Η “ΠΑΝ -δη- ΜΙΑ” του Δ.Πιατά κέρδισε τις εντυπώσεις

της Λαμπριάνας Κυριακού

Όταν μια ταινία χρειάστηκε πέντε χρόνια για να γυριστεί και έχεις ως θέμα την  κρίση, σε καιρό  κρίσης και όλοι οι συντελεστές έχουν συνεργαστεί εθελοντικά χωρίς αμοιβές και βεντετισμούς τότε αξίζει  επαίνους  και πολλά συγχαρητήρια.

Αξίζει όμως να σημειωθεί ότι η ΠΑΝ – δη – ΜΙΑ του Δημήτρη Πιατά εκτός από την συμμετοχή της  στο 20ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας, αναγνωρίστηκε και  από το 7th annual London Greek Film Festival που θα γίνει  στο Λονδίνο τον Οκτώβριο.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Απόγευμα Τετάρτης  λίγο πριν τις 19:30. Η είσοδος του Odeon OPERA, στην  Ακαδημίας,  είχε  πλημμυρίσει  από κόσμο. Οι συντελεστές της  ταινίας, παρέα με  φίλους – γνωστούς – δημοσιογράφους και κοινό, περιμένουν με αγωνία την πρώτη προβολή  της ταινίας, στις Νύχτες Πρεμιέρας, όπου φέτος γιορτάζουν,  γιατί κλείνουν τα 20 τους χρόνια.

Η ταινία του Δημήτρη Πιατά “ΠΑΝ-δή-ΜΙΑ” έχει και δεύτερο τίτλο “ΟΛΑ-λοιπόν-ΕΝΑ”.  Είναι η αυθαίρετη μετάφραση του ΠΑΝ σε ΟΛΑ, του αρχαϊκού “δή” που σημαίνει “λοιπόν” και το ΜΙΑ που μεταφράζεται σε ΕΝΑ. Ίσως μπερδευτήκατε..  αλλά συνεχίζω γιατί μόνο αν την δείτε θα μπορέσετε να μπείτε στην πραγματική έννοια του τίτλου.

Η ταινία «δη» λοιπόν είναι το σουρεαλιστικό  κλείσιμο του ματιού στα κίτρινα Μ.Μ.Ε…στην βία της εξουσίας και της παρανομίας….στον κόσμο που αλλάζει….κι’ολα αυτά με χιούμορ….”Γιατί χιούμορ είναι η αλήθεια, με λίγη διακόσμηση στο τέλος”……Πρόκειται για μια μαύρη κωμωδία που εκτυλίσσεται σε μία χώρα που υφίσταται την επιδρομή ενός ιού, του “Σύνδρομου της Τζοκόντα”: ο ασθενής παύει να έχει αντίληψη του περιβάλλοντος και διαρκώς χαμογελά ενώ η κοινωνία είναι σε χρεοκοπία και καταρρέει.

Σε ένα μιντιακό τοπίο κανιβαλιστικό, όπου το κοινό χωρίς συνείδηση κατευθύνεται ή αντιδρά στα τηλεoπτικά κέντρα, η συλλογικότητα μετατρέπεται σε συμμορία και οι συμμορίες, όπως και τα άτομα, επιβεβαιώνουν την αθλιότητα της ζωής τους με τη σύγκρουση. Όλοι εναντίον όλων. Στην εποχή του τρόμου η βία λυμαίνεται τη ζωή.

Στην ουσία στην ταινία  αντικατοπτρίζεται  η ελληνική πραγματικότητα, αφου βλέποντας την, περνάνε από τα μάτια σου όλες οι αλήθειες  και οι  σκοπιμότητες  που πολλοί τις κατανοούν και οι περισσότεροι τις κρύβουν. Καριέρες στημένες στο ψέμα, προσωπικότητες άυλες, ξεθωριασμένες που συνεχίζουν να είναι το επίκεντρο  της εξουσίας μη ικανές αλλά  ιδανικές να μολύνουν ένα ολόκληρο έθνος. Όλα στημένα…

Το μόνο αρνητικό που μπορώ να βρω εγω προσωπικά της ταινίας, είναι ένα δυνατό σφηνάκι τεκίλας μεν, αλλά δεν συνεφέρνει τον θεατή –  δεν τον κάνει να ξεφύγει από το σύνδρομο της Τζοκόντα, απλά συνειδητοποιούμαι την κατάντια μας.

Αυτό που μου άρεσε περισσότερο, είναι το πάντρεμα αυτής της ταινίας, με τον ντοκιμαντέρ μυθοπλασίας  που είχε φτιάξει ο Δημήτρης Πιατάς το 1975 με τίτλο «Μαμά, Γιατί δεν φωνάζεις πια» όπου προβλήθηκε στο 18ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Επίσης ο  Δημήτρης Πιατάς,  «χρησιμοποιεί» στην ΠΑΝ-δη-ΜΙΑ, τα ίδια πρόσωπα  στην ταινία του 1975.

Μετά το τέλος της ταινίας «Η ΠΑΝ – ΔΗ-ΜΙΑ» σε παρουσία φίλων, δημοσιογράφων και συντελεστών γιόρτασε την πρεμιέρα αυτή στον «ΚΥΡΙΟ» στην Πλατεία Μαβίλη.

Με την παρουσία τους τίμησαν τον Δημήτρη Πιατά, ο Φάνης Κιρκινέζος, η Φαίη Ξυλά, ο Κωνσταντίνος Γιαννακοπουλος, ο Γιάννης Μακρίδης, η Εφη Οικονομάκη, η Φιλίτσα Καλογεράκου, ο Δημήτρης Γιώτης, η Ρένα Ρήγγα, ο Μαυρίκιος Μαυρικίου, η Μάγια Πολιτάκη. Οι δημοσιογράφοι Βασίλης Νάτσιος, Γιάννης Γαβρίλης Καράσογλου, Ρενέ  Σαραντινού, Γρηγόρης Μελάς, δεν θα μπορούσε να λείπει βέβαια ο ηθικός αυτουργός της βραδιάς η Αλίκη Δανάλη