Ολοκληρώθηκε το τρίτο Φεστιβάλ Σερίφου (27 Ιουλίου – 20 Αυγούστου 2014). Για τρίτη συνεχή χρονιά, το κοινό παρακολούθησε και χειροκρότησε συναυλίες και θεατρικούς μονολόγους στο κοίλο θέατρο της Κάτω Χώρας Σερίφου, με θέα το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου.
Δεκατέσσερις βραδιές (δώδεκα συναυλίες και δύο θεατρικοί μονόλογοι), δύο εκθέσεις (η ομαδική εικαστική γραφιστική έκθεση της ΑΚΤΟ, οι γραφίστες της οποίας σχεδίασαν το επικοινωνιακό υλικό του Φεστιβάλ, και η έκθεση τοπιογραφίας, η δημιουργία της οποίας έχει προηγηθεί στις αρχές Ιουνίου (31/5 – 7/6/14) από ομάδα νεοεμπρεσιονιστών, αλλά και ερασιτέχνες ζωγράφους) και μια σειρά εργαστηρίων δημιουργικής γραφής με τη Βίκυ Θεοδωροπούλου πλαισίωσαν το 3ο Φεστιβάλ Σερίφου!
Περισσότεροι από 2.380 θεατές παρακολούθησαν τις συναυλίες και τις θεατρικές παραστάσεις. Το Φεστιβάλ Σερίφου κατάφερε και αυτή τη χρονιά να προσφέρει στους κατοίκους και τους επισκέπτες του νησιού ποικίλες πολιτιστικές εκδηλώσεις μέσα από διαφορετικές διαδρομές, να αναδείξει τον πολιτισμό του τόπου μας μέσα από το έργο σημαντικών ελλήνων δημιουργών, να συμβάλλει στην τουριστική ανάπτυξη του νησιού. Έπειτα από τον τρίτο χρόνο επιτυχίας του, το Φεστιβάλ τείνει να καθιερωθεί ως σημαντικό πολιτιστικό έργο για την ανάδειξη των Κυκλάδων
Νίκος Ξυδάκης (Κυριακή 27/7)
Ατμοσφαιρική, γεμάτη συναίσθημα και συγκίνηση, ήταν η πρεμιέρα του 3ου Φεστιβάλ Σερίφου. Βραδιά μαγική, όπως την υποσχέθηκε ο καλλιτεχνικός του διευθυντής Ηλίας Λιούγκος. O οποίος, ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα του φίλου του Νίκου Ξυδάκη, τραγούδησε μαζί του την “Αρχή των τραγουδιών”, αλλά και το “Αγάπη πού ‘γινες δίκοπο μαχαίρι” του Μάνου Χατζιδάκη. Ακούστηκαν τραγούδια από όλο το φάσμα της δημιουργίας του Νίκου Ξυδάκη, παλιά και καινούργια: ο “Παντοκράτορας”, η “Άννα Καρένινα”, ο “Φιλομαθής Πτωχός”, η “Τρελλή κι Αδέσποτη”, το “Σου-Μι-Τζου”, τα “Συνεργεία”, το “Γρήγορα η ώρα πέρασε”. Eρωτικά, σαν την “Ωραία Κοιμωμένη” του Θοδωρή Γκώνη, θυμοσοφικά, σαν το “οι Μάγκες δεν υπάρχουν πια” του Μανώλη Ρασούλη, γλυκόπικρα σαν τον υπέροχο (ανέκδοτο) “Λίγο Χειμώνα” του Μιχάλη Γκανά, ή σπαρακτικά σαν τον “Αποχαιρετισμό” του Γεώργιου Βιζυηνού.
Μια πολύ-πολύ καλή αρχή!
Βασίλης Παπακωνσταντίνου (Τρίτη 29/7)
“Καλή αντάμωση Σέριφος! Και να το συνεχίσετε το Φεστιβάλ! Είναι πράξη αντίστασης στο φασισμό της τηλεόρασης.” Μ’ αυτά τα λόγια έκλεισε τη βραδιά -και τι βραδιά!- ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Ο καλλιτέχνης του οποίου κάθε συναυλία είναι ένα εκρηκτικό πολιτιστικό γεγονός. Που πέρασε απ’ το θεατράκι της Σερίφου σαν χείμαρρος. (Τι χείμαρρος; Τυφώνας!) Με την κιθάρα του και δυο πληθωρικούς μουσικούς που ακούγονταν μπάντα ολόκληρη: Μαίρη Μπρόζη (βιολί) και Αντρέας Αποστόλου (πιάνο).
