Του Θέμη Δημητρακόπουλου,συγγραφέα,πολιτικού επιστήμονα.
Στην κρίσιμη, κρισιμότατη πολιτική διαπραγμάτευση αυτών των ημερών στην οποία προσέρχεται με αμφιθυμία και μουδιασμένη, η ελληνική πλευρά οφείλει να λάβει υπόψη της δύο πράγματα:
Πρώτον, ότι η ΕΕ [και άρα η Γερμανία] δεν κοιτάζει κυρίως, στη δεδομένη συγκυρία, προς τα καθ’ ημάς Βαλκάνια αλλά προς τη Γαλλία, τη Βρετανία, την Ολλανδία – και την ίδια την Deutschland uber alles.
Kαι δεύτερον, ότι κανείς δεν νοιάζεται, στην Ελλάδα ή στο σύμπαν ολόκληρο, τι θα γίνει το 2060.
Αυτό που μοιάζει για κάποιους σαν ταφόπλακα για την ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης, μπορεί να αποδειχθεί παράθυρο μοναδικής ευκαιρίας για μια καθημαγμένη χώρα που βολοδέρνει στο πουθενά – ανάμεσα στη Σκύλλα των άπιαστων, και λαθεμένα συμφωνηθέντων, πλεονασμάτων και στη Χάρυβδη της αντιπαραγωγικής οικονομίας της .
Να μην την αφήσουμε να πάει χαμένη.
