Λιλίκα Αρνάκη…

Ο καθένας  κουβαλάει το σπίτι  του,
βαρύ είναι το φορτίο.της Λιλίκας Αρνάκη. Τα βράδια κρύα, νοσταλγικά,
τα βιβλία  στήσαν χορό και  τον περιμένουν .
και τα φώτα  μένουν ανοιχτά,
για να κρύψουν το σκοτάδι της ψυχής.
Ο υπολογιστής, μόνιμα ενεργοποιημένος,
παρέα συνεπής.
Η συναισθηματική αναπηρία,τα παιδικά τραύματα,
οι στάχτες από τις επιλογές
πηγαινοέρχοναι στο νου του.
Παράξενος ο κόσμος
θέλει το μαζί σ ένα .
Τόλμησε  και  αγάπησε το συναίσθημα.
Το δευτερόλεπτο το θέλει  ολοστρόγγυλο,
και συνειδητά μελαγχολικό.
Είναι ειλικρινής,
δεν απαιτεί χειροκρότημα, είναι ο εαυτός του.
Προχωρεί στο αντίθετο ρεύμα,
δοκιμάζοντας τα όριά του.
Έζησε κάποτε έναν μεγάλο έρωτα.
Έφυγε πρώτος,
μην τον προλάβει ο χρόνος
και  τον νικήσει.
Αθεράπευτα κοινωνικός.
Πάντα η ψυχή της παρέας
και χαμογελάει από ψυχή.
Λ.Α