του Βαγγέλη Γιαννελάκη…
“Άνθρωποι θλιβεροί”
Έλα·
τοξικές σου τις σκέψεις να σβηστούν
αυτές που για πεθαμούς μιλούν
λες και γλίτωσε κανείς
και μήν πεθαίνεις κάθε μέρα.
τοξικές σου τις σκέψεις να σβηστούν
αυτές που για πεθαμούς μιλούν
λες και γλίτωσε κανείς
και μήν πεθαίνεις κάθε μέρα.
Και τι νόημα έχουν όλ’ αυτά
αφού κάποτε θα συναντήσεις το δρεπάνι
τόση αγωνία,
πώς θα παλέψεις όταν τον δείς;
Απλά θα πεθάνεις·
και μή σκέφτεσαι τον τρόπο
να μη το πεπρωμένο συναντήσεις.
Ζήσε με τη ζωή
και μή ρωτάς
τι είν’ η ζωή, τι είν’ ο θανατος
αφού ουδέποτε θα μάθεις.
Απλά ζήσε·
σε δρόμους
σε πλατείες
καταγώγια και χαμαιτυπεία
σε φτηνά ή ακριβά ξενοδοχεία
ανάμεσα σε πόρνες, διαβόλους και θεούς
ό,τι θες ζήσε παιδί μου
μόνον έγκριτος δημοσιογράφος και φασίστας ποτέ μη γίνεις
γιατί παιδί μου
κι από το θάνατο πιό θλιβερό ακόμα,
τον οποίο στο κάτω κάτω
δε θα γνωρίσουμε ποτέ
γιατί θα είμαστε νεκροί όταν αυτός θα ‘ρθεί,
η μεγαλύτερη ντροπή παιδί μου
να είσαι η πουτάνα του συστήματος.
αφού κάποτε θα συναντήσεις το δρεπάνι
τόση αγωνία,
πώς θα παλέψεις όταν τον δείς;
Απλά θα πεθάνεις·
και μή σκέφτεσαι τον τρόπο
να μη το πεπρωμένο συναντήσεις.
Ζήσε με τη ζωή
και μή ρωτάς
τι είν’ η ζωή, τι είν’ ο θανατος
αφού ουδέποτε θα μάθεις.
Απλά ζήσε·
σε δρόμους
σε πλατείες
καταγώγια και χαμαιτυπεία
σε φτηνά ή ακριβά ξενοδοχεία
ανάμεσα σε πόρνες, διαβόλους και θεούς
ό,τι θες ζήσε παιδί μου
μόνον έγκριτος δημοσιογράφος και φασίστας ποτέ μη γίνεις
γιατί παιδί μου
κι από το θάνατο πιό θλιβερό ακόμα,
τον οποίο στο κάτω κάτω
δε θα γνωρίσουμε ποτέ
γιατί θα είμαστε νεκροί όταν αυτός θα ‘ρθεί,
η μεγαλύτερη ντροπή παιδί μου
να είσαι η πουτάνα του συστήματος.
