολλοί καλοί, επαγγελματικό παίξιμο, αν και αρκετά ρεαλιστική η απόδοση της πλειοψηφίας των ρόλων. Γεγονός που επαναφέρει αρχαία διλλήματα ο κόσμος να προβάλλεται ως είναι ή ως πρέπει να είναι, το παίξιμο καθημερινό αλάνθαστο ή σκοπίμως λανθασμένο, ο βαθμός υπερβολής στο παίξιμο κυμαινόμενο ή σταθερό; Η Σύλβια Πέτκοβα (Ντίτα) λαμπερή, απίθανα ερωτεύσιμη και το βασικότερο πλήρως μεσογειακή. Μπράβο σε όλα τα παιδιά!
Το έργο έχει έντονο χαρακτήρα δημοσιογραφικής προσέγγισης ενός μύθου καθ’ όλα επίκαιρου στις μέρες μας με δεσπόζουσα την διαφθορά στις τρεις αντιπροσωπευτικές προς τούτο χώρες. Μία ρομαντικές προσεγγίσεις στο σενάριο αλλά και ταυτόχρονα ακραίες επιλογές περιγραφής της ιστορίας. Πολύ δύσκολη η συνεύρεση και των δύο, πάντως αξίζει να δοκιμάζει κανείς. Έτσι και αλλοιώς η φιλία, η προδοσία, οι διαταραγμένες σχέσεις, το κοινό έγκλημα, η διαφθορά και η συμμορία, βαρύνουν εξαιρετικά το πανέρι ενός έργου που αναγκάζεται να ξεφεύγει αρκετά από τα στερεότυπα της κανονικής διάρκειας ενός φιλμ. Ας είναι, η πληθωρικότητα του Πάντζη θα εξηγήσει μέσω της δράσης το γιατί.
Τα τεχνικά χαρακτηριστικά του έργου άψογα. Ο ήχος αλλά και το μουσικό υπόστρωμα τέλεια. Η φωτογραφία καταπληκτική. Σκηνική υποστήριξη πολύ καλή καθώς και οι, σχεδόν εικαστικές, στυλιστικές παρεμβάσεις. Οι διάλογοι θέτουν ένα θέμα συζήτησης αλλά σε τελική ανάλυση συνιστούμε ανεπιφύλακτα την υπομονετική απόλαυση του έργου.
ΔΜ
