της Λαμπριανας Κυριακού
Όλο έλεγα θα πάω και πάντα κάτι γινόταν και δεν έβλεπα τη Νένα Μεντή στο Ρόλο της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλο, δεν έβλεπα την παράσταση που σκηνοθετούσε ο Πέτρος Ζούλιας και παιζόταν επι δυο χρόνια στην Αθήνα με μεγάλη επιτυχία.
Την είδα χθες. Στο Κηποθέατρο Παπάγου. Δεν ήξερα για την Παπαγιαννοπούλου; Ήξερα!! Δεν ήξερα για τα όσα πέρασε;; Ήξερα. Δεν ήξερα τι έγραφε;;; Ήξερα!! Αλλά είδα μια παράσταση χθες που με έκανε να θυμηθώ τι σημαίνει ηθοποιός, τι σημαίνει ερμηνεία, τι σημαίνει θέατρο, τι σημαίνει σκηνοθεσία τι σημαίνει Ελλάδα και τι Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου. Η Νέα Μεντή καθηλωτική. Ούτε άχνα από το κοινό, παρα μόνο συγκίνηση και την ώρα που ακόμη έπρεπε να γελάσει.
Η Νένα Μεντή η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, μονολογεί συνομιλώντας με τα επτά πρόσωπα που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη ζωή της και το έργο της σαν στιχουργού. Μιλάει με τη Μαρίκα Κοτοπούλη που βγαίνει από ένα άδειο καμαρίνι. Όταν φωτίζεται το άδειο κρεβάτι μιλάει στο Γιώργο τον άντρα της. Στην άδεια καρέκλα η Μαίρη η κόρη της, στο άδειο παγκάκι κάτω από το δέντρο μιλάει με την μητέρα της ενώ στο άδειο μπαούλο είναι η Ρέα η εγγονή της. Συνομιλεί όμως με τον Τσιτσάνη και το Χιώτη, αυτοσαρκάζεται και προσπαθεί να απαλλαγεί από την άδεια ζωή της.
Μέσα από την πολυτάραχη ζωή της Παπαγιαννοπούλου ξεδιπλώνεται όλη η νεότερη ιστορία της Ελλάδας, αλλά και η σύγχρονη ιστορία του λαϊκού μας τραγουδιού.
Η ιστορία της Ευτυχίας συναντά την εθνική τραγωδία μιας χαμένης πατρίδας, της Μικράς Ασίας, περνά από την εποχή των μπουλουκιών και της Αθηναϊκής επιθεώρησης για να φτάσει ως τα καταγώγια του ρεμπέτικου και την άνθιση του έντεχνου λαϊκού τραγουδιού.
{youtube}gyU6HUk4As0{/youtube}
Ότι σε ταξιδεύει στο παρελθόν πονάει. Και στην Ελλάδα έχουμε ένα παρελθόν γεννημένο μέσα από πολέμους, φτώχεια και κακουχίες. Όλα αυτά τα καταραμένα χρόνια η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου τα έζησε και τη δυσκολία της την έκανε τραγούδι. Έγραφε με το συναίσθημα και όχι με την τεχνική. Αργότερα ο Τσιτσάνης της έμαθε την τεχνική και εκεί κάπως από ποιήτρια ένιωσε στιχουργός. Ότι ήθελε έβρισκε πάντα τρόπο να το κάνει. Από το Θέατρο στη Μουσική και από τη μουσική στον τζόγο.
Στην παράσταση ξεδιπλώνεται το μεγάλο της Πάθος για τον Τζόγο. Όχι πως δεν το είχε στο αίμα της, αλλά μετά το θάνατο της Μαίρης, της κόρης της, ο τζόγος ήταν το μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή της και ζούσε όχι για να ξεχνάει αυτούς που έφυγαν αλλά για να ξεχνιέται. Έπαιζε με μανία και έχανε μονίμως. Σε ένα στίχο της λέει «Ήτανε σκάρτη η ζαριά μια βραδιά χαμένη μα κανένας δεν μου φταίει για το χάλι μου, σπάσιμο θέλει το κεφάλι μου»
Πουλούσε μια δεκάρα τα τραγούδια της στους συνθέτες. Δεν ήθελε να παίρνει δικαιώματα από τα τραγούδια της. Ήθελε να τα πουλάει. Αυτός που επέμενε να παίρνει τα νόμιμα ποσοστά που της ανήκουν ήταν ο Απόστολος Καλδάρας. Αλήθεια πόσα τραγούδια σε δικούς της στίχους θα ακούμε, με την υπογραφή κάποιων άλλων… Είχε μανία να πουλάει η Παπαγιαννοπούλου. Πόσο εύκολα θα πούλησε πολλούς στίχους της. Πόσα τραγούδια πέταξε κατά λάθος γιατί τα είχε γράψει σε λογαριασμό νερού ή σε ένα άδειο πακέτο τσιγάρων. Πόσα τραγούδια έγιναν σπίρτα και κάηκαν γιατί δεν είχε ν ανάψει τι τσιγάρο… “Αυτά ζούσα έλεγε και αυτά έγραφα. Δεν έχω καταλάβει ποτέ πως ερχόταν τόσο ξαφνικά η έμπνευση”
Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου μπορεί να έφυγε από τη ζωή, σαν αετός χωρίς φτερά, όπως λέει και στο τραγούδι της, αλλά άφησε σε μας τα τραγούδια – αυτά τα φτερά για να περάσουμε στην απέναντι όχθη, εκεί που δεν μπόρεσε να περάσει αυτή με όλα αυτά που έζησε.
Είναι από τις παραστάσεις που δεν τελειώνουν ποτέ. Κλείνει η Αυλαία αλλά μένει μέσα σου. Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, από τις 25 Αυγούστου 2014 μέχρι τις 29 Αυγούστου θα βρίσκεται σε θέατρο Κήπου στη Θεσσαλονίκη.
Υγ:
Το βιβλίο της Ρέας Μανέλη «Η γιαγιά μου η Ευτυχία» (εκδόσεις Άγκυρα), με τη δύναμη και την αμεσότητα της προσωπικής μαρτυρίας προσέφερε το υλικό της θεατρικής αφήγησης. Μιας αφήγησης αποσπασματικής και ακροβατικής, ανάλογης της προσωπικότητας που βιογραφείται.