Τρίτος παγκόσμιος, Τσε Γκεβάρα, Σ’ ακολουθώ, Μαχαίρι, Θεσσαλονίκη, William George Allum, Στέλλα, Φοβάμαι, Σεμπάστιαν, Κι αν τα μάτια σου, Μπαγάσας, Venceremos, είναι μερικές μόνο από τις επιτυχίες του που τραγούδησε. Μαζί με άλλα όπως η Όμορφη πόλη, το Βρέχει στη φτωχογειτονιά, το Μάλιστα κύριε, το Όλα σε θυμίζουν.
Μαγική στιγμή, ένα: η συγκλονιστική ερμηνεία του στο Α ρε μαμά! του Σαρλ Αζναβούρ σε στίχους Οδυσσέα Ιωάννου.
Μαγική στιγμή, δύο: το “respect” στον φίλο και δάσκαλό του, τον θρυλικό ERIC BURDON, που βρέθηκε στο νησί μας και τίμησε το φεστιβάλ με την παρουσία του.
Και η αληθινά μεγάλη στιγμή, αυτή που θα ‘χουν να θυμούνται όσοι είχαν τηντύχη να παραβρεθούν σ’ αυτή τη μοναδική συναυλία : η στιγμή που ο θρύλος της rock ανέβηκε στη σκηνή για να τραγουδήσουν μαζί το Don’ t let me be misunderstood και το The house of the rising sun.
Η επιλογή του Βασίλη για το κλείσιμο, μετά τα καθιερωμένα “Χαιρετίσματα”: Της Δικαιοσύνης Ήλιε, “του Ελύτη και του Μίκη, για να φύγουμε από εδώ περήφανα!”
Κωνσταντίνος Βήτα και Μανώλης Φάμελλος (Πέμπτη 31/7)
Το πόσο πολύ ο κόσμος έχει αγκαλιάσει το Φεστιβάλ Σερίφου φάνηκε καθαρά την 3η βραδιά. Όπου παρά τις δύσκολες καιρικές συνθήκες (με το δυνατό νοτιά που έκανε τα ρούχα να νοτίζουν απ’ την υγρασία και τους τυχερούς με τις ζακέτες να μακαρίζουν την προνοητικότητά τους) το θέατρο γέμισε με ανθρώπους κάθε ηλικίας που ήρθαν για ν’ ακούσουν “Πάρτυ”, “Νύχτα στη Γη”, “Χαζό Παιδί”, “Είναι ωραία να πέφτεις”, “Η Ευτυχία είναι αυτό”, “Ένα μεγάλο φωτεινό Καλοκαίρι” και τις άλλες επιτυχίες τους που από κοινού εκτέλεσαν ο Κωνσταντίνος Βήτα με το Μανώλη Φάμελλο πριν κλείσουν με μια πρωτότυπη διασκευή του “Κάθε βράδυ Λυπημένη” του Βασίλη Τσιτσάνη.
Μαρία Κουμπάνη (Παρασκευή 1/8)
Αληθινή, γλυκύτατη, συγκινητική, είναι κάποιες από τις λέξεις που έρχονται στο μυαλό παρακολουθώντας τη Μαρία Κουμπάνη να κινείται στη σκηνή, ν’ αρθρώνει μία-μία τις λέξεις σαν ν’ αναζητά σ’ αυτές κάποιο βαθύτερο νόημα, να συνομιλεί με αόρατα πρόσωπα, να χαμογελά. Ολ’ αυτά στον τρυφερό, βαθιά ανθρώπινο μονόλογο της Αμάντας Μιχαλοπούλου “Βρες τον”, που ανέβηκε στο θέατρο Σερίφου στα πλαίσια της 4ης μέρας του φεστιβάλ. Η σκηνοθεσία του Κώστα Αριστόπουλου, εύρυθμη και διακριτική χωρίς προσπάθειες αχρείαστου εντυπωσιασμού.
