της Δήμητρας Γκουντούνα
Θυμάμαι τον Χαρίλαο Φλωράκη σε κάποιες συνεντεύξεις που μου είχε δώσει αλλά και σε κάποιες κουβέντες που κάναμε κάτω από το άγρυπνο μάτι της Κυρίας Μάγδας της εκπληκτικής αυτής συντρόφου του, να μου λέει ‘’χαίρεστε που έπεσε η Σοβιετική Ένωση χα χα να δείτε σε λίγο όμως τι καπνός θα αρχίσει στα Βαλκάνια. Θ΄ αλλάξει πάλι παιδί μου ο χάρτης του πλανήτη και η μοιρασιά δεν θα ευνοεί την Ελλάδα.
Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα γίνουμε οι σερβιτόροι της Ευρώπης γιατί αφού θα αφανίσουν ότι παράγουμε, μόνο γκαρσόνια και ‘’εντεταλμένα’’ μάλιστα θα γίνουμε. Τον είχα παρεξηγήσει τότε και με την ηλιθιότητα της νιότης μου είχα ενοχληθεί από την σοφία του και την εμπειρία που είχε στην πλάτη του. Εμένα μ΄ ενδιέφερε οι άνθρωποι να ζουν ελεύθεροι.Τα αόρατα δεσμά δεν τα έβλεπα τότε. Και τα ισχνά μου επιχειρήματα ήταν ότι τώρα έχουν αλλάξει οι καιροί και η Ελλάδα δεν είναι η χαμένη γωνιά των Βαλκανίων.
Ο καπνός όμως άρχισε να φαίνεται τότε στην Γιουγκοσλαβία. Αλλά και πάλι η προφητεία του Χαρίλαου δεν μου έβγαινε για την Ελλάδα. Εγω κοίταγα τα Φεστιβάλ μου που ξεκίναγαν τα καλοκαίρια και σ΄ άλλη μας κουβέντα του πέταγα και τα καρφιά ότι να η Ελλάδα μπορεί να είχε εκλογές με βία νοθεία, συνθήκες Λωζάννης και Λονδίνου, δολοφονία Λαμπράκη, χούντες εξορίες και τα τοιαύτα αλλά ο Λαός με μπροστάρηδες τον Χατζιδάκι τον Θεοδωράκη, τη Μελίνα, το Κούν δημιούργησε τα Φεστιβάλ και ξεπεταχθήκαμε στην Ευρώπη ισότιμοι και ζωντανοί. Τι μπορούν να μας κάνουν τώρα;; Ρώταγα η αφελής. Και πάλι ο Χαρίλαος γέλαγε μαζί μου ‘’Τι δεν καταλαβαίνεις; μου έλεγε.. αποκοιμίζουν το Λαό με πρόσκαιρες ευκαιρίες και θα του τραβήξουν το χαλί κάτω από τα πόδια.. και θα γυρίσουμε σε μεταπολεμικές ημέρες… Εύχομαι να μην ζω και τις δω, αν και όσο χρονών να είμαι θα είμαι εκεί όρθιος να πολεμάω.
Ο Χαρίλαος έφυγε όρθιος όπως έζησε. Τον κατάλαβα όμως όσο ποτέ εκείνη την ημέρα που έφυγε. Και ο θάνατος του πήγε να περάσει στα ψιλά. Ο Πρόεδρος της ΕΡΤ είχε βγει στο προαύλιο και γιόρταζε τη νίκη μας στη Γιουροβίζιον. Και έβαλε τότε πρώτη είδηση την Έλενα Παπαρίζου. Είχα ρεπό εκείνη την ημέρα και όπως ήμουν με τα νυχτικά σηκώθηκα και πήγα στην ΕΡΤ. Ευτυχώς τότε είχα Γενικό Διευθυντή τον Γιάννη Παπουτσάνη που μόλις με είδε μου είπε άντε βρε Δήμητρα βρες ένα αφιέρωμα για τον παππού, γιατί θα πάει άκλαυτος. Αν είναι δυνατόν μια τέτοια ιστορική μορφή όσο και να ήσουν αντίθετος από εκείνον να παλεύεις για να μπει η είδηση του θανάτου του εκεί που του έπρεπε. Βλέπεις όλη η Ελλάδα γιόρταζε εκείνη την ημέρα για την γιουροβίζιον. Πρώτοι στα πανηγύρια οι Έλληνες – κανένας μας δεν γνώριζε τότε την εξέλιξη της Χώρας μας. Και όταν με ρωτάνε πολλοί γνωστοί , τι έγινε; που είναι οι κομμουνιστές με τους αγώνες τους; κάποτε κερδίζαμε τα δικαιώματα μας και μπροστάρηδες ήταν οι κομμουνιστές τώρα γιατί δεν μιλάνε; Τους ρωτάω τι ψήφισες και μου απαντούν ε όχι και ΚΚΕ. Σωστά απαντώ θέλεις τους αγώνες τους αλλά όχι τους ίδιους.. Ας ζήσουμε λοιπόν σε μια χώρα σιωπηλή και τα πράγματα θα φτιάξουν από μόνα τους. Είτε είμαστε Κομμουνιστές είτε δεξιοί.. κάποιοι θα μας σώσουν.. Κάποιοι θα σώσουν αυτή την Χώρα… Μιας χώρας που δεν είναι πια δική μας, μιας Χώρας που έχει γίνει η πιο πικρή ανάμνηση ….
