Του Θέμη Δημητρακόπουλου
Συγγραφέα Πολιτικού Επιστήμονα.
Καθημερινή πια η διαπίστωση: η χυδαιότητα, η έκπτωση, η ψυχική και ηθική μιζέρια περισσεύουν – και διατρέχουν οριζόντια την κοινωνία και το πολιτικό γίγνεσθαι.
Διαβάζω σχόλια και αναρτήσεις ”αριστερών” και ”συριζαίων” για τον Θάνο Πλεύρη που χαροπαλεύει και φρίττω, αηδιασμένος. Διπλά αηδιασμένος από την προσπάθεια ιδεολογικοποίησης της χολής.
Διαβάζω τα καφενειακά σχόλια και τις αναρτήσεις ”φιλελεύθερων ευρωπαϊστών” [και φυσικά των ”πρώτων στον αγώνα” συμπλεγματικών απότακτων του Σύριζα] για τον Αλέξη Τσίπρα και τα ανοιχτά του πόδια, την προφορά του, τη (μη) γραβάτα του και το κοστούμι του – και φρίττω εξίσου. Πόσο μικροί, πόσο ανάξιοι των περιστάσεων οι κάθε λογής κριτές.
Τι απόγινε η Πολιτική στον τόπο που τη γέννησε – λέξη και πράξη;
Τι απόγινε ο νηφάλιος λόγος, η ψύχραιμη αποτίμηση της πραγματικότητας, η έντονη αλλά έντιμη αντιπαράθεση, με σεβασμό, και χωρίς αχρείαστη χλεύη, για τον αντίπαλο;
Η σύγκρουση, πολιτική και ανθρώπινη, με θεμιτούς όρους και γλώσσα που να αρμόζει στη σοβαρότητα, την κρισιμότητα των καιρών;
Πού χάθηκε η γενναιότητα να αναγνωρίζεις τα λάθη σου.
[κι εμείς, κι εγώ προσωπικά, έχουμε (κι έχω) κάνει λάθη – αρκετά και σοβαρά]. Και να προσπαθείς, τουλάχιστον, να μην τα επαναλάβεις, κάτι που ισχύει προς όλες τις πλευρές του πολιτικού φάσματος.
Το blame game, οι οργισμένες φωνές πρέπει επιτέλους να πάψουν – από όλους όμως. Το μέλλον αδιαφορεί γι’ αυτά που έγιναν ή δεν έγιναν, άλλα έχει ανάγκη, άλλες ευθύνες απαιτεί.
Το έχω ξαναπεί: θα ‘ρθει η στιγμή που θα κοιταζόμαστε στον καθρέφτη και δεν θα αναγνωρίζουμε το πρόσωπο.
Και τότε, μικρή σημασία θα έχει πώς σε λένε και πώς με λένε – και σε τι θεό είτε Αριστερά πιστεύουμε, ή δεν.