Ηλίας Λιούγκος (Σάββατο 02/8)
Όλα ήταν υπέροχα στο θέατρο Σερίφου! Η ειδυλλιακή βραδιά, τα τραγούδια του Μάνου και του Ηλία (αλλά και του Βασίλη Τσιτσάνη, του Ορφέα Περίδη, του Νίκου Ξυδάκη και των υπόλοιπων συνθετών που ακούστηκαν) οιεξαιρετικές ερμηνείες του Ηλία Λιούγκου και της Δέσποινας Στεφανίδου και, φυσικά, η μεγάλη έκπληξη της βραδιάς: ο πάτερ Δανιήλ που σκόρπισε συγκίνηση και καταχειροκροτήθηκε σε τρία αγαπημένα τραγούδια του Μάνου: “Τ’ Αστέρι του Βορριά” (ντουέτο με τον Ηλία Λιούγκο), “Μια Παναγιά” και “Κάθε Κήπος Έχει” (ντουέτο).
Φεστιβάλ Σουραυλιού (Κυριακή 03/8)
Ο σεβασμιότατος μητροπολίτης Σύρου-Τήνου Δωρόθεος παραβρέθηκε στο φεστιβάλ Σερίφου 2014, στα πλαίσια του φεστιβάλ σουραυλιού. Η βραδιά ήταν αφιερωμένη στο νεαρό Κουρ Πριτ, ένα σπουδαίο ταλέντο, που επιστρέφει στη χώρα του Ινδία.
Μουσικό Εργαστήρι -παιδικό (Δευτέρα 04/8)
Πολύ όμορφη -και ιδιαίτερα σημαντική- ήταν η έβδομη βραδιά του φεστιβάλ, κατά την οποία μαθητές και δάσκαλοι του μουσικού εργαστηριού του νησιού μας παρουσίασαν τη δουλειά τους μέσα από μια ξεχωριστή μουσικοθεατρική παράσταση.
Βαγγέλης Κορακάκης (Τετάρτη 06/8)
“Εμείς δεν έχουμε τη σπουδαία τεχνολογία. Εκείνο που έχουμε εμείς, είναι ο λαϊκός μας πολιτισμός, που κάποιοι έχουν βαλθεί να τον πολεμάνε αλλά δεν θα τους περάσει.” Μ’ αυτά τα λόγια προλόγισε το συγκλονιστικό “Βουνό” του Λουκά Νταράλα ο Βαγγέλης Κορακάκης στην τρίτη του συμμετοχή σε ισάριθμα φεστιβάλ Σερίφου. Μια συναυλία στην οποία ξεκίνησε αγχωμένος (“γιατί θέλω να σας τιμήσω και να σας ευχαριστήσω για την αγάπη που πάντα μου δείχνετε”) αλλά και με μεγάλο κέφι. Κέφι επειδή τραγουδούσε στο νησί του, εκεί που εμπνεύστηκε (όπως δεν παραλείπει ποτέ να τονίσει) τα περισσότερα τραγούδια του, τον τόπο της μάνας του στη μνήμη της οποίας αφιέρωσε και τη φετινή συναυλία; Επειδή τραγουδούσε μπροστά στους αγαπημένους του φίλους; Επειδή δίπλα του καθόταν ο Βασίλης, όχι πια το παλικαράκι που ακολουθεί τα βήματα του μπαμπά αλλά ένας φτασμένος πια, σπουδαίος καλλιτέχνης; Επειδή από την άλλη μεριά είχε την εξαιρετική Ανατολή Μαργιόλα που ήρθε απ’ την Καβάλα για τη συναυλία, αλλά και τον κιθαρίστα του που βρέθηκε στο νησί και προστέθηκε τελευταία στιγμή στο σχήμα; Όποιοι κι αν ήταν οι λόγοι, τυχεροί είμαστε τελικά όλοι εμείς που παρακολουθήσαμε ένα από εκείνα τα live που θυμάσαι και σχολιάζεις για χρόνια. (“Λες για κείνη τη συναυλία του Βαγγέλη που οι φίλοι του ψαράδες ανέβασαν στη σκηνή μια ολόκληρη σύνθεση από απόχες, συρτές και ζωγραφιστά ψάρια;” “Ναι, εκείνη που όταν πήρε να τραγουδήσει τη “Σέριφο”, η συγκίνηση δεν τον άφησε να την τελειώσει και τη συνέχισε ο Βασιλάκης. Και στο τέλος, όταν πήγε πια αργά κι έπρεπε να σταματήσει για λόγους κοινής ησυχίας, εκείνος έκλεισε τα μικρόφωνα και συνέχισε μισή ώρα ακόμα να παίζει για να τραγουδά ο κόσμος!”)
