Του Χρήστου Βλαχογιάννη
Δευτέρα μάλλον βγαίνω, την Τρίτη μάλλον μένω, Τετάρτη πως βαριέμαι την Πέμπτη δεν κρατιέμαι, Παρασκευή πρωί τραλαλαλαλα, απ’ όλες τις ημέρες η Κυριακή μου αρέσει, που πίνω και κανένα ούζο με τους φίλους μου.
Ο κόσμος μπούχτησε, βαρέθηκε την μία ημέρα να είναι εντός και την άλλη εκτός ευρωζώνης και τα… δημοσιεύματα πλέον δεν τον αγγίζουν. Για να μη σας πω ότι έχει περάσει και στην αντίπερα όχθη και σου λέει «άντε να βγω να ξέρω τι μου γίνετε» γιατί αλλιώς προκοπή δε βλέπω.
Αυτό το σκωτσέζικο ντους από την ημέρα που ήρθε στην εξουσία ο Αλέξης έγινε καθημερινότητα. Πρώτη φορά αριστερά και το παραμύθι δεν άλλαξε, απλά έγινε πιο hardcore. Για μεγαλύτερο σασπένς και απόλαυση. Γιατί πως θα καταλάβεις τη διαφορά με τους προηγούμενους; Διότι η οσφυοκαμψία έχει και τα τυχερά της! Έτσι ακούγαμε για πρόοδο (στα χαρτιά), για ανάπτυξη (στα όνειρά μας), για, για, για…
Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω που το πάει το καράβι ο Αλέξης και η παρέα του και νομίζω πως κανένας Έλληνας δε το γνωρίζει. Ξέρει μόνο αυτό που βιώνει και που τον έχει κουράσει αφάνταστα. Πέντε- έξι χρόνια λιτότητας, αβεβαιότητας και αναμονής είναι πολλά. Γι’ αυτό πια δεν ελπίζει τίποτα, δεν φοβάται τίποτα και είναι λέφτερος.
Αυτή την αίσθηση αποκομίζω καθημερινά. Δεν βλέπω πια τρόμο και φοβισμένα ανθρωπάκια να μιλούν για grexit. Σαν ένα μαγικό χέρι να τα έχει πάρει όλα από πάνω μας και συνεχίζουμε από τα παλιά.
Η αλήθεια είναι ότι αυτό με τρομάζει ακόμα περισσότερο, καθώς δεν υπάρχει λογική εξήγηση. Συνεπώς, δύο τινά συμβαίνουν.
Ή έχουμε αποδεχτεί ολοκληρωτικά την υποδούλωση και να την καρτερούμε στοϊκά, ή σηκώσαμε επιτέλους το κεφάλι. Και θέλω να πιστεύω πως είναι το δεύτερο, γιατί του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει…
