Του Θέμη Δημητρακόπουλου συγγραφέα πολιτικού επιστήμονα.
Το πανεπιστημιακό άσυλο πρέπει να προστατεύεται αυτονόητα, καμιά συζήτηση για τυχόν άρση του ασύλου δεν νοείται σε μια πολιτισμένη, δημοκρατική χώρα.
Όμως ταυτόχρονα, πρέπει να προστατεύεται ο χώρος του πανεπιστημιακού ασύλου από οποιονδήποτε τον παραβιάζει, τον καταχράται και εντέλει τον καταστρέφει τυφλά γιατί έτσι του κατέβηκε, επειδή φαντασιώνεται τη δική του αντιεξουσιαστική εξουσία, επειδή βρίσκει συναρπαστικό, ακόμη, το προσφιλές μας παιδικό παιχνίδι κλέφτες κι αστυνόμοι (κατανοητό, από μια άποψη) – ή ό,τι άλλο σχετικό εκτονωτικό.
Και να προβλέπονται σαφείς, σύννομες και προσήκουσες στον συγκεκριμένο χώρο διαδικασίες προστασίας και παρέμβασης, αν και όποτε απαιτηθεί.
Με απόλυτο σεβασμό στην πανεπιστημιακή κοινότητα, συνολικά. Και σε συνεννόηση μαζί της.
Η πρόληψη χίλιες φορές προτιμότερη από την καταστολή.
[υγ: και όποιος συγκρίνει τα σημερινά με το Πολυτεχνείο του ’73, η απάντηση είναι πως τότε, καμιά καταστροφή δεν έγινε τόσες μέρες και από τόσο πλήθος στις εγκαταστάσεις του Πολυτεχνείου από τους φοιτητές και τους πολίτες που όρθωσαν το ανάστημά τους στη χούντα. Καμιά – οι λιγοστές εξαιρέσεις αντιμετωπίστηκαν με αυστηρότητα και απόρριψη από τη συντριπτική πλειοψηφία της κατάληψης. Η εικόνα καταστροφής που παρουσιάστηκε μετά απο τους χουντικούς προκλήθηκε εσκεμμένα και εκ των υστέρων από τις δυνάμεις καταστολής. Αυτά για την ιστορική αλήθεια, από έναν αυτόπτη]