Να ‘σαι καλά Βαγγέλη, του χρόνου να σ’ έχουμε πάλι κοντά μας. Στο Φεστιβάλ Σερίφου 2015!
Βασίλης Γισδάκης (Παρασκευή 08/8)
Απ’ όλα είχε η βραδιά του Βασίλη Γισδάκη, της Μικαέλλας Παπαχρυσάνθου και του Φώτη Κοκαβέση στο Φεστιβάλ. Παραδοσιακά, σαν “Το φεγγάρι κάνει κύκλο” , ρεμπέτικα, σαν την “Προσευχή του μάγκα” και “Στην Ελλάδα δεν μπορώ”, μπαλάντες τρυφερές σαν το “Τι να θυμηθώ” του Ζούδιαρη και άγριες όπως “Το τρένο” των Τρυπών. Τραγούδια κλασσικά σαν το “Κάποτε θα ‘ρθουν” του Μίκη και του Λευτέρη Παπαδόπουλου απ’ τον “Ασυμβίβαστο” και άλλα εντελώς απρόβλεπτα, σαν τον “Γέρο-νέγρο Τζιμ” των Λοϊζου-Νεγρεπόντη ή το “Αλίμονο” της Λένας Πλάτωνος. Και, φυσικά, τραγούδια από την προσωπική δισκογραφία του Βασίλη Γισδάκη και πολύς-πολύς Μάνος, με τον κύκλο να κλείνει στο ανέκδοτο “Ταξίδι”, με τους υπέροχους στίχους του Νίκου Γκάτσου και την μοναδική ερμηνεία του Βασίλη.
Παναγιώτης Μάργαρης – Ανδριάνα Μπάμπαλη (Κυριακή 10/8)
Τι απίθανο δίδυμο!
Εκείνος να ξεσηκώνει το θέατρο με τη δεξιοτεχνία του.
Εκείνη να το καθηλώνει με τις σαγηνευτικές ερμηνείες της.
Εκείνος “με τη μαγεία της κιθάρας” του.
Εκείνη με τη διαύγεια, την ακρίβεια και τη θέρμη της φωνής της.
Ο Παναγιώτης Μάργαρης και η Ανδριάνα Μπάμπαλη, κάτω απ’ την Αυγουστιάτικη πανσέληνο. Με τραγούδια από την ελληνική και ξένη δισκογραφία. Με σόλο κιθαριστικές εκτελέσεις κλασσικών ροκ κομματιών. Με μια εκπληκτική διασκευή του “Τα Λόγια και τα Χρόνια” των Γ.Μαρκόπουλου-Μ.Ελευθερίου.
Απλά υπέροχοι.
Καρυοφυλλιά Καραμπέτη (Δευτέρα 11/8)
MADRE DOLOROSA -Ο ΕΡΩΤΑΣ (της Σόνιας Ζαχαράτου)
Και όμως! Υπάρχει κόσμος που αγαπά την αληθινή Τέχνη. Την Τέχνη που δεν “χαρίζεται”, που δεν εκπίπτει.
Και ποια καλύτερη απόδειξη μπορεί να υπάρξει για το ότι το Φεστιβάλ Σερίφου παραμένει προσηλωμένο στο ζητούμενο της ποιότητας και του πολιτισμού, από την εικόνα αυτού ακριβώς του κόσμου που με κομμένη ανάσα παρακολουθεί (όχι κάποιο ανέμελο θεατρικό δρώμενο, αλλά) δραματική θεατρική αφήγηση.
