Άκρως συγκινητικό είναι το πρωτοσέλιδο του γαλλικού περιοδικού L’ Observateur, όπου επέλεξε να φιλοξενήσει στο εξώφυλλο του την Αφροδίτη της Μήλου με γυρισμένη την πλάτη, επιλέγοντας το τίτλο «Ποτέ χωρίς την Ελλάδα» – ένα τίτλο που σε παραπέμπει στην ταινία του Ζυλ Ντασέν «Ποτέ την Κυριακή» με την Μελίνα Μερκούρη.
Ο διευθυντής του περιοδικού Ματιέ Κρουασαντώ στο κύριο άρθρο του γράφει:
«Εν αρχή ην η πολιτική. Πριν από κάτι παραπάνω από μισό αιώνα, μερικοί άνθρωποι με καλή θέληση, κουρασμένοι να βλέπουν την ήπειρό τους να καταστρέφεται από όλο και πιο φονικές συγκρούσεις, πείστηκαν ότι αν οι χώρες τους συνέδεαν με αναντίστρεπτο τρόπο τις τύχες τους, ο πόλεμος δεν θα ήταν πλέον δυνατός. Η άποψη εκείνη μπορεί να φαίνεται σήμερα γελοία ή ξεπερασμένη. Ανταποκρίνεται όμως σε μια ιστορική πραγματικότητα. Στη διάρκεια μιας μακράς και πρωτοφανούς διαδικασίας, μια σειρά από χώρες δέχθηκαν τότε να απαρνηθούν λίγη από την εθνική τους κυριαρχία προκειμένου να συμφωνήσουν σε κανόνες μιας κοινής ζωής που θα τους εξασφάλιζαν σταθερότητα, ασφάλεια, πρόοδο και αρμονία».
Αυτά γράφει ο διευθυντής του περιοδικού L’Obs Ματιέ Κρουασαντώ στο κύριο άρθρο του σημερινού τεύχους, που κυκλοφόρησε με το εξώφυλλο «Ποτέ χωρίς την Ελλάδα». Οι Ευρωπαίοι, θυμίζει, ξεκίνησαν με το πιο εύκολο: τη δημιουργία μιας ζώνης ελεύθερων συναλλαγών που θα οδηγούσε σε μια οικονομική ένωση. Η πολιτική όμως συνέχισε να τους καθοδηγεί. Τη δεκαετία του ’80, έτσι, άνοιξαν τις πόρτες τους στην Ελλάδα, την Ισπανία και την Πορτογαλία, όχι επειδή οι χώρες αυτές εκπλήρωναν αναγκαστικά ορισμένα δημοσιονομικά κριτήρια, αλλά επειδή έπρεπε να ενισχυθεί η μετάβασή τους στη δημοκρατία. Για τον ίδιο λόγο, είκοσι χρόνια αργότερα, επέλεξαν να δεχθούν τις πρώην χώρες του ανατολικού συνασπισμού, ώστε να μην επιστρέψουν μια μέρα οι τελευταίες στην τροχιά της Ρωσίας.
Πότε άρχισε η διολίσθηση; Σε όλες σχεδόν τις χώρες, συνεχίζει ο διευθυντής του L’Obs, το ευρώ γεννήθηκε με πόνο και πραγματικές θυσίες. Η Ελλάδα, καθώς δυσκολευόταν να εκπληρώσει τα απαιτούμενα κριτήρια, συγκάλυψε τότε τα οικονομικά της στοιχεία , έχοντας ως συνενόχους ένα μεγάλο οικονομικό ίδρυμα και τη σιωπή των εταίρων της. Η συνέχεια είναι γνωστή.
Σήμερα που οι μάσκες έχουν πέσει, δεν είναι η ώρα για ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Αυτό που χρειάζεται, γράφει ο Κρουασαντώ, είναι μια πολιτική προσέγγιση. Και η ελπίδα είναι ότι ο Φρανσουά Ολάντ, η Αγγελα Μέρκελ και οι άλλοι ηγέτες έχουν καταλάβει την ιστορική τους ευθύνη. Η αποπομπή της Ελλάδας από το ενιαίο νόμισμα θα αποτελούσε, για πρώτη φορά στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ένα βήμα προς τα πίσω. Ένα βήμα το οποίο θα ταρακουνούσε ένα οικοδόμημα που θεωρείται ακλόνητο, θα έδινε το κοινό νόμισμα βορά στους κερδοσκόπους και θα κολάκευε τα πιο χαμηλά εθνικιστικά ένστικτα.
Η ευρωπαϊκή απάντηση στην ελληνική κρίση, συνεχίζει ο γάλλος δημοσιογράφος, δεν μπορεί να είναι η τιμωρία ενός ολόκληρου λαού, όσες ευθύνες κι αν φέρει για τη σημερινή κατάσταση. Λένε ότι οι Ελληνες απέτυχαν, ότι δεν προχώρησαν ποτέ σε πραγματικές μεταρρυθμίσεις, και είναι αλήθεια. Εξίσου αλήθεια όμως είναι ότι η λιτότητα που τους έχει επιβάλει η Ευρώπη εδώ και πέντε χρόνια βύθισε τη χώρα σε μια ύφεση που έχουν γνωρίσει μόνο χώρες σε εμπόλεμη κατάσταση. Λένε ότι δοκιμάστηκαν κι άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί από τη λιτότητα, και είναι αλήθεια. Είναι ανάγκη όμως, επειδή δοκιμάστηκαν κάποιοι, να καταδικαστούν κάποιοι άλλοι σε ακόμη μεγαλύτερη δοκιμασία; Αυτό είναι το ευρωπαϊκό ιδεώδες που ονειρευόμαστε;
Η ευρωζώνη δεν θα λύσει τα προβλήματά της αν ξεφορτωθεί τους Ελληνες, καταλήγει ο Κρουασαντώ. Δεν θα λύσει ούτε την κρίση δημοκρατίας ούτε τα προβλήματα της ιακυβέρνησής της ή τις οικονομικές της δυσκολίες. Για να το κάνει, πρέπει να δεχθεί να ξανακαθίσει σε ένα τραπέζι και να χαράξει ένα κοινό μέλλον. Αυτό προϋποθέτει χωρίς αμφιβολία πραγματικές προσπάθειες από την Αθήνα. Προϋποθέτει όμως και μια αναδιάρθρωση του χρέους, χωρίς την οποία οι Ελληνες δεν έχουν μέλλον.
