Του Θέμη Δημητρακόπουλου,συγγραφέα,επιστημονικού συμβούλου.
Την Ιστορία, όπως και την Τέχνη, δεν τη γράφουν οι ιδέες αλλά άντρες, και γυναίκες, ξεχωριστοί και μοναδικοί σαν τον Φιντέλ Κάστρο.
Χωρίς τον Φιντέλ, και τον Τσε, η Επανάσταση στην Κούβα πιθανότατα δεν θα είχε γίνει ποτέ.
Πέρα από τις όποιες πολιτικές διαφορές, και τις ενστάσεις για επί μέρους ζητήματα, όποιος δεν μπορεί να αναγνωρίσει στο πρόσωπο του Φιντέλ Κάστρο έναν μεγάλο οραματιστή, έναν αυθεντικό επαναστάτη, έναν ανατροπέα της Ιστορίας, χάνει από το οπτικό του πεδίο το σημαντικότερο κίνητρο, το έναυσμα κάθε κίνησης προς τα εμπρός: τον άνθρωπο, αυτόν καθαυτό.
Φεύγοντας ο Φιντέλ, κλείνει και τυπικά μια ολόκληρη εποχή που έφερε και τη δική του σφραγίδα. Γιατί ουσιαστικά, είχε ήδη κλείσει προ πολλού.
Είναι άραγε καλύτερη, από τη δική του, η εποχή όπου βαδίζουμε;
Και καλύτερη για ποιον, για ποιους;
Θα δείξει.
Στο μεταξύ, ο Φιντέλ, αρειμάνιος και αγέρωχος, θα καπνίζει το αιώνιο πούρο Αβάνας του στους ουρανούς της Ιστορίας.
Τον αγαπήσαμε, με τον τρόπο μας κι εμείς.
Θα μας λείψεις, Φιντέλ. Μας έλειπες ήδη.