Και ποια μεγαλύτερη προσωπική επιτυχία για μια σπουδαία ηθοποιό σαν την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, απ’ το να καταφέρει να “περάσει” στο κοινό με τόσο άμεσο και καθηλωτικό τρόπο το ποιητικό, υπέροχο έργο της Σόνιας Ζαχαράτου, “Madre Dolorosa -Ο Έρωτας”.
Ένα σπαρακτικό κείμενο για την τυραννία της μνήμης, για τον έρωτα, τη ματαίωση των προσδοκιών και τη μοναξιά.
Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Καντιώτη, ατμοσφαιρική, με έμφαση στη θεατρικότητα και τη δημιουργική αντίστιξη μεταξύ θεατρικού και μουσικού λόγου.
Ο André Maia στο τραγούδι και τα φωνητικά, με τον Γιώργο Ταμιωλάκη στο τσέλο, “ύφαναν” το υποβλητικό ηχητικό ντεκόρ πίσω απ’ τη μεγάλη πρωταγωνίστρια.
Μια συναρπαστική ερμηνεία.
Μια αληθινά μαγική θεατρική βραδιά!
Ψαραντώνης (Τρίτη 12/8)
Το θέατρο Σερίφου αποδείχτηκε πολύ μικρό για τον Ψαραντώνη. Άνθρωποι όλων των ηλικιών κατέκλυσαν τις εξέδρες, τα σκαλάκια, μέχρι και τις γύρω ταράτσες. Για τη μουσική του, για τη μοναδική φωνή του, για την ενέργεια και την αύρα του. Κι εκείνος, μ’ αυτή τη μοναδική ευγένεια και γλυκύτητα που τον διακρίνει, επί δυόμιση ώρες τραγούδησε παραδοσιακά κρητικά τραγούδια, ριζίτικα, Χαϊνηδες και δικά του σαν την υπέροχη “Πετροπέρδικα”, φώναξε, ψιθύρισε, αναστέναξε, φτάνοντας τη λύρα του στα όριά που αυτός καλύτερα από κάθε άλλον γνωρίζει.
Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει να γίνει στον λαουτάρη Νεκτάριο Κοντογιάννη. Δεν είναι απλό πράγμα να παίζεις δίπλα στον Ψαραντώνη, ούτε εύκολο. Άξιος πραγματικά σε έργο δύσκολο και καθήκον βαρύ. Υπέροχοι και οι δύο.
Σόνια Θεοδωρίδου (Κυριακή 17/8)
«Δρόμοι παλιοί», του Μίκη Θεοδωράκη και του Μανώλη Αναγνωστάκη, ήταν το τραγούδι που επέλεξε για το κλείσιμο της κανονικής διάρκειας της συναυλίας της η Σόνια Θεοδωρίδου. Κι όταν ο κόσμος, που τη συνόδευε τραγουδώντας και χτυπώντας παλαμάκια, σηκώθηκε όλος όρθιος για να την αποθεώσει ζητώντας εξακολουθητικά και επίμονα «κι άλλο», τότε άρχισαν τα biz. Από τη «Habanera» της Carmen του Bizet (το μόνο οπερετικό που τραγούδησε) ως τα «Παιδιά του Πειραιά» του Χατζιδάκη, στο οποίο -απογειωμένη και η ίδια- πέταξε τα παπούτσια της για να χορέψει συρτάκι (καταφέρνοντας στο ενδιάμεσο να προσθέτει επιδέξια τα χέρια της σ’ εκείνα του εξαιρετικού Μάρκου Κώτσια στο πιάνο, για να παίζουν την εισαγωγή «à quatre mains»).
Την ανθολογία που παρουσίασαν, κάθε άλλο παρά συνηθισμένη θα τη χαρακτήριζες. Από τον Ζωρζ Μουστακί και τη «Méditerranée» του, σε παραδοσιακό της Κύπρου και από τη «Ρόζα-Ροζαλία» της Λένας Πλάτωνος σε στίχους Μαριανίνας Κριεζή, στο «Βράδυ» της ίδιας σε ποίηση Κώστα Καρυωτάκη. Απ’ τη «Μικρή Ραλλού» του Μάνου και του Νίκου Γκάτσου, στο «Θα ‘ταν 12 του Μάρτη» των Στ. Κουγιουμτζή και Μ. Μπουρμπούλη κι απ’ την «Προδομένη Αγάπη» του Μίκη, στο «Άνθρωποι Μονάχοι» των Γ. Σπανού και Γ. Καλαμίτση. Εκεί όπου ράγισαν οι πέτρες με την ερμηνεία της, πριν ραγίσει η ίδια η φωνή της τραγουδώντας το θρήνο της μάνας στο «Για πού το ‘βαλες Καρδιά μου» του Ορφέα Περίδη και της Νατάσσας Μεσσήνη.
Σπουδαία. Με μετρημένη χρήση της απαράμιλλης τεχνικής της εκεί όπου οι ερμηνευτικές απαιτήσεις το επέβαλαν. Μια αληθινή Μεγάλη Κυρία του Ελληνικού (και όχι μόνο) Τραγουδιού.
Χρήστος Θηβαίος (Τετάρτη 20/8)
Τα φώτα χαμηλώνουν. Η Βάσω (Δημητρίου) περνά το δοξάρι πάνω στις χορδές του παράξενου τσέλου της. Ο Χρήστος σκύβει πάνω στην κιθάρα. Η φωνή του, σταθερή στην αρχή, όχι τόσο σταθερή (λόγω συγκίνησης) στη συνέχεια, αρχίζει να ξετυλίγει το νήμα της σκοτεινής ιστορίας: «21 Αυγούστου 1916. Μεταλλωρύχοι, εργαζόμενοι στην εταιρεία του Αιμίλιου Γρώμαν, κατεβαίνουν σε απεργία διεκδικώντας ανθρώπινες συνθήκες εργασίας.» Υψώνει το χέρι για να δείξει προς τα δυτικά, εκεί που κάθε κάτοικος και κάθε επισκέπτης του νησιού γνωρίζει ότι βρίσκονται οι βουβές πλέον στοές των ορυχείων. «Στο Μέγα Λιβάδι.» Κι η ιστορία γίνεται τραγούδι. Η απεργία που πνίγεται στο αίμα. Ο ξεσηκωμός των Σεριφιωτών, ο ερχομός του στρατού. Οι ήρωες που «είναι πάντοτε όμορφοι και νέοι». Τραγούδια από τη νέα δουλειά του Χρήστου Θηβαίου για τα φοβερά γεγονότα της 21-8-1916, που συνέβησαν εδώ στη Σέριφο, δυο βήματα από τον τόπο της συναυλίας. Η συγκίνηση είναι γενική και απόλυτη.
Ύστερα, η Βάσω θα ξαναπιάσει την κιθάρα και μαζί με το Μάξιμο Δράκο στα πλήκτρα και τον Χάρη Χαραλάμπους στο μπάσο και τα ψηφιακά (δακτυλο)κρουστά θα ξαναπιάσουν τα γνωστά σε όλους τραγούδια του Χρήστου (αλλά και του Θάνου Μικρούτσικου, του Παύλου Σιδηρόπουλου, του Θανάση Παπακωνσταντίνου) για να μας γυρίσουν πίσω στο παρόν.
Με μια ακόμα όμορφη έκπληξη. Τη στιγμή που ακούγονται οι πρώτες νότες απ’ τη «Μικρή Πατρίδα» των Γ. Ανδρέου και Π. Καρασούλου και ο Χρήστος Θηβαίος καλεί τον πατέρα Δανιήλ για να το ερμηνεύσουν ντουέτο, το κατάμεστο θέατρο σείεται απ’ το χειροκρότημα.
Κάπως έτσι κύλησαν δυόμιση ώρες χωρίς κανείς (και λιγότερο απ’ όλους ο ίδιος ο Χρήστος) να το καταλάβει. Αλλά επειδή όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, έφτασε κι αυτή η βραδιά στο τέλος της και μαζί της το Φεστιβάλ Σερίφου 2014. Το μόνο που απομένει; Να ανανεώσουμε όλοι το ραντεβού για του χρόνου. Στο Φεστιβάλ Σερίφου 2015!
Επιμέλεια κειμένων: Αντώνης Σφαλής
Φωτογραφίες: Χλόη Κριθαράς, Βαγγέλης Φραγκούλης
